Nu echt de laatste van 2012.......

Nou daar zit de laaf dan weer. Buiten regent het zachtjes, Nicole ligt op de bank naar de tv te kijken, Roos zit overal en nergens, de hond is héél bang ligt ver onder de bank en trilt als een rietje en ik, tsja ik….ik zit achter de lap top, kijk tv en houd buiten ons vuurtje aan de praat. Niets bijzonders zullen jullie denken, maar voor ons is het de allereerste keer dat we “gewoon” met het gezin zijn. Nicole en ik kennen elkaar ongeveer twintig jaar en al die tijd waren we oudjaarsavond nooit alleen. Dit jaar dus wel en daar hebben we bewust voor gekozen.

We kunnen in de buurt zonder problemen bij iedereen aankloppen en wie wil mag bij ons komen. Keus genoeg, maar we zijn nu al blij met onze beslissing om thuis te blijven. Nicole haar zwangerschap verloopt meer dan prima, maar moeders merkt goed dat het de laatste loodjes zijn. Op de bank en in bed moet ze naar haar draai zoeken en ze vind dat erg vervelend om dat elders te doen. Hier thuis kunnen we doen en laten wat we willen en zijn we niemand tot last.

Voor de rest is de avond nog jong en we zullen wel zien wat het gaat worden. Om twaalf uur lopen we even naar buiten, steken wat vuurwerk af, maken een vuurtje, zeggen iedereen gedag en proberen ons vervolgens psychisch voor te bereiden op morgen.

Wat gaan we doen? Ik roep al jaren dat ik een keer mee ga doen aan de nieuwjaarsduik. Negen van de tien keer had ik weer een smoes en ging het weer niet door. Dit keer is het zeker en samen met Roos, me vader, me neef en me andere neef wagen wij de sprong in het ondiepe. Als er mensen zijn die mijn afgetrainde lichaam willen zien, haha, moeten even naar het Wassenaarseslag in Wassenaar rijden. Daar zwemmen we met zijn allen gezellig even een paar rondjes in de Noordzee. Ik heb trouwens een zwembroek aan dus ben makkelijk te herkennen.

Waarom ik nu ineens wel die achterlijke duik ga doen heeft te maken dat ik heb geleerd dat je niets meer moet uitstellen wat je graag wilt doen. uiteraard zijn er dingen die ik wil doen, maar die simpelweg financieel niet haalbaar zijn. De dingen die wel haalbaar zijn en op mijn pad komen stel ik niet meer uit.

Laatst bijvoorbeeld zat ik op mijn werk met een ingehuurde timmerman te ouwehoeren over dingen die een mens wel eens graag wil doen. Een van zijn dromen was een parachutesprong maken. Uiteraard een duo sprong, maar een duidelijk antwoord kreeg ik niet waarom ik vroeg dat hij het nog niet gedaan had. Ik was wel duidelijk door te zeggen dat je sommige dingen niet moet uitstellen, want voor dat je het weet ben je dood. Klinkt hard, maar het is wel zo.

Tijdens dat gesprek kwam die stomme duik naar weer naar boven en heb per direct besloten dat ik het ga doen. Daarnaast heb ik nog wel wat dingetjes, maar dat ziet Nicole soms niet  zitten. In het verleden bijvoorbeeld  ben ik wel eens van een rots het water in gesprongen die een meter of 13 hoog was. Brrrrr, maar wat een kick mensen. Als ik de kans krijg doe ik het weer, maar dan het liefst vanaf 15 meter. Het is een droom, het is eng, het is gevaarlijk, maar komt het op mijn pad…….

Mijn voornemen voor 2103 en de jaren daarna is dus niets meer uitstellen en doe alleen nog maar dingen die ikzelf leuk vind. Nogmaals een fijne avond allemaal en tot volgend jaar.

Iedereen een dikke knuffel van Laafje Joost.

Fijne jaarwisseling......

Zo mensen, dit is hoogstwaarschijnlijk het laatste blog van het 2012. Een jaar waar ik mezelf even gigantisch kwijt was, onze relatie een lelijke knauw heeft gekregen, Roos weer van school is veranderd, van baan ben veranderd en Nicole weer zwanger is van een klein wondertje.

