Een kleine tegenvaller......

Milou is op 5 februari geboren en dat betekend ook dat het aangeven moest worden bij de gemeente. Een leuke klus zou iedereen denken, maar de vrouwelijke ambtenaar van onze gemeente kan vanachter de balie een trotse vader het stoom uit de oren krijgen. Wat was er gebeurd.

Toen Milou haar tweede dag ging beleven was het voor mij al duidelijk dat ik erg blij was dat ik niet extra dagen had opgenomen. Had ik dat wel gedaan dan had ik thuis de handdoek in de ring gegooit en was na de verplichte twee dagen “gewoon” weer gaan werken. Klinkt vreemd en dat was het ook een beetje. Waarom dan toch werken???

Toen Nicole het intake gesprek had gehad met de kraamhulpintakegesprekmevrouw kregen we te horen dat er iemand zou komen die al wat langer in het vak zou zitten en vanaf dag 1 moest het ook dezelfde zijn. Dit alles werd gedaan, omdat niemand zou weten hoe Nicole zou reageren als de kleine er zou zijn. Zou ze het emotioneel wat moeilijker krijgen dan kon ze als het moest er met iemand over praten. Het kraamhulpbedrijf dacht dus goed mee en stuurde dus geen jong grietje, maar een oude rot in het vak. Toen de hulp kwam was het even spannend. Is ze aardig, is ze lekker losjes of is het zo’n verlegen typetje. Het maakte ons niet zo heel veel uit als het maar een vrouwtje was die gezellig was.  Nou, ik zal niet teveel uitweiden over deze vrouw, maar op een  of andere manier was ze het net niet voor ons.

·         Ze was inderdaad een oude rot in het vak

·         Ze smakte de hele dag op een kaugompje omdat ze rookte

·         Als we beneden gingen eten, zat zij boven

·         Ze was erg bang dat wij niet tevreden waren

·         In een week tijd heeft ze twee flessen wasmiddel er doorheen gejaagd

·         Ze werd nerveus van de slingers

·         Milou in bad dat deed ze niet, want dat was niet goed voor haar rug

Op deze manier kan ik nog wel even doorgaan. Wat ook wel op viel is dat Saartje haar totaal niet mocht. Erg vreemd, want Saar is naar ons weten vriendjes met alles en iedereen. Wat er tussen die twee is gebeurd weten we niet en gaan er maar vanuit dat dat het instinkt is van een hond.

Voor mij genoeg redenen om even naar het gemeentehuis te vluchten. Gewapend met een geboortekaart, paspoort, trouwboekje en een goed humeur melde ik me bij de centrale balie. Na een kleine uitleg was het duidelijk dat ik even moest wachten om me na verloop van tijd te melden bij de vrouw van de burgelijkestand. Ondertussen waren we thuis er ook achter gekomen dat Roos niet in ons trouwboekje stond vermeld. Stom en we begrijpen nog steeds niet hoe dat heeft kunnen gebeuren. Dit heb ik direct gemeld en de goede vrouw nam de moeite om Roos erbij te schrijven. Vervolgens feliciteerde ze me met me tweede dochter. Ehhhhh sorry mevrouw u maakt een foutje, het is me derde dochter. Ze keek me aan en zei ijskoud, nee meneer het is uw tweede, want dat lees ik hier in het scherm.

Mijn goede humeur was spontaan verdwenen en het liefst wilde ik dat pleuriswijf over de balie heentrekken. Wie denkt mevrouw de ambtenaar wel niet wie ze is. Over de balie heentrekken Leek me geen fijn plan, dus vertelde ik maar netjes dat er pas geleden eentje was overleden. Ohhhhh…..sorry, dat wist ik niet meneer. Mevrouwtje, dat kan kloppen, maar als ik zeg dat het mijn derde is is het mijn derde.  Ennne……toen u de naam Roos in het trouwboekje schreef zag u toch al een naam staan. Ehhhh…..ja sorry meneer dat klopt. Mag ik dan wel vragen waaraan ze is overleden en hoe oud ze dan was. Tuurlijk mevrouwtje, Mijn eerste dochter was Fleur en is overleden op elfjarige leeftijd aan de gevolgen van kanker…….kinderkanker.

Zo de toon was gezet, en op die manier was mijn dag, maar ook haar dag redelijk naar de kloten. Ik hoop dat gemeente Zoetermeer hier iets van heeft geleerd en dat ze in het vervolg een overleden niet kind direct verwijderen uit hun datasysysteem. Nee, een kruisje achter haar naam of een opmerking met LET OP KIND OVERLEDEN!!!!! zou een verstandige oplossing zijn. Op die manier geef je de ouders het gevoel dat ze er toch nog een beetje bij hoort en de gemeente slaat geen flater.

Eenmaal thuis kwam ik in de serene sfeer van de kraamhulp terecht en kon alleen maar denken Nicole ik hou van je, ben trots op, maar sorry ik ga morgen weer werken.

 

Laafje Joost