Het gaat eindelijk een beetje lekker......

Om te beginnen zal ik maar eens iets vertellen over Milou. Deze spetter is vandaag precies 8 maanden oud en ze doet het meer dan geweldig. Ze eet, slaapt, piest en poept als de beste. Daarnaast groeit het dametje als kool en zijn de eerste tandjes ook door. Zitten is ondertussen geen probleem meer en sinds van de week gaat mevrouw ook staan. Ze moet er wel even goed voor zitten, maar als haar voetjes goed staan dan trek ze zich ineens op en staat ze in de box of haar bedje. Leuk dat ze dat nu kan en alle bodems hebben we uit veiligheid maar laten zakken tot het laagste niveau.

Ook weet dat ze geluid kan maken en het vastpakken van dingen is ook geen probleem meer. Nee, als ze eenmaal iets beet heeft laat ze het snel niet meer los. Onze ogen, oren en haren zijn een mooi doelwit. Wie ook last heeft van haar grijpgrageknijphandjes is Saartje, de hond. Dit beestje is volledig bedekt met haar en dat weet Milou ook. Waar Milou is is Saartje meestal ook dus het gebeurt met regelmaat dat we Saartje moet bevrijden.

Haar eten geven is ook geen vervelende klus. We laten haar van alles proeven. Zoet, zuur, pittig, fruit, groente, brood enz enz. Op dit moment vreet ze werkelijk alles op. Het maakt niet uit wat het is het mondje gaat wel open. Slapen gaat over het algemeen wel goed. Soms, heel soms spookt ze een beetje, maar als we haar vergelijken met haar zusters is ze echt rete makelijk. Met andere woorden, Milou is een heerlijk kind en we zijn blij dat zij in ons leventje is beland.

In het vorige blog gaf ik aan dat ik soms wel eens terug verlang naar de tijd voor de kanker en diabetes. Het heerlijke leventje zonder zorgen zal ik maar zeggen. Gewoon wakker worden, ieder doet die dag gewoon wat hij moet doen en zonder kopzorgen kruipen weer in bed. Huisje boompje beestje zal ik maar zeggen. Maar goed dat geluk was ons kennelijk niet gegund. Nee wij mochten gaan dealen met diabetes, kanker en de dood tot gevolg. Weken nee maanden lang verlangde ik naar ons onbezorgde leven, maar sinds kort is er een soort van knop in mijn kop om.

Die knop is omgezet toen ik mezelf de vraag stelde waar ik wilde leven. Wil ik naar de onbezorgde tijd van toen, met de wetenschap dat we Milou moeten achterlaten of blijven we hier in het heden met Fleur in onze gedachten. In eerste instantie wilde ik terug, maar het idee dat we Milou achter moeten laten.......oh nee..... geen haar op mijn hoofd die daar aan moet denken. Het komt er dus op neer dat ik niet kan kiezen. Fleur......Milou pffffft.

Nu loopt het leven zoals het loopt en op sommige dingen heb je simpelweg geen invloed. Dat je daar geen invloed op heb daar ben ik achteraf wel blij om, want dat betekend dat ik niet hoef te kiezen. Fleur werd ziek en Milou werd geboren. Twee uitersten en twee bijzondere gebeurtenissen. We hebben er in beide gevallen niet om gevraagd, maar het gebeurde wel. Tuurlijk hebben we besloten om nog een kindje te nemen, maar dat dat niet vanzelfsprekend is wisten wij ook wel. Wij hadden drie keer de mazzel dat we zonder problemen zwanger konden worden.

Ondertussen begin ik heel langzaam aan het idee te wennen dat ik verder moet zonder Fleur en dat ik oud ga worden met Nicole, Roos en Milou. Tuurlijk mis ik mijn kindje. Elke dag denk ik aan haar. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Het gemis wordt alsmaar groter en de pijn die verdwijnt ook niet, maar de kunst is denk ik om de juiste balans te vinden en het leren te genieten van het nu. Ik heb er met regelmaat moeite mee, dat durf ik wel te zeggen, maar beetje bij beetje kom ik er wel.

Gevoelsmatig gaat het dus eindelijk een keer de goede kant op. Ik heb daar wel een dag 788 voor nodig gehad, maar ben eindelijk weer eens happy me mezelf. Op het werk gaat het steeds beter, ik geniet meer van me gezinnetje en Nicole en ik komen stapje voor stapje dichter bij elkaar. Zo en nu is het wel weer even genoeg. Ik wens iedereen een mooi weekend toe met mooie momenten. Ik zou zeggen tot morgen, overmorgen overovermorgen

Joost

Nicole en haar tattoo's

Zoals jullie weten hebben wij met het as van Fleur een aantal bijzondere dingen gedaan. De opa’s en oma’s hebben een engeltje gekregen met in het lijfje wat as. Roos en Nicole hebben allebei een hangertje met wat as erin en bij mij zit Fleur in mijn arm getatoeëerd. Het verschil met mij en de rest is alleen dat ik Fleur nooit thuis kan laten liggen. Zo'n tattoo is iets wat Nicole en Roos ook graag willen, want soms, heel soms vergeten ze de ketting en dat voelt dan achteraf niet fijn. Probleem bij Roos is alleen de leeftijd. Het grietje is pas 11 jaar en dat vinden wij toch ietsiepietsie te jong voor een tattoo.

Nicole word een ander verhaal. Ze is oud en wijs genoeg en moet zelf weten waar ze haar tattoo laat zetten. Dit zetten heeft even op zich laten wachten in verband met zwangerschap van Milou en de borstvoeding. In deze periode heeft ze wel lekker kunnen nadenken met het gevolg dat mevrouw precies wist wat ze wilde. Met haar idee ben ik naar de tattooshop geweest en heb de tattooman de opdracht gegeven om dit verder uit te werken.

Probleem waar we alleen tegenaan liepen was de tijd. Op 16 juni 2013 riep Nicole ineens dat ze de tattoo wilde en het liefst voor haar verjaardag. Dit betekende dat hij binnen een maand gezet moest worden en aangezien we niet de enigste zijn met een tattoowens kon dat nog wel eens moeilijk worden. Na een paar whatsupjes en een bezoekje bij de tattooshop was het duidelijk dat het wel moest gaan lukken, alleen had meneer het erg druk.

Na een week ben ik gaan bellen en uiteindelijk was het ontwerp klaar. Nicole wilde aan de binnenkant van haar pols een open hart met daarin de voorletters van haar kids. Aan de buitenkant van diezelfde arm wilde mevrouw de tekst everlasting love en die moest gezet worden met een beetje as.

11 juli 2013 was het zover en was de grote stap. Enigsinds wat nerveus stapte ze naar binnen en toen de blauwdruk klaar was mocht ze plaats nemen in de stoel. Hij heeft uitgelegd hoe hij te werk ging en ging toen aan de slag. Ze vond het allemaal reuze meevallen en vervolgens stonden we een uurtje later weer buiten op straat. Ik merkte goed dat ze er blij mee was en het idee dat ze Fleur voor altijd meedraagt vind ze erg fijn.

SPANNEND!!!!!!

 

FLEUR, ROOS EN MILOU

NOG SPANNENDER!!!!!!

 

FLEUR ZIT ERIN

 Merk werk van Rene douwes zien Klik hier
 

 

Andere blogs.....

Van de week moest ik voor mijn werk even naar Voorschoten. Een paar deuren nakijken, omdat deze niet goed sloten. Prima en nadat ik de bewoner had gebeld stond de afspraak. Donderdagochtend om 8.00 uur zou ik er zijn en hij zou ervoor zorgen dat zijn vriendin aanwezig zou zijn. Was ruim op tijd dus moest even wachten.  Terwijl ik precies in het opgaande zonnetje keek vulde ik mijn tijd met het luisteren naar 3fm. Op dat soort momenten laat ik alles even los en laat mijn gedachten dan gewoon even de vrije loop gaan. Alles komt aan bod, de gezinssituatie, werk, vrienden enz enz enz.

Vervolgens parkeert er verderop een zwarte auto en er stapt een jonge dame uit. Na wat geklungel was ze er klaar voor en stak gewapend met een soort van boodschappenkarretje de straat over terwijl er een veel te grote ketting om haar nek bungelde. Ik dacht nog, zo’n leuke griet maar met zo’n rare ketting, die spoort niet. Ter hoogte van mijn bus roept ze dat zij op nummer 25 woont. Heb ik weer dacht ik nog, maar toen ik haar een hand gaf sloeg me hart 30 keer over. Dat boodschappenkarretje was haar zuurstofapparaat en die vreemde ketting was een zuurstofslang. Kut dacht ik nog. Er is hier iets niet goed in de haak. Terwijl zij de deur opendeed moest ik zo erg aan Fleur denken, want de ademhaling die ik hoorde leek wel een kopie. Phoehee help help wat nu, wat moet ik doen, wat moet zeggen…hoe pak ik dit nu aan???? Joost, stomme lul dacht ik nog, doe nou eens normaal, want dat moesten de mensen ook bij jou meisje doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Terwijl zij zat bij te komen van haar inspanning heb ik alle deuren even nagekeken. Tijdens een bakkie kom je toch met elkaar in gesprek en weet uit eigen ervaring dat ik niet om de pap moet heen draaien. Ik vroeg waarom daarom recht op de man of waarom ze aan de zuurstof zat en wat er met haar aan de hand was. Ik zag dat ze het waardeerde dat ik dat zomaar vroeg en met mijn volle aandacht luisterde ik naar haar verhaal.