Het zijn maar vijf puntjes die ik heb opgeschreven, maar wel vijf puntjes die in grote lijnen het jaar bepaalde. Hoe we die punten hebben ervaren en hebben opgelost is redelijk goed terug te lezen in het blog van 2012 en naar mijn weten heb ik iedereen redelijk op de hoogte gehouden van ons reilen en zeilen en ja, eerlijk is eerlijk zelfs ik heb soms niet het achterste van mijn tong laten zien.

Die “verboden te lezen blogs” heb ik wel geschreven maar niet gepubliceerd. Waarom niet gepubliceerd maar wel geschreven??? Simpel, ze waren heel erg prive en alleen voor Nicole en mij bedoeld en als Roos later wat ouder is ook voor haar. Daarnaast was mijn hoofd weer leeg  met het gevolg dat ik weer redelijk helder kan denken.

Maar goed, ik hou het voor een keertje kort. Mag ik me morgen hier niet melden dan graag tot volgend jaar. Wij wensen iedereen bij deze dus alvast een hele hele fijne 31 december, kijk uit met vuurwerk en doe geen dingen die wij ook niet zou dendoen.

28 december 2012
We weten dat het niet mag, maar toch.....

29 december 2012
Roos heeft het niet van een vreemde

30 december 2012
Morgen gaan de kids echt los!!!!

Allemaal dikke knuffels en tot laterzzzzzzzz

Laafje Joosten zijn vrouwen 

De Boom.......

Bij ons in de achtertuin staat een boom. Een grote boom met heel veel blaadjes. Toen we hier kwamen wonen kregen we van de buurvrouw te horen dat het dingetje van ons was. Lekker dan, maar goed het was niet anders en de gemeente sloeg hem inderdaad met de jaarlijkse snoeibeurt ook altijd over. De klimop van de buren zat ondertussen ook nog eens tot in de bovenste takjes en toen we die hadden verwijderd zagen we in de boom water staan waar de spinnetje en pissebedden aan het zwemmen waren. Een neef van ons zei dat dit foute boel was en we de boom goed in de gaten moesten blijven houden. Hij constateerde dat de boom “onveilig” was en eigenlijk verwijderd moest worden.

Aangezien de boom op de erfgrens staat vroeg ik me al die jaren toch af of die beruchte boom daadwerkelijk wel van ons was. Had de buurvrouw wel gelijk en waarom geloofde we haar zomaar.  Een telefoontje in 2010 naar de gemeente leek mij voldoende en tot onze grote verbazing/opluchting bleek de boom inderdaad van de gemeente te zijn. Dat was goed nieuws en in de volgende snoeironde zouden ze hem inkorten. Niet dus!!!

Een jaar/anderhalf jaar geleden is er tijdens een storm in de gemeentetuin aan de voorzijde van ons huis een boom gesneuveld. Ik zag mijn kans schoon en belde de gemeente weer op en heb daar een melding van gemaakt. De boomchirurg van de gemeente kwam kijken of de melding wel klopte en vervolgens hebben hem direct het privezwembad van de spinnetjes achter in de tuin laten zien. Of de goede chirurg hoogtevrees had dat zouden we niet weten, maar hij constateerde dat de boom inderdaad in een “matige” kwaliteit verkeerde, maar zeker nog wel een jaar of 10/15 mee zou gaan. Erg knap dat hij dat hij dat kon voelen met een vinger. Maar ja, hij was immers de specialist.

Een paar dagen later werd door een bedrijf de omgevallen boom uit de voortuin verwijderd. Onder het genot van een kop koffie heb ik gevraagd of ook zij even achter wilde kijken. Geen probleem en kleinste klom omhoog alsof het trappetje was. Terwijl hij met zijn hand even in het zwembad zat te wroeten schopte hij met zijn voet op verschillende plekken tegen de bast. Ze riepen in koor dat de boom van binnen uit aan het rotten was en het een kwestie van tijd zou zijn dat hij zou knakken. De geschatte knaktijd………zeker binnen tien jaar. Hun conclusie……..De boom was “slecht”.

