Milou in het ziekenhuis......

Vrijdag 17 april 2014

Roos ligt op bed,  ik zit beneden op de bank met de laptop op schoot en Nicole en Miloutje slapen in het ziekenhuis. Dit omdat onze kleine wurm het RS virus heeft opgelopen. RS virus??? Ja het RS virus. Bij een volwassen uit dit zich in een flinke verkoudheid. Bij een baby trouwens ook, alleen kunnen die het daarnaast ook nog eens behoorlijk benauwd krijgen en ze kunnen er goed ziek van zijn. Wij hebben de pech dat het virusje Milou ook had gevonden met het gevolg dat het grietje totaal niet lekker in haar vel zat. Nu is het RS virus niets bijzonders en het valt prima te behandelen. Probleem is echter dat de raderen in mijn hoofd even overuren maken en vele gebeurtenissen van Fleur steken dan ineens de kop weer op. Om die reden houd ik dit blog simpel en schakel mijn gevoel even een korte tijd uit.

Milou is al een paar dagen flink verkouden. Zielig, maar het was niet anders. Toch zagen we haar beetje bij beetje achteruit gaan. Ademhalen werd ook steeds vervelender met het gevolg dat het eten uit de fles of borst een ware sport werd. Niesen, hoesten, spugen, drinken, ademhalen en verslikken was zoals het de laatste tijd ging. Zielig, maar wat moesten we anders.

Per toeval moest Nicole gisteren toch even naar de huisarts en de goede man heeft direct even naar onze wurm bekeken. Conclusie, Milou was inderdaad snip verkouden, maar haar longetjes klonken nog prima. Gewoon doorgaan met de kinderneusspray en na een week zou hij haar dan nog eens bekijken. Tot ziens en bedankt, maar gisteravond toen ik haar een schone luier gaf werden de voelsprieten van Nicole definitief op scherp gezet, want na een temperatuursmeting bleek dat mevrouwtje  38 graden had. Ook niet erg, maar verhoging is verhoging en dat krijg je niet voor de lol.

9 april 2013

17 april 2013

De nacht heeft ze redelijk doorgebracht, maar in de loop van de ochtend ging ze stapje voor stapje achteruit. Milou was Milou niet meer, er kon geen lachje meer vanaf en ze zat zichzelf gigantisch in de weg. Iets wat wij niet snel doen gebeurde nu wel een keer. Nicole heeft het LLZ in Zoetermeer gebeld met de mededeling dat ze thuis zat met een zielig hoopje mens en dat ze graag even een kinderarts naar Milou liet kijken. In eerste instantie werd er gezegd dat dit soort dingen via de huisarts werd geregeld. Enig sinds teleurgesteld hing Nicole de telefoon op, maar nog geen twee minuten later belde diezelfde zuster alweer terug.

U bent toch Mevrouw de Jong van Fleur. Ja…….oh sorry mevrouw u kunt direct komen. Nou en daar gingen mijn drie vrouwen dan. Daaraan gekomen werden ze direct opgevangen en mochten ze plaats nemen in een van de kamertjes. En dit terwijl er nog mensen voor ons aan de beurt waren. De reden van deze supersnelle actie is dat het ziekenhuis weet dat wij niet zomaar bellen. Bij Fleur belden we ook al niet veel, maar als we belden was er ook echt iets aan de hand.



Vernevelen

 

Op mijn werk liep alles gesmeerd met het gevolg dat ik zonder problemen van mijn projectleider kon vertrekken. De weg naar de kinderpoli was ik nog niet vergeten en toen ik me bij me gezinnetje kon voegen schrok ik toch wel even. Milou lag een beetje lusteloos als een zak aardappelen onderuit gezakt bij Nicole opschoot. Kut….me moppie is ziek en goed ook. De temperatuur was ondertussen boven de 38,5 uitgekomen en een paracetamolletje was een feit. Daarnaast werd het neusje vol gegooit met zoutoplossing en neusdruppels en werd een nog een of ander medicijn geneveld.



Een brilletje met extra zuursof

Conclussie…..het RS virus. Probleem was alleen dat ze niet wisten in welk stadium Milou zat. Had ze het virus net te pakken of had ze de piek al gehad. Genoeg reden om haar even op te nemen en haar goed in de gaten te houden. En dat is nu precies wat ze nu aan het doen zijn. Dus lieve mensen laat ik voor de verandering het blogje maar eens sluiten met de regel waarmee ik ook ben begonnen….. Roos ligt op bed,  ik zit beneden op de bank met de laptop op schoot en Nicole en Miloutje slapen in het ziekenhuis.

Welterusten kleine zus van me!!!!!

Joost



 

De armputatie........

Vrijdag 27 augustus 2010 kregen we te horen dat Fleur haar arm zou kwijt raken. Een tijd die ik niet snel meer zal vergeten. Als ik terugdenk aan die tijd kan ik gerust zeggen dat dat een hele zware periode is geweest tijdens Fleur haar ziekte en dat er een hoop details op mijn netvlies gebrand staan. De pijn, het verdriet, de onzekerheid, de angst in de ogen van mijn meiden zal ik niet snel meer vergeten. Het was simpelweg gewoon een klote tijd en de pijn die ik toen voelde kan ik zo oproepen. Is dit verstandig???? Voor mij wel want soms is het wel even lekker om in het verdriet en in de pijn van toen te zitten. Klinkt vreemd dat weet ik, maar zo is het nu eenmaal. Op het moment dat dat gebeurt zoek ik wel eens gericht naar een bepaald stukje. Dit keer zocht ik de datum op waar we te horen kregen dat haar arm eraf moest.  