Ze was 33 jaar en heeft een taaislijmziekte. Ze was 3 maanden oud toen ze daarachter kwamen en ze loopt haar hele leven al te slepen met dat zuurstofgebeuren. Op dit moment ging het niet echt lekker, de trap op en af kon ze niet meer  en het gebruik van een rolstoel  was geen overbodige luxe. Ze was beetje bij beetje aan aftakelen en alleen een nieuwe donerlong zou haar nog kunnen helpen. Maar ja, daar lag nu net het probleem. In woorden wil iedereen wel doner worden en na hun dood iets afstaan, maar als het erop aan komt dan kruipen de meeste toch wel terug in hun schulpje. Erg??? Nee, ik doe er net zo hard aan mee, maar zo’n gesprek zet je wel even aan denken.

Maar goed, na 10 minuten babbelen was het wel weer goed. Heb me spulletjes bij elkaar geraapt en ging vervolgens naar de volgende klant. In de auto richting de  Den Haag dacht ik nog even terug aan het bezoekje van de klemmende deuren. 33 jaar oud en wachten tot iemand zich te pletter rijd om vervolgens die long hopelijk te krijgen. Klinkt hard, maar het is wel de realitieit.

Het was even vreemd om zo geconfronteerd te worden maar het was ook niet erg. Ik zoek dit soort ellende nu even niet op, maar komt het op mijn pad dan is het ok.  Het antwoord op de vraag van Sonja Ogier, reactie vorige blog, is dus nee. Wij lezen op dit moment geen blogs, want daar heb we op dit moment nog even geen zin in. We hebben het wel gedaan bij gemiddeld 10 gezinnen, maar ondertussen zijn bijna alle ouders ermee gestopt.  Dat ze stoppen begrijp ik als de beste, want om nu elke dag iets op te schrijven over de dagelijks sleur van het leven valt niet mee.

Wat wij wel doen en proberen is contact te houden met een aantal lotgenoten. Sommige zien we op facebook voorbij komen, met de een  whatuppen we, soms bellen we en eens in de zoveel tijd zien we elkaar ook live.

Zo en nu kap ik, iedereen veel plezier in de zon en geniet er een beetje van, want voordat we het weten is die gele knakker weer verdwenen. Welterusten en tot over 1,2 of 3 weken.

 

Roos en haar dikke vette tien......

Laat ik maar eens zeggen dat ik meer dan trots ben op Roos. Deze dame heeft zonder dat ze had verwacht, samen met haar juf, een actie op touw gezet. Wat is er gebeurd? Weken geleden kreeg de klas van Roos de opdracht om een soort van tentoostelling/spreekbeurt te houden over een onderwerp naar keuze. Doel was om een groepje te maken en gezamenlijk te gaan werken aan het gekozen onderwerp.

Om te beginnen moest er een onderwerp worden gekozen. Het leek Roos wel geinig om het over Fleur te hebben. Lief van haar, maar Nicole vond dat een toch wel iets te zwaar onderwerp. Dit begreep ze wel en na kort nadenken was ze eruit. Mevrouw wilde de kanjerketting onder de aandacht brengen. Wij vonden dit een prima idee en het vuurtje in Roos was aangewakkerd.

Om even jullie geheugen op te frissen

De behandeling van kinderkanker duurt lang en is zwaar. Om kinderen met kanker te steunen heeft de VOKK de KanjerKetting ontwikkeld.

De KanjerKetting is tegelijk beloningssysteem en wegwijzer en bestaat uit kralen. Elke kraal staat voor een bepaalde behandeling, onderzoek of gebeurtenis. Zo zijn er kralen voor een chemokuur, bestraling, prikken, een scan, een lumbaalpunctie, haarverlies, een supergoede dag, een vreselijke rotdag, een operatie, verblijf op de intensive care enz.

Kinderen met kanker rijgen deze KanjerKralen aan een ketting. Die ketting, de KanjerKetting, vertelt hun verhaal.

Roos vloog door het huis heen en alles wat ze kon vinden werd tevoorschijn gehaald. Chemo Casper, Radio Robbie, boekjes en uiteraard Fleur haar ketting werden direct op tafel gedeponeerd. Vervolgens kwam de laptop erbij, de site over kralen werd opgezocht en het project kralenketting was definitief een feit. Het grietje was er zo vol van dat ik besloot om te gaan bellen met de VOKK. Een vereniging waar je mee in aanraking komt als je kindje kanker heeft. Ik heb de dame uitgelegd wat er speelde en drie dagen later kwam er een pakketje binnen met stickers, folders, posters en tekeningen. Roos had dus nu een mooie verzameling spulletjes, maar mevrouw vond het nog niet genoeg.

Op de laptop heeft ze werkelijk uren gewerkt en na weken prutsen en rommelen had ze zelfs een echte PowerPoint presentatie. Tussen de bedrijven door heeft ze ook nog wat tekst op papier gezet en na flink oefenen met haar vriendinnetjes was het dan zover. Gewapend met een usb-stick, een tas vol spullen en een dosis zenuwen ging ze naar school toe. Bij thuiskomst bleek dat alle moeite niet voor niets was geweest, want ze had een zeer zeer goed. Dit is hetzelfde als een dikke vette tien.

Roos had verteld dat alles goed was verlopen en dat na het hele gebeuren de juf het uitgebreid over Fleur had gehad. De kinderen mochten vragen stellen en via you tube heeft Roos ook nog een filmpje mogen laten zien. Het hele gedoe rondom de kanjerketting heeft zo’n indruk gemaakt dat de juf er een actie van heeft gemaakt. Samen met de kinderen heeft ze besloten om flessen in te zamelen. Gevolg is dat er meer dan 100 euro binnen is gekomen, maar ze willen meer.

Op 10 juli organiseert groep 7, Roos haar klas, een feestelijke jaarafsluiting voor de papa’s, mama’s, opa’s, oma’s en alle juffen en meesters. Er blijken optredens te zijn en er worden dingetjes en lekkernijen verkocht. De totale opbrengst is bestemd voor……jaja de kanjerketting.

Al met al heeft die hele tentoonstelling/spreekbeurt heel wat losgemaakt. Jullie snappen nu wel waarom ik trots ben op Roos en alle kinderen die geld hebben ingezameld voor de kanjerketting. Hoeveel ze uiteindelijk ophalen maakt mij geen ene reet uit. Het idee dat er iets wordt gedaan maakt mij al helemaal blij.

Website Kanjerketting
Website VOKK

Zo dat was het dan weer, iedereen een dikke knuffel een prettig weekend en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een toch wel klein beetje ietsiepietsie trotse papa.

 

Sorry, maar daar ben ik weer.....

Laat ik om te beginnen maar eens sorry zeggen, want als we het vorige blog moeten geloven ligt Miloutje nog steeds in het ziekenhuis. Dit is gelukkig niet meer zo, maar waarom ik dat nooit heb gemeld zou ik niet weten. Wel weet ik dat ik de laatste maanden erg moe ben. Als de wekker gaat denk ik pfffffftttt en vervolgens om een uurtje of drie denk ik tijdens mijn werk weer pffffftttt. Eenmaal thuis plof ik op de bank en is al mijn energie verdwenen. Ik moet me er echt toe zetten om iets te gaan doen, maar jullie raden het al, dat lukt dus niet. Brood smeren voor de volgende dag is zwaar, bloggen daar stond mijn kop niet naar en tv kijken lukte niet, omdat mijn luiken telkens dicht vallen. Echt gezellig was ik dus niet en wilde maar een ding en dat was slapen. Waar die vermoeidheid  vandaan komt weet ik niet, maar na een maand of 5 word je er wel een beetje zout van.

Maar goed, wat er wel inhakte was de ziekenhuisopname van Miloutje. Milou is Fleur niet dat weet ik, maar het heeft twee dagen geduurd voordat ik besefte dat Milou beter zou worden en het ziekenhuis in een betere staat zou verlaten. Onbewust dacht ik wat anders. Als fleur naar het ziekenhuis ging kwam ze er zieker uit en het eindresultaat hoef ik jullie niet te vertellen. Niet aan denken Joost, maar op een en of andere manier kon ik dat niet. Gelukkig kon Nicole dat wel met het gevolg dat zij zonder problemen de hele dag in het ziekenhuis kon blijven.