De heren zouden de boomchirurg van gemeente inlichten en wij zouden weer gaan bellen. Zo gezegd, zo gedaan en de uiteindelijk kregen we te horen dat de twee heren er blijkbaar geen verstand van hadden en alleen maar goed waren in bomen verwijderen. Vreemd dat werd gezegd, maar het was niet anders. En onze groenegemeentevriend hij had immers met zijn vinger geconstateerd dat er voorlopig niets kon gebeuren dus wat zeuren we nou.

Terwijl de wind in het voorjaar met de boom speelde, de takjes weer groen werden en de spinnetjes weer heerlijk een verfrissende duik namen zag Nicole ineens tot haar stomme verbazing een specht zitten. Tikketikketik wat een grappig gezicht, maar toen we dat vertelde tegen de visite wisten die te melden dat een specht alleen maar tikketikketik doet op bomen die ziek waren. Ohhhhhh…….dat wist ik niet, ondanks dat ik timmerman was. En inderdaad, volgens internet is de specht gek op rottend hout en er was weer een aanleiding gevonden om te bellen.

Merkte goed aan de reactie van secretaresse of wie het ook was dat ze ons wel zat werden, maar ze beloofde me dat ik werd teruggebeld. Niet dus!!! Met het gevolg dat mijn, soms toch wel te korte lontje er niet meer was, en ik redelijk boos opbelde. Mevrouw was geschrokken bood haar excuus aan en binnen een uur had ik de goede man met wondervingers aan de lijn. Hij hoorde het verhaal aan, zou het op zich laten inwerken, zou het spechtincident bespreken met een paar collega’s en uiteindelijk zou hij alles terugkoppelen naar ons. Kijk daar hebben we wat aan en vol spanning wachten wij op het verlossende telefoontje.

Dagen werden weken en de weken werden maanden. Zou hij ons vergeten zijn of hoopt hij nu dat wij het vergeten zijn. We wisten het niet, maar hier thuis hadden we ondertussen besloten dat we het lieten rusten tot het voorjaar van 2013.

In november 2012 werden er hier in Zoetermeer op de Meerzichtlaan allemaal hekken geplaatst en de weg werd afgezet met rood/witte paaltjes en pionnetjes. Oh da’s mooi we krijgen er zeker een nieuwe rotonde bij, maar toen we een paar dagen verder waren werd het ons duidelijk dat het niet om een rotonde ging. Nee, Zoetermeer had besloten dat er een onveilige situatie was ontstaan, want de bomen waren te oud. Met stormen vielen er teveel takken uit en dat is wat ze niet graag willen. Er lagen inderdaad wel eens takjes op straat, maar om nu zomaar even 300 bomen om te zagen schoot hier in het verkeerde keelgat. Flink uitdunnen had ook gekund, want dat kunnen ze hier in Zoetermeer ook goed.

Creatief snoeien

Maar goed, het is fijn om te zien dat Zoetermeer om zijn burgers geeft, maar toch kon ik het niet laten en een telefoontje naar de gemeente was weer aan de orde. Na wat heen en weer gebel kreeg ik weer de secretaresse of zoiets aan de lijn en na mijn klacht, beloofde ze me weer dat ik teruggebeld zou worden. Dit gebeurde inderdaad en dit keer was ik vrij duidelijk. Ik snapte heel goed dat het project 300 bomen niets te maken had met onze boom en dat zoiets bekostigd word uit een heel ander potje snap ik ook.

 

Meerzichtlaan voor de kap

 

Meerzichtlaan na de kap

Maar ik dacht aan de veiligheid van de kleine burgertjes en dat waren in mijn geval de kindjes die hier met oud en nieuw vuurwerk afsteken. Niet dat ze hier altijd staan hoor, maar zodra het regent of sneeuwt weten die kids de veranda altijd te vinden. Onder het genot van een glaasje limonade en een gezellig vuurtje gooien ze dan onze achtertuin lekkervol met vuurwerk.

