Zij wel en wij niet....

Dinsdag 29 maart 2016

Vorige week hebben wij bezoek gehad van een paar lotgenoten. René en esmee uit Rhenen. Een stel wat hun kindje ook is verloren aan die kut kanker. Hun Isa had hetzelfde als Fleur met het verschil dat zij een paar maanden eerder in de kinderkankerwereld zaten dan ons. Het was lekker om weer te ouwehoeren met mensen die ons echt begrijpen. Een doorsnee gezin kan zich best een voorstelling maken, maar daar blijft het dan ook bij. Zelf de lotgenoten die hebben moeten vechten voor hun kind en waar het gelukkig goed is afgelopen weten niet wat wij voelen. Ik vraag me nog steeds af waarom ons dit is overkomen en het is een vraag die denk ik nooit meer uit me kop verdwijnt.

Het klinkt misschien lullig, maar soms ben ik best wel eens jaloers op gezinnen waar het allemaal voor de wind gaat. Waarom zij wel en wij niet. Een vraag waar ik nooit antwoord op krijg en waar ik ook geen antwoord op wil hebben. Tuurlijk weet ik dat er in elk huis en wel iets aan de hand is. Zo werkt dat nu eenmaal, alleen vind ik het jammer dat sommige met een zwaardere last door leven moeten dan anderen. Nee jammer is niet het juiste woord, maar wat ik wel weet is dat het nu eenmaal zo is maar mijn gevoel is het daar dus niet altijd mee eens.

Waarom zij wel en wij niet. Simpel gezegd, maar keer op keer word ik  geconfronteerd met deze vraag. Een ander voorbeeld is het zien opgroeien van Fleur haar leeftijdsgenoten / oude klasgenoten. De een na de ander slaagde toen voor school en dat betekent dat de vlag uit mag. Leuk om te zien en in zo’n periode ploft Facebook uit elkaar van trotse ouders en blije Kids. Wij zien en lezen dit en proberen ons voor te stellen hoe dat bij ons zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, maar dan komt de vraag weer naar boven van waarom zij wel en wij niet.

De kunst is denk ik dat wij moeten leren omgaan met dit nare gevoel. De ene keer zet je jezelf er makkelijker overheen dan de andere keer en dat is ook niet erg. Maar het lullige is dat het klote gevoel op de vreemdste momenten kan opkomen. Verjaardagen, op het werk of gewoon thuis als je in de tuin ligt te zonnen. Beetje bij beetje kan ik er beter mee omgaan, maar verdwijnen doet het nooit. Maar goed dat is ons probleem en niet die van jullie.

Daar zijn we weer...

Dinsdag 15 maart 2016

Op een een of andere manier kon ik me er niet meer toe zetten om te bloggen. Hoe dat komt dat zou ik niet weten, maar de fut is was er een beetje uit. Het idee om iets te schrijven kon me al moe maken. Vreemd, want in de periode dat kanker de hoofdrol in mijn leven speelde wist ik soms niet hoe snel ik achter de laptop moest kruipen. Het was in ieder geval een mooi middel om iedereen op de hoogte te houden en achteraf gezien was het voor mij ook niet verkeerd. De onrust in mijn kop kon ik lekker wegtypen en negen van de tien keer was mijn koppie ook aardig leeg. Niet dat ik dan alles op rijtje had staan hoor, nee haha vereweg van dat.

Maar goed ik heb na er overlijden van fleur beloofd dat ik door ga met Bloggen. Dit heb ik even volgehouden, maar na verloop van tijd was ik er wel een beetje klaar mee. Roos ging naar school, Nicole zat op haar werk, we namen een hond in huis, ik werkte en in 2013 werd kleine Milou geboren. Laten we zeggen dat we er voor de buitenwereld weer uitzagen als een doorsnee gezin. Ondertussen dacht ik dat er weinig te melden was en hetgeen wat ik meemaakte vond ik nu niet bijzonder genoeg om op te schrijven.

Toch begint het na vier jaar weer te kriebelen om wat te schrijven. Waarom weet ik niet, maar als ik surf over internet kom je niet zoveel  blogverhalen tegen van een gezin die leeft met kanker na het overlijden van hun kind / zus. Klinkt logisch, maar soms vragen er toch nog mensen om me heen hoe het nu met ons gaat. Erg lief maar om nu vier jaar te vertalen in een gesprek van 5 minuten lukt niet helemaal. Naar aanleiding van dat ben ik het blog van de week maar weer eens gaan opzoeken. Tot mijn stomme verbazing wordt het dus nog steeds dagelijks bezocht. Door wie dat staat er niet bij maar ik kan wel zien dat het mensen uit Nederland, België, Duitsland, Frankrijk,  Amerika zijn en nog wat landen waarvan ik niet wist dat daar Nederlanders wonen.  Redenen genoeg om na vier jaar het Bloggen weer eens op te pakken. De afgelopen vier jaar is er in huize waaienberg weer genoeg gebeurt. In huis, buiten het huis, op het werk enz  enz. Genoeg stof denk ik, maar of het wat is das nog maar de vraag. Het kriebelt dus weer en ik ga proberen om de komende tijd weer het een en ander te plaatsen.

Joost