Het ziekenhuisbezoekje heeft ook wel wat frustratie opgeleverd en de verpleging even op hun flikker geven was jammer genoeg nodig. Ik loste Nicole na mijn werk af en terwijl ik daar zat kreeg me kleine wurm een paracetamolletje in haar bil. Toen Nicole weer terug was zei ik dat en nu bleek dat dat de tweede was binnen twee uur. Kutzooi dat mag niet, maar waarom gebeurde het dan toch. Op hoge poten schoot ik de verpleging aan en na een kijkje in de status bleek inderdaad dat zij een foutje hadden gemaakt. Oh..ehh…sorry meneer, maar zoals u ziet staat het erg klein en onduidelijk op papier. We konden er dus niet veel aan doen.

Hoho mevrouwtje, nu maak je een foutje. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze, of groter en duidelijker moeten schrijven of beter moeten gaan lezen. Het kon mij niet schelen wat ze deden als ze het maar goed deden. Mijn kind ligt hier en hun taak is om haar goed te verzorgen.

De verpleegster die het foutje had gemaakt kwam naar Nicole toe om de kink in de kabel glad te strijken. Ze waren geschrokken van onze reactie, maar toen Nicole vertelde over Fleur begrepen ze het. Het vreemde is alleen dat het twee dagen later bijna weer gebeurde. Het was zaterdag, de dag dat ik eens een dagje naast Milou mocht zitten. De verpleging werd gewisseld en de nieuwe kwam even binnen kijken. Schortje voor, handschoenen aan en tot mijn stomme verbazing stond ze klaar met een pil. Een PIL….een PIL….waarvoor dan???? Het was weer tijd voor een pil in haar bil werd er gezegd, maar ome Joost schoot uit zijn slof en vroeg of vriendelijk of ze eerst even de status na wilde kijken. Met de staart tussen haar benen vertrok ze weer en we hebben er niets meer over gehoord.

Een mooi verhaal en dit is een van de redenen waarom wij onze kinderen nooit alleen achterlaten in het ziekenhuis. Ik moet zeggen dat de verpleging, ondanks het pillenfoutje, erg lief was, maar wij zitten daar om hun in de gaten te houden. Ze mogen alles met me kinderen doen, maar als ze er iets mee gaan doen of ze stoppen er iets in staan wij er boven op.

Daarnaast hebben we ook wel gelachen. Milou had extra zuurstof nodig, maar als ze werd verneveld deden we haar “brilletje” even af. Vervolgens ben ik op mijn gemakkie het flaconnetje met water, dat men gebruikt voor de zuurstof,  gaan bekijken. Even lezen, even draaien, ruiken en klaar. Na het vernevelen werd het brilletje weer in de neus gepropt en de zuurstof kon weer aan. Tot onze grote schrik ging het met Milou toen helemaal niet goed. Het kind kreeg geen lucht en uit haar mondje en neus stroomde alleen maar water. De verpleging stond voor een raadsel en hadden dit nog nooit eerder meegemaakt. Water uit het brilletje….dat kan en mag niet. Nu bleek ik de schuldige te zijn. Tijdens mijn flaconinspectie heb ik tijdens het draaien gezellig het slangetje vol laten lopen. Gevolg is dat Milou voorzichtig aan het verzuipen was.

Zo en na een paar dagen ziekenhuis en gewapend met een puffer mochten we van kinderarts Stam het pand eerder verlaten dan gepland. Ondertussen zijn we een aantal weken verder en kunnen we zeggen dat het goed gaat. Milou zit volledig op de fles en piest, poept, brabbelt en slaapt veel.

Joost

Milou in het ziekenhuis......

Vrijdag 17 april 2014

Roos ligt op bed,  ik zit beneden op de bank met de laptop op schoot en Nicole en Miloutje slapen in het ziekenhuis. Dit omdat onze kleine wurm het RS virus heeft opgelopen. RS virus??? Ja het RS virus. Bij een volwassen uit dit zich in een flinke verkoudheid. Bij een baby trouwens ook, alleen kunnen die het daarnaast ook nog eens behoorlijk benauwd krijgen en ze kunnen er goed ziek van zijn. Wij hebben de pech dat het virusje Milou ook had gevonden met het gevolg dat het grietje totaal niet lekker in haar vel zat. Nu is het RS virus niets bijzonders en het valt prima te behandelen. Probleem is echter dat de raderen in mijn hoofd even overuren maken en vele gebeurtenissen van Fleur steken dan ineens de kop weer op. Om die reden houd ik dit blog simpel en schakel mijn gevoel even een korte tijd uit.

Milou is al een paar dagen flink verkouden. Zielig, maar het was niet anders. Toch zagen we haar beetje bij beetje achteruit gaan. Ademhalen werd ook steeds vervelender met het gevolg dat het eten uit de fles of borst een ware sport werd. Niesen, hoesten, spugen, drinken, ademhalen en verslikken was zoals het de laatste tijd ging. Zielig, maar wat moesten we anders.

Per toeval moest Nicole gisteren toch even naar de huisarts en de goede man heeft direct even naar onze wurm bekeken. Conclusie, Milou was inderdaad snip verkouden, maar haar longetjes klonken nog prima. Gewoon doorgaan met de kinderneusspray en na een week zou hij haar dan nog eens bekijken. Tot ziens en bedankt, maar gisteravond toen ik haar een schone luier gaf werden de voelsprieten van Nicole definitief op scherp gezet, want na een temperatuursmeting bleek dat mevrouwtje  38 graden had. Ook niet erg, maar verhoging is verhoging en dat krijg je niet voor de lol.

9 april 2013

17 april 2013

De nacht heeft ze redelijk doorgebracht, maar in de loop van de ochtend ging ze stapje voor stapje achteruit. Milou was Milou niet meer, er kon geen lachje meer vanaf en ze zat zichzelf gigantisch in de weg. Iets wat wij niet snel doen gebeurde nu wel een keer. Nicole heeft het LLZ in Zoetermeer gebeld met de mededeling dat ze thuis zat met een zielig hoopje mens en dat ze graag even een kinderarts naar Milou liet kijken. In eerste instantie werd er gezegd dat dit soort dingen via de huisarts werd geregeld. Enig sinds teleurgesteld hing Nicole de telefoon op, maar nog geen twee minuten later belde diezelfde zuster alweer terug.

U bent toch Mevrouw de Jong van Fleur. Ja…….oh sorry mevrouw u kunt direct komen. Nou en daar gingen mijn drie vrouwen dan. Daaraan gekomen werden ze direct opgevangen en mochten ze plaats nemen in een van de kamertjes. En dit terwijl er nog mensen voor ons aan de beurt waren. De reden van deze supersnelle actie is dat het ziekenhuis weet dat wij niet zomaar bellen. Bij Fleur belden we ook al niet veel, maar als we belden was er ook echt iets aan de hand.



Vernevelen

 

Op mijn werk liep alles gesmeerd met het gevolg dat ik zonder problemen van mijn projectleider kon vertrekken. De weg naar de kinderpoli was ik nog niet vergeten en toen ik me bij me gezinnetje kon voegen schrok ik toch wel even. Milou lag een beetje lusteloos als een zak aardappelen onderuit gezakt bij Nicole opschoot. Kut….me moppie is ziek en goed ook. De temperatuur was ondertussen boven de 38,5 uitgekomen en een paracetamolletje was een feit. Daarnaast werd het neusje vol gegooit met zoutoplossing en neusdruppels en werd een nog een of ander medicijn geneveld.



Een brilletje met extra zuursof

Conclussie…..het RS virus. Probleem was alleen dat ze niet wisten in welk stadium Milou zat. Had ze het virus net te pakken of had ze de piek al gehad. Genoeg reden om haar even op te nemen en haar goed in de gaten te houden. En dat is nu precies wat ze nu aan het doen zijn. Dus lieve mensen laat ik voor de verandering het blogje maar eens sluiten met de regel waarmee ik ook ben begonnen….. Roos ligt op bed,  ik zit beneden op de bank met de laptop op schoot en Nicole en Miloutje slapen in het ziekenhuis.

Welterusten kleine zus van me!!!!!

Joost



 

De armputatie........

Vrijdag 27 augustus 2010 kregen we te horen dat Fleur haar arm zou kwijt raken. Een tijd die ik niet snel meer zal vergeten. Als ik terugdenk aan die tijd kan ik gerust zeggen dat dat een hele zware periode is geweest tijdens Fleur haar ziekte en dat er een hoop details op mijn netvlies gebrand staan. De pijn, het verdriet, de onzekerheid, de angst in de ogen van mijn meiden zal ik niet snel meer vergeten. Het was simpelweg gewoon een klote tijd en de pijn die ik toen voelde kan ik zo oproepen. Is dit verstandig???? Voor mij wel want soms is het wel even lekker om in het verdriet en in de pijn van toen te zitten. Klinkt vreemd dat weet ik, maar zo is het nu eenmaal. Op het moment dat dat gebeurt zoek ik wel eens gericht naar een bepaald stukje. Dit keer zocht ik de datum op waar we te horen kregen dat haar arm eraf moest.  