Dit heb ik uitgelegd, maar dat interesseerde meneer groenvinger niet echt veel. Kut wat nu???? Hoe kan ik de ogen van die man nu openen. Denkdenkdenk en ineens zag ik weer een oplossing. Direct weer gebeld en ja hoor mevrouwde de secretaresse was weer blij om me te horen. Doorverbinden was geen optie meer en het spelletje van de kast naar de muur was begonnen. Nou begonnen, na twee keer bellen was me lontje alweer op en zei tegen de secretaresse van meneer groenvinger dat ze de boom maar moesten laten staan, maar als er takken uit zouden vallen en de veranda schade opliep of erger nog, de kinderen letsel opliepen, ik ze zou ophangen aan de hoogste boom die er was.

Goh….en binnen een uur belde chef boom terug met de melding dat de boom verwijderd zou worden. He da’s fijn alleen moest hij wel handtekeningen hebben van me buurtjes. Kinderachtig, maar als dat het laatste was om de man om te krijgen, vooruit dan maar. Als een klein kind ben ik langs de deuren geweest en twee dagen later had meneer groenvinger zijn papiertje met krabbels. Om zeker te weten dat het briefje op zijn bureau lag heb ik weer gebeld en de oh zo lieve secretaresse gaf me zelfs het mobile nummer de goede man.

Toen ging het snel.  Ik belde hem op en kreeg te horen dat de opdracht voor het verwijderen al verstuurd was en met een beetje geluk zou hij dit jaar al weggehaald worden. Tijdens me werk werd ik gebeld en de mannen die de boom omgingen halen stonden al klaar. Ehhh…..ja…..klaar…...ehhhh,,,…hoe bedoel je we staan klaar???nou meneer we staan bij uw tuin en willen de boom omzagen, maar er is niemand thuis. Ja, dat kan kloppen want vrouwlief zat even bij de verloskundige. Vlug buuf Ellen gebeld met de vraag of zij even een foto wilde maken. Ondetussen was Nicole ook weer thuis en toen ik haar vertelde dat de boom weg werd gehaald geloofde ze me niet. Toen ze zag dat het echt ging gebeuren was ze ook te laat. Zo stond er een boom en zo was hij weg.

 

Tuintje met rotte boom





 

Tuintje weer veilig

Het heeft even geduurd, hebben behoorlijk wat getelefoneerd, maar uiteindelijk hebben we een kindvriendelijke tuin. De jongelui kunnen nu zonder problemen vuurwerk afsteken en wij hebben vanaf heden de hele dag zon in de tuin.

 

Gemeente  Zoetermeer, ondanks alles BEDANKT!!!!

Laafje Joost

Hoeveel!!!!.......

Zoals vele al weten ben ik timmerman. Niets meer en niets minder. De afgelopen jaren heb ik veelal alleen gezeten en deed hoofdzakelijk bonnenwerk bij een groot bedrijf in Den Haag die ons inhuurde. Werk wat op zich wel grappig was te doen. Maar maand in maand uit gaat op den duur wel vervelen. Klagen heb ik naar mijn weten niet veel gedaan en ben het bedrijf nog steeds dankbaar voor alle medewerking die ik kreeg die ik nodig had voor Fleur.

De jaren daarvoor heb ik ervaring opgedaan bij de plaatselijke aannemers uit Wassenaar. Daar heb ik zo’n beetje alle facetten van het vak wel gezien. Nieuwbouw, renovatie, betonwerk, deelrenovatie, projecten en ga zomaar door. En of het nu ging om een kitnaadje, dakkapel of slopen van een toilet alles kwam aan de orde. Op het laatst moest ik steeds meer jongens aan het werk zien te houden en was ik het aanspreek punt op de bouw. Hier moest ik erg aan wennen, maar met vallen, opstaan en zelfs slapenloze nachten kwam uiteindelijk alles wel weer op zijn pootjes terecht.

Ondertussen stort de markt steeds verder in elkaar. Nieuwbouwprojecten worden stop gezet omdat de aannemers falliet gaan met het gevolg dat ze de kleine onderaannemers niet meer kunnen betalen en dus net zo hard meesleuren in hun shit. Een rotte tijd dus voor de mensen in de bouw. Mijn vorige werkgever kan hierover meepraten, want om die reden ben ik ook vertrokken. Gelukkig hebben zij toch hun kop boven water weten te houden en naar horen zeggen gaat het weer goed.

