Van de week moest ik voor mijn werk even naar Voorschoten.
Een paar deuren nakijken, omdat deze niet goed sloten. Prima en nadat ik de
bewoner had gebeld stond de afspraak. Donderdagochtend om 8.00 uur zou ik er
zijn en hij zou ervoor zorgen dat zijn vriendin aanwezig zou zijn. Was ruim op
tijd dus moest even wachten. Terwijl ik
precies in het opgaande zonnetje keek vulde ik mijn tijd met het luisteren naar
3fm. Op dat soort momenten laat ik alles even los en laat mijn gedachten dan
gewoon even de vrije loop gaan. Alles komt aan bod, de gezinssituatie, werk,
vrienden enz enz enz.
Vervolgens parkeert er verderop een zwarte auto en er stapt
een jonge dame uit. Na wat geklungel was ze er klaar voor en stak gewapend met
een soort van boodschappenkarretje de straat over terwijl er een veel te grote
ketting om haar nek bungelde. Ik dacht nog, zo’n leuke griet maar met zo’n rare
ketting, die spoort niet. Ter hoogte van mijn bus roept ze dat zij op nummer 25
woont. Heb ik weer dacht ik nog, maar toen ik haar een hand gaf sloeg me hart
30 keer over. Dat boodschappenkarretje was haar zuurstofapparaat en die vreemde
ketting was een zuurstofslang. Kut dacht ik nog. Er is hier iets niet goed in
de haak. Terwijl zij de deur opendeed moest ik zo erg aan Fleur denken, want de
ademhaling die ik hoorde leek wel een kopie. Phoehee help help wat nu, wat moet
ik doen, wat moet zeggen…hoe pak ik dit nu aan???? Joost, stomme lul dacht ik
nog, doe nou eens normaal, want dat moesten de mensen ook bij jou meisje doen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Terwijl zij zat bij te komen van haar inspanning heb ik alle
deuren even nagekeken. Tijdens een bakkie kom je toch met elkaar in gesprek en
weet uit eigen ervaring dat ik niet om de pap moet heen draaien. Ik vroeg
waarom daarom recht op de man of waarom ze aan de zuurstof zat en wat er met
haar aan de hand was. Ik zag dat ze het waardeerde dat ik dat zomaar vroeg en
met mijn volle aandacht luisterde ik naar haar verhaal.
Ze was 33 jaar en heeft een taaislijmziekte. Ze was 3
maanden oud toen ze daarachter kwamen en ze loopt haar hele leven al te slepen
met dat zuurstofgebeuren. Op dit moment ging het niet echt lekker, de trap op
en af kon ze niet meer en het gebruik
van een rolstoel was geen overbodige
luxe. Ze was beetje bij beetje aan aftakelen en alleen een nieuwe donerlong zou
haar nog kunnen helpen. Maar ja, daar lag nu net het probleem. In woorden wil
iedereen wel doner worden en na hun dood iets afstaan, maar als het erop aan
komt dan kruipen de meeste toch wel terug in hun schulpje. Erg??? Nee, ik doe
er net zo hard aan mee, maar zo’n gesprek zet je wel even aan denken.
Maar goed, na 10 minuten babbelen was het wel weer goed. Heb
me spulletjes bij elkaar geraapt en ging vervolgens naar de volgende klant. In
de auto richting de Den Haag dacht ik
nog even terug aan het bezoekje van de klemmende deuren. 33 jaar oud en wachten
tot iemand zich te pletter rijd om vervolgens die long hopelijk te krijgen. Klinkt
hard, maar het is wel de realitieit.
Het was even vreemd om zo geconfronteerd te worden maar het
was ook niet erg. Ik zoek dit soort ellende nu even niet op, maar komt het op
mijn pad dan is het ok. Het antwoord op
de vraag van Sonja Ogier, reactie vorige blog, is dus nee. Wij lezen op dit
moment geen blogs, want daar heb we op dit moment nog even geen zin in. We hebben
het wel gedaan bij gemiddeld 10 gezinnen, maar ondertussen zijn bijna alle
ouders ermee gestopt. Dat ze stoppen
begrijp ik als de beste, want om nu elke dag iets op te schrijven over de
dagelijks sleur van het leven valt niet mee.
Wat wij wel doen en proberen is contact te houden met een
aantal lotgenoten. Sommige zien we op facebook voorbij komen, met de een whatuppen we, soms bellen we en eens in de
zoveel tijd zien we elkaar ook live.
Zo en nu kap ik, iedereen veel plezier in de zon en geniet
er een beetje van, want voordat we het weten is die gele knakker weer
verdwenen. Welterusten en tot over 1,2 of 3 weken.