Een van de redenen om dat op te zoeken heeft  te maken met een uitspraak die Roos van de week deed. Deze dame had last van haar linker voet en vroeg tijdens het eten of ik er even naar wilde kijken. Als ze hem wiebelde voelde je in haar voet iets bewegen. Het leek wel of er iets los in zat. Ze vond het knap irritant en vroeg of ik er iets aan kon doen. Dokter Joost keek en voelde even en constateerde dat haar voet geamputeerd moest worden. Roos keek me aan en vond het een beetje vreemd. Een armputatie…..je bedoeld een voetputatie. Nicole en ik schoten in de lach en zeiden nee nee Roos dat heet een amputatie. Nu blijkt dat de lieve schat vanaf 27 augustus 2010 dus dacht dat het een armputatie was. Hand eraf zou dus een handputatie wezen, je been een beenputatie en je voet dus een voetputatie.

lief he……die Roos

pasen en stom gelul......

Vrijdag 7 april 2013

Soms snap ik nog steeds niet hoe ik in elkaar zit. Al weken kak ik ’s-Avonds om een uurtje of 10 helemaal in elkaar om vervolgens na een houdmewakkeruurtjegevecht de lakenstraat pas om 23.00 uur op te zoeken. Waarom ik niet eerder ga pitten heeft te maken met de laatste voeding van Milou. Deze word rond 22.30 uur door Nicole gegeven en ik vind het niet fair tegenover haar als ik dan al ga slapen. Toch heb ik het gisteren gedaan. Lullig dat weet ik, maar deze jongen was het echt effe zat en of dat nu door het werk, weer of weet ik veel wat komt maakt me eigenlijk geen ene hol uit. Het feit is nu eenmaal dat mijn kaarsje de laatste tijd eerder op is en dat is iets wat ik niet echt gewend ben. Ik was immers altijd diegene die als laatste naar boven ging en als laatste sliep. Tot vandaag, Nicole, Roos en Milou liggen al en ik zit weer als vanouds midden in de nacht een blog te maken.

Probleem is echter weer dat ik niet weet wat en waarover ik moet bloggen, maar aangezien het blog nog steeds een kleine 800 pageviews per dag telt kan ik gevoelsmatig niet zomaar stoppen. Nou ja schrijven…..laten we maar zeggen dat het onzin en een beetje gelul in de ruimte is. Ok onzin is het ook niet helemaal, want alles wat ik schrijf is nog steeds zoals ik het zie, beleef, ervaar en meemaak. Als me iets dwars zit kan ik dat mooi op het blog kwijt. Toch zal het wel gebeuren dat jullie het met sommige dingen niet eens zijn of een blog totaal niet snappen, maar dat is iets waar ik niet meer over wakker lig. Het blog is immers bedoeld voor Roos en Milou en die zullen mijn vreemde humor, taal en gedachtengang wel begrijpen.

Tjsongejonge dit bedoel ik dus met stom gelul. Maar goed het is even niet anders. Vorige week was het pasen en dit jaar hadden we een druk programma. Goede vrijdag, zaterdag,  1^ste en 2^de paasdag waren we redelijk onder de pannen. Als eerste zijn we vrijdag even bij mijn ouders geweest. Niets bijzonders, maar doordat we daar toch iets te lang geweest waren liep de hele planning in de war. Niet erg, alleen hebben we niet alles kunnen doen wat we wilde doen. De zaterdag hadden we twee verjaardagen en 1^ste paasdag hebben we doorgebracht in Renesse. Daar woont mijn jongste zusje en daar hebben we gebruncht met mijn familie.

2^de paasdag was het paasfeest bij Nicole haar ouders. Haar Broertje en zusje waren er ook met aanhang en ook daar hebben we gebruncht. Een groot spektakel daar is de jaarlijkse paaseierenzoekactie. Opa verstopt dan een ei of erg veel en als alles dan weer terecht is word alles door de kids opgegeten.

Twee verjaardagen en twee dagen brunchen is trouwens niet goed voor de lijn. ik ben in een korte tijd ruim twee kilo aangekomen. Twee kilo!!!! Ja twee kilo. Vier stukken taart, héél veel chocolade eitjes / kuikens / hazen en ongeveer een paasei of 15 waren daar voor nodig. Heeeerlijk en dan ben ik de brunch nog vergeten. Probleem van die vreterijen is alleen dat ik me de hele week al een opgblazen potvis voel. Om de kilo’s weer krijt te raken drink ik veel water en poep en pies ik me scheel. En weet je met welk resultaat………nul komma nul. De weegschaal die ik ondertussen begin te haten pelur ik vandaag of morgen netjes door het raam naar buiten.

Maar goed we hebben een paar fijne dagen achter de rug en dat is toch weer het om draait. Zo en nu is het ondertussen 2.00 uur en de potvis word  het toch wel zat. 2.00 uur.....pffffft da’s lang geleden. Maar goed welterusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Potvis Joost

wat een lul......

Zo, we zijn ondertussen weer een week verder en kom erachter dat ik niet zoveel over Milou vertel. Geen bericht is goed bericht zal ik maar zeggen en om die reden blog ik dus weinig over haar. Maar goed, toch wil ik over deze dame wel iets kwijt. Ze doet het super en alles gaat lekker. Ze eet, slaapt, eet, piest, poept en als we geluk hebben horen we haar nog even. Als je het zo leest dan denk je dat het een retemakkelijk kind moet wezen. En weten jullie, ze is inderdaad erg makkelijk. Fleur en Roos waren al makkelijk, maar Milou die overtreft iedereen met vlag en wimpel. Naunau Joost overdrijven is ook een vak, maar lieve mensen ik lieg niet, iedereen om me heen kan dat bevestigen.

Ondanks dat het mijn derde is durf ik met een gerust hart te zeggen dat ook ik na al die jaren van bepaalde dingen nog niet veel snap. Nou ja, niet snappen gaat me een beetje te ver, laat ik het zo zeggen, als ik net wakker ben dan slaap ik meestal nog. Me lichaam werk en doet wat het moet doen, maar mijn hersenen registreren dan niets en als er dan ook nog eens nagedacht moet worden heb ik dus problemen. Lekker vaag, maar laat ik voor deze keer mezelf maar weer eens voor lul zetten.

Toen Milou ter wereld kwam werd mevrouw in de eerste week al verkouden. Er sneu en dat heeft toch wel iets langer geduurd dan dat we hadden gehoopt. Om het kind wat meer lucht te geven zijn we neusspray gaan gebruiken. “gewoon” een onschuldige neusspray. Niets meer en niets minder. Het inbrengen is ook vrij simpel, tuutje in de neus proppen, effe knijpen en klaar is kees. Een kind doet de was zal ik maar zeggen. Toch krijg ik het voor elkaar dat het niet goed ging. Ook ik propte dat ding in haar neus en na de knijpbeurt gebeurde er niet veel. Milou bleef als een heerlijk rustig poppetje in me armen liggen terwijl ze normaliter met deze actie toch wel wat tegensputterde. Het zal wel en tot mijn stomme verbazing bleef mevrouw na neusgat twee ook stil liggen. Kijk, dacht ik nog, een kind naar mijn hart en vervolgens gaf ik haar vol trots aan Nicole.

Ging het goed schat, want ik hoorde haar niet. Ehhhh…….ik vond van wel…goed he, die vent van jou kan dat wel. Had je het kapje er wel eraf gehaald. KAPJE KAPJE…..welk KAPJE!!!!! Ging ik kijken was ik, de lul, dat achterlijke kapje vergeten.

5 seconden compleet en KIKA......

De hele vorige week was ik met twee dingen in mijn hoofd bezig. Beide dingen zijn voor mij bijzonder dus ik begin maar “gewoon” bij het begin.

Zoals altijd proberen wij hier in huize de Jong op zondag gezamenlijk te ontbijten. Gezellig aan de tafel met een uitgeperst sinasappeltje, een gekookt of geklutst eitje en warme broodjes. Afgelopen zondag, 17 maart 2013, werden wij wakker en het zondagochtendritueel ging van start. Nicole voedde Milou, Roos lag lekker lui bed naar de tv te kijken en ik liet het hondje uit. Vervolgens pers ik de sinasappels, zet een bak koffie / thee en dek de tafel. Toen na verloop van tijd iedereen uiteindelijk beneden was werd Milou gedeponeerd in de box en ging de rest lekker aan tafel het ontbijtje oppeuzelen. Milou was het niet eens met deze actie dus werd mevrouw met wipper en al op de tafel neergezet. Gevolg……..we zaten voor de eerste keer weer eens met zijn viertjes aan tafel.  Ondanks het feit dat Milou nog niet veel kan, liet ze goed blijken dat ze het prima naar haar zin had. Daarnaast was Roos goedgemutst en Nicole…tsjaa die zal wel hetzelfde als mij gedacht hebben. Als de meiden het naar hun zin hebben, heb ik het ook naar me zin. Iets wat volgens mij niet meer is dan normaal, maar toen Adele ook nog eens op de radio te horen was voelde het extra “normaal” aan.