Waar gaat dit over zullen jullie denken, nou mensen ik weet het ook niet. Ik laat de gedachten nog ff de vrije loop gaan en zullen wel zien waar het schip strand.

In een periode van crisis heb ik dus me spullen gepakt en ben gaan zoeken naar een ander bedrijf. Een linke stap vond ikzelf, maar het was niet anders. Het idee dat ik waarschijnlijk op straat kwam te staan stond mij niet aan en heb dus eigenlijk eieren gekozen voor mijn geld. Een stap die ik niet snel meer zal vergeten. Ondertussen zit ik er nu ongeveer alweer 9 maanden en heb het erg naar mijn zin.

De afgelopen 2 maanden zat ik voor het eerst sinds jaren weer op een grotere klus met andere timmerlieden. Dit waren zzp-ers en mensen die werden ingehuurd. Prima, maar omdat ik in dienst zit werd ik bestempeld als “voorman”. Leuk, maar de laatste keer dat ik dat was is ruim 10 jaar geleden en in die 10 jaar ben ik toch behoorlijk wat veranderd. Ook nu moest ik weer erg wennen aan deze taak, Ik was het aanspreekpunt, als er gezeik was belde ze mij op, spullen bestellen was mijn taak, werd het werk niet goed uitgevoerd dan moest ik daar wat van zeggen en ga zo maar door. Wat me wel zeer deed is dat er zelfs een zzp-er is weggestuurd, omdat hij zijn werk niet naar behoren uitvoerde. Dit vond ik verschrikkelijk, maar na een aantal waarschuwingen was ik het zat. Heb ik er spijt van??? Nee, maar het was wel erg vervelend.

Ondertussen is het project afgerond en nu kan ik zeggen dat het leuk was. We hebben gelachen, we hebben ruzie gehad, hebben gezeik met bewoners gehad, maar het meest erge is dat we ook worden beschuldigd van diefstal. Diefstal!!! Ja ja, het Laafje met zijn collega’s schilders/timmerlieden worden verdacht van diefstal.

We zaten pas geleden met een man of wat gezellig om 7.30 uur in de keet aan de koffie en plots stond daar een van de bewoners binnen. De goede man wilde geen koffie, maar hij wilde wel even iets kwijt. Er was uit zijn logia een blikje met waardevolle spulletjes gestolen. Oeiii….da’s vervelend en we gaven de man aan dat hij daarvoor niet bij ons moest wezen maar bij de politie. Nee, dat vond de oude man nog geen goed plan en uiteindelijk kregen wij de tot vijf uur de tijd om het terug te geven. "WIJ" het terug geven!!!!!, maar wij hebben niets gedaan. Volgens die ouwe waren wij de enigste die in zijn woning waren geweest en een van de timmerlieden had gezien waar het blikje lag. Vreemd maar toen we vroegen wat er in dat blikje zat sloegen we stijl achterover. We dachten aan sieraden, horloges of waardevolle papieren, maar niemand had verwacht dat het om 25.000 euro zou gaan. Ja lieve kijkbuisbloglezertjes van me jullie lezen het goed de oude man is een blikje met 25.000 euro kwijt. Hij wijst geen dader aan, maar hij weet zeker dat een van ons het is geweest.

Uiteraard heb ik met mijn projectleider gebeld en die zei ook dat dit een werkje voor de politie was. Tuurlijk hebben we de afgelopen weken grapjes om gemaakt, maar het idee dat zo’n oude lul zeker weet dat een van ons de dader is is een vreemde gewaarwording. Stuk voor stuk roepen we dat we onze baan, crisis of geen crisis, niet op het spel gaan zetten voor die 25.000 euro. De politie heeft ondertussen alles op papier gezet en nu is het afwachten.