Een van de redenen om dat op te zoeken heeft  te maken met een uitspraak die Roos van de week deed. Deze dame had last van haar linker voet en vroeg tijdens het eten of ik er even naar wilde kijken. Als ze hem wiebelde voelde je in haar voet iets bewegen. Het leek wel of er iets los in zat. Ze vond het knap irritant en vroeg of ik er iets aan kon doen. Dokter Joost keek en voelde even en constateerde dat haar voet geamputeerd moest worden. Roos keek me aan en vond het een beetje vreemd. Een armputatie…..je bedoeld een voetputatie. Nicole en ik schoten in de lach en zeiden nee nee Roos dat heet een amputatie. Nu blijkt dat de lieve schat vanaf 27 augustus 2010 dus dacht dat het een armputatie was. Hand eraf zou dus een handputatie wezen, je been een beenputatie en je voet dus een voetputatie.

lief he……die Roos

pasen en stom gelul......

Vrijdag 7 april 2013

Soms snap ik nog steeds niet hoe ik in elkaar zit. Al weken kak ik ’s-Avonds om een uurtje of 10 helemaal in elkaar om vervolgens na een houdmewakkeruurtjegevecht de lakenstraat pas om 23.00 uur op te zoeken. Waarom ik niet eerder ga pitten heeft te maken met de laatste voeding van Milou. Deze word rond 22.30 uur door Nicole gegeven en ik vind het niet fair tegenover haar als ik dan al ga slapen. Toch heb ik het gisteren gedaan. Lullig dat weet ik, maar deze jongen was het echt effe zat en of dat nu door het werk, weer of weet ik veel wat komt maakt me eigenlijk geen ene hol uit. Het feit is nu eenmaal dat mijn kaarsje de laatste tijd eerder op is en dat is iets wat ik niet echt gewend ben. Ik was immers altijd diegene die als laatste naar boven ging en als laatste sliep. Tot vandaag, Nicole, Roos en Milou liggen al en ik zit weer als vanouds midden in de nacht een blog te maken.

Probleem is echter weer dat ik niet weet wat en waarover ik moet bloggen, maar aangezien het blog nog steeds een kleine 800 pageviews per dag telt kan ik gevoelsmatig niet zomaar stoppen. Nou ja schrijven…..laten we maar zeggen dat het onzin en een beetje gelul in de ruimte is. Ok onzin is het ook niet helemaal, want alles wat ik schrijf is nog steeds zoals ik het zie, beleef, ervaar en meemaak. Als me iets dwars zit kan ik dat mooi op het blog kwijt. Toch zal het wel gebeuren dat jullie het met sommige dingen niet eens zijn of een blog totaal niet snappen, maar dat is iets waar ik niet meer over wakker lig. Het blog is immers bedoeld voor Roos en Milou en die zullen mijn vreemde humor, taal en gedachtengang wel begrijpen.

Tjsongejonge dit bedoel ik dus met stom gelul. Maar goed het is even niet anders. Vorige week was het pasen en dit jaar hadden we een druk programma. Goede vrijdag, zaterdag,  1^ste en 2^de paasdag waren we redelijk onder de pannen. Als eerste zijn we vrijdag even bij mijn ouders geweest. Niets bijzonders, maar doordat we daar toch iets te lang geweest waren liep de hele planning in de war. Niet erg, alleen hebben we niet alles kunnen doen wat we wilde doen. De zaterdag hadden we twee verjaardagen en 1^ste paasdag hebben we doorgebracht in Renesse. Daar woont mijn jongste zusje en daar hebben we gebruncht met mijn familie.

2^de paasdag was het paasfeest bij Nicole haar ouders. Haar Broertje en zusje waren er ook met aanhang en ook daar hebben we gebruncht. Een groot spektakel daar is de jaarlijkse paaseierenzoekactie. Opa verstopt dan een ei of erg veel en als alles dan weer terecht is word alles door de kids opgegeten.

Twee verjaardagen en twee dagen brunchen is trouwens niet goed voor de lijn. ik ben in een korte tijd ruim twee kilo aangekomen. Twee kilo!!!! Ja twee kilo. Vier stukken taart, héél veel chocolade eitjes / kuikens / hazen en ongeveer een paasei of 15 waren daar voor nodig. Heeeerlijk en dan ben ik de brunch nog vergeten. Probleem van die vreterijen is alleen dat ik me de hele week al een opgblazen potvis voel. Om de kilo’s weer krijt te raken drink ik veel water en poep en pies ik me scheel. En weet je met welk resultaat………nul komma nul. De weegschaal die ik ondertussen begin te haten pelur ik vandaag of morgen netjes door het raam naar buiten.

Maar goed we hebben een paar fijne dagen achter de rug en dat is toch weer het om draait. Zo en nu is het ondertussen 2.00 uur en de potvis word  het toch wel zat. 2.00 uur.....pffffft da’s lang geleden. Maar goed welterusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Potvis Joost