Hoe ik dit nu moet uitleggen weet ik niet, maar zoals jullie weten spelen de nummers van Adele voor ons een zeer grote rol. Zo erg zelfs dat we tijdens het ontbijt dus het gevoel hadden dat Fleur er echt was. Het klinkt stom en tuurlijk weet ik dat zoiets niet kan, maar in mijn hoofd was het plaatje wel compleet. Het gevoel wat daarbij loskwam kan ik niet omschrijven, maar geloof me maar als ik zeg  “het was heerlijk”. Na een paar seconden was dat heerlijke gevoel weer helemaal weg. Sinds het overlijden van Fleur voelde ik me voor het eerst weer echt eens compleet. Weliswaar maar 5 seconden, maar dat gevoel gaf me energie voor tien. Mijn dag en week konden niet meer kapot en…en….weet je, het was “gewoon” even fijn gevoel.

Het tweede dingetje wat in mijn koppie vastzit is het volgende.

We gaan even terug naar het jaar 2009 / 2010. De tijd dat we nog volop onder behandeling zaten in het ziekenhuis. We hadden toen nog hoop dat alles goed zou komen en zagen het ziekenhuis ook als een soort van tweede huis. De sfeer op de afdeling werd voor een groot deel bepaald door de verpleging, artsen en pedagogischmedewerkers. Tussen neus en lippen door hoorde we soms het verhaal over de toekomstige bouw van het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie voorbij komen. Een ziekenhuis wat gebouwd zou worden waar alles draait om kinderkanker. Het idee was dat alle specialisten bij elkaar zaten en de contacten met het buitenland nog beter zou worden. Zou er bij een kindje kanker geconstateerd worden dan word het daar onderzocht en behandeld. Het was toen nog niet bekend of het in Amsterdam of Utrecht gebouwd moest worden.

Aangezien het een kinderziekenhuis werd, hadden ze ook besloten dat het belangrijk was om naar de wensen van de kinderen te luisteren. Er werd aan Fleur gevraagd of ze wilde meewerken en haar wensen op papier wilde zetten in de vorm van een tekeningd. Fleur was Fleur en het antwoord was vrij simpel. Het moest er gezellig uitzien en er moest geknutseld kunnen worden. Voor de rest maakte het haar niet zoveel uit en ze had sterk het gevoel dat er toch  weinig met haar informatie gedaan zou worden. Het gesprek was dus ook met twee minuten voorbij. Ze hebben haar nog wel geprobeerd over te halen, maar ja als Fleur iets niet wilde, dan wilde ze het niet. Nicole en ik werden ook onder de loep genomen en een van de vragen die wij kregen was welke locatie ons het beste leek. Voor ons maakte het weinig uit of het Amsterdam of Utrecht zou worden. In beide gevallen was de reistijd even lang. Om toch onze stem niet verloren te laten gaan kozen we maar voor Utrecht. Het ligt meer centraal in Nederland en iemand uit Limburg zou niet meer kilometers maken dan nodig was. Voor de rest moest het gebouw van binnen niet zo kil en koud aanvoelen.

Nu zijn we ondertussen een jaar of drie verder en de plannen rondom het ziekenhuis neemt vaste vormen aan. KIKA heeft een actie op touw gezet en heeft een filmpje gemaakt om mensen op te roepen om een steentje te kopen. Dit filmpje is opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis. Veel mensen die “meezingen” kennen wij persoonlijk. Fleur haar lievelings zuster Carina, haar oncoloog Inge van der Sluis, de twee prikzusters die Fleur alleen maar mochten “aanlijnen” en haar lievelings knutseljufvrouw Coradine staan er toevallig ook op.

Niet dat jullie er iets mee kunnen, maar de dames zijn te vinden oop

• Carina op 18 seconden rechts in beeld
• Inge op 25 seconden rechts in beeld
• De twee prikzuster op 1.30 links in beeld
• Coradine op 2.15 links in beeld

Daarnaast heb ik het filmpje goed bekeken en een brok in mijn keel komt tevoorschijn op 2.06. Hier zie je kindje schilderen. Niets meer en niets minder, maar in mijn gedachten zie ik Fleur dan weer zitten. Ook met een kwast en ze schildert precies net zo als dit kindje…….gedachteloos

Maar goed, dit zijn dus de twee dingen die me vorige week redelijk bezighouden. De actie Die KIKA doet vind ik super en daarom wil ik aan iedereen vragen of ze de moeite willen nemen om het filmpje te bekijken en na afloop misschien een steentje willen kopen. Wij kopen er in ieder geval 10 voor Fleur.

Een kleine tegenvaller......

Milou is op 5 februari geboren en dat betekend ook dat het aangeven moest worden bij de gemeente. Een leuke klus zou iedereen denken, maar de vrouwelijke ambtenaar van onze gemeente kan vanachter de balie een trotse vader het stoom uit de oren krijgen. Wat was er gebeurd.

Toen Milou haar tweede dag ging beleven was het voor mij al duidelijk dat ik erg blij was dat ik niet extra dagen had opgenomen. Had ik dat wel gedaan dan had ik thuis de handdoek in de ring gegooit en was na de verplichte twee dagen “gewoon” weer gaan werken. Klinkt vreemd en dat was het ook een beetje. Waarom dan toch werken???

Toen Nicole het intake gesprek had gehad met de kraamhulpintakegesprekmevrouw kregen we te horen dat er iemand zou komen die al wat langer in het vak zou zitten en vanaf dag 1 moest het ook dezelfde zijn. Dit alles werd gedaan, omdat niemand zou weten hoe Nicole zou reageren als de kleine er zou zijn. Zou ze het emotioneel wat moeilijker krijgen dan kon ze als het moest er met iemand over praten. Het kraamhulpbedrijf dacht dus goed mee en stuurde dus geen jong grietje, maar een oude rot in het vak. Toen de hulp kwam was het even spannend. Is ze aardig, is ze lekker losjes of is het zo’n verlegen typetje. Het maakte ons niet zo heel veel uit als het maar een vrouwtje was die gezellig was.  Nou, ik zal niet teveel uitweiden over deze vrouw, maar op een  of andere manier was ze het net niet voor ons.

·         Ze was inderdaad een oude rot in het vak

·         Ze smakte de hele dag op een kaugompje omdat ze rookte

·         Als we beneden gingen eten, zat zij boven

·         Ze was erg bang dat wij niet tevreden waren

·         In een week tijd heeft ze twee flessen wasmiddel er doorheen gejaagd

·         Ze werd nerveus van de slingers

·         Milou in bad dat deed ze niet, want dat was niet goed voor haar rug

Op deze manier kan ik nog wel even doorgaan. Wat ook wel op viel is dat Saartje haar totaal niet mocht. Erg vreemd, want Saar is naar ons weten vriendjes met alles en iedereen. Wat er tussen die twee is gebeurd weten we niet en gaan er maar vanuit dat dat het instinkt is van een hond.

Voor mij genoeg redenen om even naar het gemeentehuis te vluchten. Gewapend met een geboortekaart, paspoort, trouwboekje en een goed humeur melde ik me bij de centrale balie. Na een kleine uitleg was het duidelijk dat ik even moest wachten om me na verloop van tijd te melden bij de vrouw van de burgelijkestand. Ondertussen waren we thuis er ook achter gekomen dat Roos niet in ons trouwboekje stond vermeld. Stom en we begrijpen nog steeds niet hoe dat heeft kunnen gebeuren. Dit heb ik direct gemeld en de goede vrouw nam de moeite om Roos erbij te schrijven. Vervolgens feliciteerde ze me met me tweede dochter. Ehhhhh sorry mevrouw u maakt een foutje, het is me derde dochter. Ze keek me aan en zei ijskoud, nee meneer het is uw tweede, want dat lees ik hier in het scherm.

Mijn goede humeur was spontaan verdwenen en het liefst wilde ik dat pleuriswijf over de balie heentrekken. Wie denkt mevrouw de ambtenaar wel niet wie ze is. Over de balie heentrekken Leek me geen fijn plan, dus vertelde ik maar netjes dat er pas geleden eentje was overleden. Ohhhhh…..sorry, dat wist ik niet meneer. Mevrouwtje, dat kan kloppen, maar als ik zeg dat het mijn derde is is het mijn derde.  Ennne……toen u de naam Roos in het trouwboekje schreef zag u toch al een naam staan. Ehhhh…..ja sorry meneer dat klopt. Mag ik dan wel vragen waaraan ze is overleden en hoe oud ze dan was. Tuurlijk mevrouwtje, Mijn eerste dochter was Fleur en is overleden op elfjarige leeftijd aan de gevolgen van kanker…….kinderkanker.

Zo de toon was gezet, en op die manier was mijn dag, maar ook haar dag redelijk naar de kloten. Ik hoop dat gemeente Zoetermeer hier iets van heeft geleerd en dat ze in het vervolg een overleden niet kind direct verwijderen uit hun datasysysteem. Nee, een kruisje achter haar naam of een opmerking met LET OP KIND OVERLEDEN!!!!! zou een verstandige oplossing zijn. Op die manier geef je de ouders het gevoel dat ze er toch nog een beetje bij hoort en de gemeente slaat geen flater.

Eenmaal thuis kwam ik in de serene sfeer van de kraamhulp terecht en kon alleen maar denken Nicole ik hou van je, ben trots op, maar sorry ik ga morgen weer werken.

 

Laafje Joost

"gewoon"

Zo, het is donderavond en volgens onze planning komt er helemaal niemand. Tijd zat om een blogje in elkaar te knutselen. Probleem is alleen dat wat er in het koppie zit niet via de handen eruit wil. Toch waag ik maar weer eens een poging en zet me verstand daarom ook maar eens op nul. “Gewoon” beginnen bij het begin en we zullen wel zien waar het schip strand.

Als eerste kom ik even terug op het woord “gewoon”. Zoals jullie zien staat dat woord altijd tussen aanhalingstekens. In het verleden heb ik hier wel eens iets over geschreven en nog steeds vind ik het woord ”gewoon”, “gewoon” een vreemd woord. “gewoon” wat is nu “gewoon”. Als het gaat zoals het hoort te gaan noemt men dat volgens mij “gewoon”. Huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen. We doen “gewoon” de afwas, doen “gewoon” eten, doen “gewoon” boodschappen en doen “gewoon” het licht uit als we willen slapen.

Toch voelt het woord “gewoon” voor mij niet meer als “gewoon” aan. Tuurlijk vond ik vroeger alles ook “gewoon”. Toen trok ik ook de deur “gewoon” gedachteloos dicht als ik wegging, deed op mijn werk “gewoon” mijn ding en als we bezoek kregen of op bezoek gingen vonden we dat niet meer dan “gewoon”.

Totdat Fleur ziek werd. Eerst diabetes, daarna kanker. Het “gewone” normale leventje werd uit het niets vandaan om zeep geholpen en wat ik toen altijd “gewoon” vond was op slag niet meer “gewoon”. De afwas, de boodschappen, het licht uitdoen, de deur dicht trekken, werken en bezoekjes was ineens niet meer “gewoon”. Nee wat voor ons eerst “gewoon” was, was ineens on”gewoon”. Wat voor ons vanaf 4 januari 2008 opeens wel “gewoon” was is dat we moesten gaan dealen met naalden, spuiten, ziekenhuizen, dokters, specialisten, huilende, schreeuwende en onzekere kinderen en al het leed wat bij diabetes en kinderkanker hoort.

Vanaf de diagnose diabetes tot nu zijn we ongeveer 5 jaar verder. Vijf jaar lijkt weinig en dat is het ook. Volgens een eenvoudige app blijkt het maar te gaan om 1889 dagen, oftewel 45344 uur. Tering zeg….45344 uur pfffft……stiekem toch eigenlijk wel heel veel. Volgens diezelfde app is Milou alweer 30 dagen oud en is Fleur pas 576 dagen dood. Een snelle rekensom geeft aan dat het maar een verschil van 546 dagen is. klink erg hard, dat klopt, maar het zijn “gewoon” keiharde feiten waar we niets meer aan kunnen veranderen.

Maar, pas, alweer, veel, weinig, hard of niet hard het maakt mij allemaal geen ene reet meer uit. 1899 dagen geleden zou ik zeggen dat het allemaal heel “gewoon” was, maar nu…..nee voor mij is het “gewoon” van toen niet meer “gewoon”, van daar die aanhalingstekens bij het woordje “gewoon”.

Zo en nu kap ik er maar mee, want het dit blog slaat ”gewoon” helemaal nergens op. Veel plezier allemaal met slapen en geniet morgen maar een beetje van alles en iedereen om je heen. Mag dit niet lukken denk dan maar eens aan de papa’s en mama’s in het ziekenhuis die “gewoon” kei en keihard knokken voor hun kindje.

Laafje Joost

Pffffft......een brok in mijn keel.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar ben ik weer en dit keer met een redelijk kort blogje. Gisteren,1 maart 2013, zijn we voor het eerst weer met zijn viertjes richting Limburg geweest. Voor Nicole, Roos en mij spannend, voor Milou spannend, want deze dame ging voor het eerst een lange rit maken en voor onze vriendjes was het ook spannend, want zij zagen Milou voor het eerst in levende lijve. Hoe ik deze bijzondere rit heb ervaren daar kom ik misschien later nog wel op terug, maar wat ik nu wel even kwijt is het volgende.


Fleur was een bijzonder mens, dat durf ik nu wel te zeggen. Ze hield erg van gezelligheid en was erg gesteld op bepaalde personen. Een van de gelukkige personen heet Diyou en die hebben we vandaag weer even gezien. Zij is in een woord een topwijf. Een topwijf wat in haar leventje al erg veel heeft gedaan voor onze medemens.

Toen ze Milou kwam bewonderen kregen wij ook een cadeau. Een fotoboekje met allerlei foto’s van haar zussen en hier en daar lazen we ook zeer ontroerende teksten. Nu ben ik iemand die niet snel een brok in zijn keel krijgt, maar de volgende tekst kreeg het toch mooi voor elkaar. Eenmaal klaar met lezen kon ik alleen maar denken “die tekst komt vanavond nog op het blog”.

Een bijzonder momentje......

Zo Miloutje is ondertussen alweer ruim drie weekjes oud en het gaat prima. Ze slaapt, eet, poept, piest en slaapt. Alles werkt, dus wij hebben geen klagen. Toch valt er genoeg te vertellen alleen zijn dat dingen uit het dagelijkse leven. Wat niet uit het dagelijkse leven is zijn vlinders. Vlinders??? Ja vlinders. Na een klein rondje op internet zijn we erachter gekomen dat het toch wel bijzonders is als je er nu een tegenkomt. Héél erg bijzonder is het nu ook weer niet, maar waar Nicole hem vond was toch wel een kippenvel momentje. Wat is er gebeurd???

Milou was net zeven dagen oud toen Nicole op bed zat te bellen met de begrafenisondernemer. “Gewoon” een gezellig gesprek met een topvrouw. We hebben nog steeds contact en aangezien Ellen hier de buurt was voor haar werk wilde ze gelijk even langs komen. Kindje kijken, theetje doen en even lekker lullen zal ik maar zeggen. Geen probleem en de afspraak was dat ze maar moest zien wanneer ze wilde komen.

Nicole hing de telefoon op en wilde even kijken of Milou zich nog vermaakte met slapen. Tot haar stomme verbazing zag ze dat dit grietje bezoek had van een vlinder. Niets meer en niets minder. “Gewoon” een vlinder met twee vleugeltjes en het beestje zat “gewoon” op het kussen naast Milou. Nicole riep de kraamhulp, maakte vlug een foto met het mobieltje en stuurde die vervolgens weer naar mij. Een bijzondere foto vond ik en mijn eerste reactie was dat ik niet wist dat Nicole kon photoshoppen, want laten we eerlijk zijn schreef ik terug, een vlinder in deze tijd van het jaar is erg vreemd en zeker met een temperatuur van ongeveer min vijf graden. Fhotoshoppen is iets wat Nicole niet kan dus het moest wel echt waar zijn.
 

Een bijzonder momentje dus en het hele gedoe houd me al een paar dagen bezig. Na weer een kort rondje internet was het duidelijk dat het ging om een veel voorkomend vlindertje in Nederland. De dagpauwoogvlinder. Een vlinder die soms overwinterd in huizen. Dat zou kunnen verklaren waarom de vlinder bij ons te vinden was. Probleem was alleen dat Nicole een klein beetje ietsiepietsie erg veel nesteldrang had met gevolg dat werkelijk waar alle kasten van top tot teen zijn leeggehaald. Vuilniszakken vol kleren en andere zooi gingen de deur uit en alles werd meteen gesopt. Mocht er een vlinder in ons huis zijn dan had mijn vrouwtje hem zeker gevonden. Maar ja, jullie raden het al………

Aangezien Fleur dol op vlinders was en dat de vlinder op 12 februari 2013 gezellig bij Milou zat beschouwen wij dus als iets zéér bijzonders. Wat iedereen ervan denkt moeten zij weten, maar voor ons is dit weer een teken dat er meer is tussen hemel en aarde.
 

Laafje Joost

 

 

 

De eerste twee dagen......

Zo nu weer even serieus. Dus geen gelul over kilootjes, baterijen of geboortekaartjes, maar “gewoon” een berichtje over wat hechtingen en de thuiskomst vanuit het ziekenhuis. Niets bijzonders dus, maar het hoort er allemaal wel bij. Zoals ik laatst had geschreven moest de schaar eraan te pas komen om Nicole en Milou een handje te helpen. Voor Roos en mij letterlijk een naar gezicht. De verloskundige deed het met beleid zei ze, maar ik kreeg echt de indruk dat ze haar opleiding had afgerond bij de slager. Maar goed, tijdens het naaien riep Nicole bij een van de hechtingen dat het knap zeer deed. Erg vervelend, maar het was even niet anders werd er dan maar gezegd. Na het sluiten van mijn vrouwtje werd Milou nagekeken en alles was dus, zoals jullie al wisten, ok.

Wel kregen we te horen dat we ervan uit moesten gaan dat Nicole en Milou een nachtje moesten blijven. Toen we dat hoorde was dat wel even een tegenvaller, maar toen ik erover nadacht vond ik het eigenlijk helemaal niet erg. Thuis was het nog een zooitje en nog een nachtje doorslapen was zag ik toch wel zitten. Maar om nu de hele dag in dat ziekenhuis te hangen….nee ook dat zag ik niet zitten. Dus na wat knuffelwerk zijn Roosje en ik vertrokken. We moesten immers nog wat spulletjes voor Nicole halen en Saartje hadden we ook nog. Eenmaal thuis belde het vrouwtje alweer op met de mededeling dat ze wel naar huis mocht. KUT….daar gaat mijn planning. We moesten thuis alle zeilen bijzetten, maar met wat hulp van de buurvrouw was het zo gepiept. De wc rook fris, de slingers en ballonen hingen, het bed stond op klossen en de beschuitjes stonden klaar.

Uiteindelijk konden we het ziekenhuis rond 13.00 uur verlaten. Toen we groen licht kregen waren we ook zo vertrokken. Inpakken en wegwezen heet dat en dat waren we dus nog steeds niet verleerd. Met Fleur in het Sophia deden we niet anders dan haastig vertrekken na het groene licht en het leek wel of de tijd even had stil gestaan. Nicole zat in de rolstoel met Milou op schoot, Roos duwde, mijn ouders waren de pakezels en ik was de portier. Het vertrek liep zo gesmeerd dat zelfs de auto werd tegengehouden. Wat nu weer!!!!!! De verpleging had nog een stapel papierwerk voor de verloskundige. Oh..eh….ja sorry hoor, maar we houden niet van ziekenhuizen hahaha.

Eenmaal thuis was Nicole toch nog verrast. Ze had niet verwacht dat de kamer was versierd en beetje bij beetje druppelden er ook wat mensen binnen. Koffie hier, theetje daar en uiteraard beschuit met muisjes. Na verloop van tijd was de kraamhulp ook gearriveerd en kon het feest echt beginnen. Nicole werd in bed gedeponeerd en de officiele kraamtijd was een feit. De goede “ervaren” vrouw bleef maar liefs 49 uur. Jeetje miena da’s 7 dagen inclusief het weekend. HELP!!!!! Het was erg fijn dat ze er was, dat ontken ik niet, maar wij zijn niet graag afhankelijk van anderen. Ik voelde me echt overbodig in mijn huis. Roos zat op school, Nicole & Milou zaten merendeel van de dag boven en ik zat zielig in mijn eentje op de bank te hangen. Ik had natuurlijk ook op bed kunnen gaan liggen……ja doei…..nee me bolle reet. Na het aangeven van Milou, de beschuit met muisjes uitdeelronde op school en het geregel van het geboorte kaartje was ik er wel klaar mee. Deze laaf verlangde maar naar een ding en dat was werken. Gek he, maar geloof me maar ik was er blij mee.

Oh….en nu komt er weer visite. Veel plezier allemaal en tot zo. Mag dat niet lukken dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Het geboortekaartje......

Zo daar is hij weer en dit keer gaat het blog over het geboortekaartje van Milou. Nou is dat nu zo bijzonder zullen jullie wel denken, een kaartje is toch “gewoon” een kaartje. Je laat even weten wanneer het geboren is, hoe laat is ook wel leuk en voor de liefhebbers staat er soms ook een gewicht of lengte bij. Wij doen dat ook, maar het mooie van deze kaart is dat wij er wel een verhaal bij hebben. Nicole en Roos hebben samen het internet afgestruind en hebben uiteindelijk iets gevonden waar we iets mee konden. Wel moest er nog het een en ander aan verspijkerd worden en dat is gedaan door Ilse Meijroos. De dame woont bij ons in de buurt en is ook een soort van vriendinnetje. Ze heeft een eigen bedrijfje in het maken van unieke en originele geboortekadootjes Klik Hier. We hebben haar gevraagd of zij onze wensen kan verwerken in het kaartje en ik moet zeggen dat het precies is wat we wilde.

Om te beginnen is Milou haar tweede naam Fleur. Iets waar we geen moment over na hebben gedacht. De rest wat er staat is “gewoon” standaard. De voorkant word een ander verhaal. Zoals jullie zien zitten en er twee meisjes en een beer op het strand. De beer heet Bina, de lievelingsbeer van Fleur. Het was de bedoeling dat de beer met Fleur meeging, maar door een “lijntje” kregen wij te horen dat Bina hier bij Roos moest blijven. De twee meisjes zijn uiteraard Roos en Milou. Roos verteld daar alles over hun grote zus Fleur. De vlinder die jullie zien dat is Fleur. Fleur vond vlinders erg mooi, vandaar de vlinder. Alles speelt zich af op het strand in Curacau. De Grote Knip om precies te zijn. Het strandje waar we ooit nog eens naar terug willen. Voor de rest zien jullie ook ons adres. Iets waar ik even over nagedacht heb, want je weet tegenwoordig maar nooit. Toch heb ik besloten om het even neer te zetten. We krijgen via de mail, sms en facebook vragen daarover, vandaar.

Voor de rest wil ik iedereen bedanken voor alle kadootjes, kaarten, bezoekjes en lieve berichtjes. Het doet ons nog steeds erg goed en vinden het erg fijn dat we weten dat we nog steeds niet alleen zijn. Dank jullie wel daarvoor.

Laafje Joost

Afvallen.......

Probleem met zwanger zijn is dat een vrouw aankomt. Niet erg, want op die manier ziet de man dat er inderdaad van binnen iets gebeurt. Probleem bij vrouwen is alleen dat als het kind eruit is ze gelijk weer bevriend zijn met de weegschaal. Nicole is daarbij geen uitzondering. Wat ik wel mooi vond aan haar is dat ze alleen van voren zwanger was. Logisch, dat weet ik want daar zit de baby, maar het was echt zo. Haar buikje groeide alleen maar naar voren en haar linker en rechterflank waren vrijwel onaangetast. Iemand die achter haar liep zou dus niet 1 2 3 kunnen zien dat er in haar buik een wondertje gemaakt werd. Haar navel plopte er gelukkig ook niet uit met het gevolg dat ze met een mooi bolletje over straat heen liep. De laatste twee drie weekjes hield mevrouw ook wel wat vocht vast. Dit zat trouwens verstopt in haar handen en in haar buik.

Tijdens de zwangerschap is ze wel iets aan gekomen, 12 kilo, dus niet extreem veel. Misschien dat het te maken heeft gehad dat ze voor de zwangerschap redelijk wat kilootjes was kwijtgeraakt. Hoe dan ook, ik vond haar mooi zwanger. Maar ja, voordat Milou definitief kwam, vloog en volgens Nicole, na het breken van de vliezen, eerst een litertje of 60 vruchtwater uit. 60 liter leek mij wel wat veel, maar zo voelde het wel zei ze. Daarnaast weet ik uit ervaring dat je een zwangere niet moet tegenspreken dus ze zal wel gelijk hebben. Goed, 60 liter vruchtwater staat ongeveer gelijk aan 60 kilo. Tel daarbij het gewicht van Milou even op en we komen op het mooie gewicht van 63,73 kilo uit.

Dit moet betekenen dat mijn vrouwtje nu rond de 40 kilo moet wegen. Uit nader onderzoek is gebleken dat ze maar 2 kilo is afgevallen. Whoehahahaha 2 kilo maar en dat terwijl Milou ruim 3 kilo weegt. Ergens klopt er iets niet, maar ook een pas bevallen vrouw moet je niet tegenspreken. Ik ga er maar van uit dat de batterijen van de weegschaal vervangen moeten worden en dat die 60 liter berust op een misverstand.

Laafje Joost

De geboorte......

Maandag 4 februari 2013

09.30 uur      Pil 1 gaat erin

13.30 uur      Pil 2 gaat erin
17.30 uur      Pil 3 gaat erin
21.00 uur      De vliezen breken
23.00 uur      De weeën komen om de 5 minuten

Dinsdag 5 februari 2013

03.00 uur      De weeën worden erg heftig

03.01 uur      2 cm ontsluiting
03.30 uur      Nicole krijgt persdrang
03.31 uur      9 cm ontsluiting
03.43 uur      Nicole belt op dat ik moet komen
03.46 uur      Nicole belt op dat Roos mee moet….En wel heel snel
03.48 uur      Roos en ik rijden weg
03.52 uur      Aankomst parkeerplaats LLZ
03.55 uur      We zijn bij Nicole
03.56 uur      We puffen mee
04.00 uur      Nicole moet alles wegpuffen
04.25 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
04.30 uur      Joost gooit Nicole nat
04.40 uur      Roos is niet lekker en moet eten anders valt ze om
05.00 uur      Nicole moet nog steeds alles wegpuffen
05.01 uur      Infuus wordt aangebracht, maar twee keer mis
05.06 uur      Gynaecoloog          
05.08 uur      Infuus wordt aangebracht door EHBO
05.10 uur      Medicijn, een weeopwekker, loopt in
05.15 uur      Slang infuus lekt
05.20 uur      Joost gooit glas kapot
05.28 uur      Nicole schreeuwt dat ze niet meer kan en mee wilt persen
05.29 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
05.30 uur      Nicole moet vanaf nu alles geven
05.40 uur      Gynaecoloog doet inwendig onderzoek
05.55 uur      Nicole perst nog steeds
05.57 uur      Hoofdje is zichtbaar, volgens Roos ter grote van een mineola
06.00 uur      Specialisten zien nu dat Milou een “sterrenkijker” is
06.05 uur      Een verdoving i.v.m. inknippen is noodzakelijk
06.07 uur      Nicole perst nog steeds
06.10 uur      Iedereen staat op scherp
06.11 uur     Nicole krijgt een perswee
06.11 uur      Knip ,knip en knip
06.11 uur      Nu gaat het héél snel
06.12 uur      Milou is geboren
06.15 uur      Roos verlost Milou van Nicole

Zo, en op deze manier heeft iedereen een kleine indruk van hoe het is gegaan in het ziekenhuis. Voor de verpleging, verloskundige en gynaecoloog een appeltje eitje. Een “gewone” bevalling zoals hij waarschijnlijk meestal gaat. Het zal best, maar voor ons was hij zeer bijzonder en voor Nicole zeer bijzonder pijnlijk. Om te beginnen moesten Roos en ik hals overkop naar het LLZ. Hopelijk heeft dat geen bekeuring opgeleverd, want eerlijk is eerlijk ik reed ietsiepietsie veel te hard. Dit was maar goed ook, want het zag ernaar uit dat de baby elk moment het geboortekanaal zou verlaten. Op een een of andere manier bleef de baby hangen en schoot steeds na de persweeën weer gezellig terug de baarmoeder in. Voor Nicole was dit slopend, maar voor de baby ook.

Opdracht die Nicole kreeg was voorlopig alle persweeën wegpuffen. Uit ervaring weet ik dat ik niet mee moet gaan puffen, want wie dat bij Nicole doet kan wel eens een grote bek krijgen. In plaats daarvan besloot ik dat het verstandig was om haar te voorzien van water. Kleine slokjes door een rietje moet toch te doen zijn. Dit ging lekker tot mevrouw een vreemde beweging maakte. Wat er gebeurde weet ik nog niet, maar het feit is wel dat ik een half glas leeg kiepte in haar gezicht. Sorry, sorry, sorry en als blikken hadden konden doden was het slecht met me afgelopen. Haar ogen spogen vuur, maar toen de volgende wee kwam was het gevaar weer geweken.

Ondertussen was Roosje ook op van de zenuwen. De spanning, het korte slapen en het niet al te beste eten gingen parten spelen. Ze werd niet lekker en zag er lekker witjes uit. Toen het grietje op een stoeltje ging zitten en een halve banaan op had trok ze gelukkig een beetje bij.

Ondertussen had de verloskundige besloten om Nicole een handje te helpen doormiddel van een infuus. Dit infuus zou er voor zorgen dat de weeën krachtiger zouden komen. “nog krachtiger” riep ze nog, maar dit was volgens hun de beste oplossing. Ok ok prik dan maar. Voor een ervaren arts lijkt mij dit een simpele ingreep, maar Nicole haar bloedvaten liggen waarschijnlijk te diep en springen telkens weg of zo, want na twee keer prikken was de verpleging er mee klaar. Het lukt me niet, werd er gezegd en iemand van de spoedeisend hulp moest het maar in haar andere hand proberen. Niet erg, maar dit betekende wel dat Nicole nog steeds de weeën moest weg puffen. Toen het infuus zat was het een kwestie van aansluiten. Ook dit ging niet lekker met het gevolg dat de helft van het medicijn ernaast liep. Na wat ruk, draai en plakwerk leek het goed te gaan en was het weer tijd voor een slokje water.

Joost, dacht ik nog, let op en kieper het niet over haar bekkie. Vol geconcentreerd liet ik me lieverd drinken, alleen ging het nu mis bij het terugzetten van het glas. Ik was in de veronderstelling dat het glas al boven de tafel hing, maar dat was achteraf een inschattingsfoutje. Toen ik het los liet hoorde we een soort van plof en toen we keken wat dat was riep ik maar weer sorry. Het glas lag in tienduizend stukjes door de verloskamer heen.

Na een kleine schoonmaak was het duidelijk dat Nicole het nu echt zat werd. Ze riep dat ze het niet meer kon wegpuffen en mocht toen ook alles geven wat er in zat. Maar nog steeds ging het niet voorspoedig. Toen het koppie half uit Nicole hing, volgens Roos ter grote van een mineola, was het duidelijk waarom dat laatste stuk zo moeilijk ging. De baby die “vastzat” was een sterrenkijker. Een wat??? Ja, een sterrenkijker, dit zijn kinderen die andersom liggen. Normaliter kijken de baby’s naar het bed met het gevolg dat ze er makkelijker uitfloepen. Nee, die van ons lag weer andersom met het gevolg dat er een knipje gegeven moest worden. Ook niet erg, maar dit was toch iets minder fraai om te zien. Ze begonnen met een verdoving, vervolgens werd de schaar op zijn plek gezet en nu was het wachten tot de volgende perswee.

Nou lieve mensen, ik heb het gezien en wil hier niet te lang bij stilstaan. In die perswee heeft Nicole weer laten zien hoe sterk ze was en daar ben ik bijzonder trots op, maar in diezelfde wee was het ook knipperdeknip. Er vloog een vreemd soort vies iets door de lucht en direct was het flubberdeflubberfloepfloep en jawel daar was de baby. Vlug even kijken of het wel echt een meisje en vervolgens werd Milou op de buik van Nicole neergelegd. Een zeer, zeer bijzonder moment kan ik zeggen. Aangezien de artsen handschoenen aanhadden en geen foto’s konden maken van de navelstreng doorknipping heb ik deze bijzondere daad aan Roos gegeven. We zouden het met zijn tweetjes doen, maar door overmacht mocht ze het helemaal alleen doen. En hoe…..wat een kanjer is het toch.

Tijdens de geboorte worden er gelijk wat testjes met een baby gedaan. Milou kwam niet hoger dan een zeven en dat betekend dat ze al aan het inleveren was. Na vijf minuten had ze een 9 en na tien minuten en 10. Het volgende gevecht was de placenta. Deze zat lelijk vast. Zelf zo vast dat ze bang waren dat de navelstreng zou breken. Oplossing……het infuus niet uitzetten en laat die weeën nog maar even zijn gang gaan. Nicole blij, maar toch moest er flink aan getrokken worden. De rillingen lopen nog over mijn rug als ik terugdenk aan dat moment. Mooier dan mooi kan ik het niet maken, maar het zag er vies, smerig en niet fraai uit. Tijdens het knippen hebben ze ook een adertje doorgeknipt en dat zorgde er weer voor dat Nicole bijna een liter bloed heeft verloren. En die liter……die zorgde ervoor dat het eruit zag als een waar slagveld. Ik vroeg aan Nicole of ik even moest uitleggen wat ik zag en haar antwoord was dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. En of het ooit nog goed komt, ik betwijfel het inderdaad. Na een ruim half uur naaien en vlechten zat mijn vrouwtje weer dicht en kon ze volop genieten van miloutje.

De kinderarts heeft haar ook nog even gecheckt en die wist te vertellen dat tot nu toe alles in orde was. Milou reageerde overal goed op en deed wat ze moest doen en gelukkig waren alle bloeduitslagen ook perfect. Dat was fijn om te horen en vanaf nu was het alleen nog genieten. Genieten van Milou, maar ook geniet ik van Nicole en Roosje. Nicole heeft weer laten zien dat ze goed is in kindjes afleveren en Roosje…op Roos zijn we trots en zijn erg blij dat ze alles van voor tot achter heeft meegemaakt.

Een bijzondere knip

Duimen.....

De grotekleine zus met kleine zus

Half uurtje oud

 Trotse lavenvader Joost