Op de laatste dag heb ik bij de man aangebeld en gevraagd of er al iets bekend was. Hij had nog niets terug, had slapeloze nachten en wist zeker dat een van ons het had gedaan. Het waren zijn laatste spaarcentjes en hij zat nu met zijn handen in zijn haren. Hij maakte zich zorgen over zijn eigen begrafenis en vroeg zich nu af hoe dat nu gefinancieert moest worden. 25.000 euro voor een kistje en een crematie dacht ik nog, is dat niet iets wat erg veel. Uit eigen ervaring weet ik dat je een uitvaart voor veel  minder kan doen en dan heb je ook nog eens alles erop en eraan.

We weten bijna zeker dat met een sisser gaat aflopen, maar voorlopig worden wij beschulidigd. Oja……voordat ik het vergeet te zeggen, als een van ons het netjes teruggeeft kregen we ook nog eens vindersloon.

Ben benieuwd wat me volgende klus is……

Laafje Joost

Kerst 2012.....ben benieuwd......

Kerst 2012, ben benieuwd hoe hij gaat worden. Volgens “experts” moeten dit een van de dagen zijn dat je een overleden dierbare het meest mist. Aangezien ik  Fleur toch al elke dag mis ben ik erg benieuwd wat er anders aan moet zijn dan anders. Tot nu toe voel ik me net zoals gisteren, eergisteren en eereergisteren. Wat ik toen voelde, ach niet veel “gewoon” belabberd met soms een lach en soms een kut gevoel. Zoals ik het nu voel en heb ervaren denk ik niet dat het ooit minder word. Het gemis……ja het gemis word inderdaad wel steeds groter, daar hebben de “experts” wel gelijk in, maar of dat nare gevoel ooit minder gaat worden. Ik denk het niet.

Wat ik moet leren is leren omgaan met dat nare rotte klote gevoel. Het komt en het gaat, maar het lullige is dat het meestal komt op de momenten dat je het niet verwacht. Van de week bijvoorbeeld, we hadden een meer dan fijne dag gehad en ‘s-avonds op de bank kreeg ik ineens uit het niets vandaan een heel onrustig gevoel. Ik begreep het niet, maar wat ik wel merk is dat ik dan heel negatief kan  ga denken.

• Is dit het nu
• Wat heb ik misdaan
• Ben ik wel gelukkig

Deze punten en vele andere voeren dan de boventoon. Nu probeer ik mezelf aan te leren niet te vechten tegen dit soort gedachten, maar probeer voor mezelf een duidelijk antwoord te vinden. In het verleden kon ik alleen maar een negatief antwoord verzinnen tegen deze gedachten met het gevolg dat ik als een speer me putje in gleed. Mijn psycholoog zei altijd dat als je negatief denkt je je gedachten ook voed met negatieven gedachten. Nu probeer ik positief te denken maar dat valt niet mee, want probeer na het overlijden van je bloedeigen kind de punten van hierboven maar  eens rooskleurig in te zien.

• Ja dit is het nu en daar kan ik niets meer aan veranderen. Dus laten we er met zijn allen maar een feestje van maken, want voordat je het weet ben je de volgende die bij de hemelpoort mag aankloppen.
• Ik heb denk ik niets verkeerd gedaan. We zijn er voor Fleur geweest en hebben alles gedaan wat er in onze macht lag. Daarnaast doe ik alleen nog maar de dingen die ik wil doen en wat ik doe probeer ik goed te doen. Meer dan dat kan ik niet doen en als “het lot” hier anders over denk dan is dat maar zo.
• Ik ben getrouwd met de meest lieve vrouw die ik ken, heb een prachtig kind “hier” rondlopen, heb een prachtig  “daar” rondlopen en binnenkort komt er een prachtig kindje bij.

Maar goed, ondertussen is kerstavond 2012 achter de rug en die was fijn kan ik melden. Vandaag staat er een bioscoop op de agenda en een gourmet voor drie personen.  “Gewoon” een papa, een mama en hun kindje. Waarom???? Gewoon” omdat die dat graag willen.

Zo, en nu kap ik ermee, want het Laafje moet de ontbijttafel dekken. Eetsmakelijk allemaal, maak er een mooie dag van en tot laterzzzzzzzz.

Laafje Joost

Fijne dagen allemaal.....

Zo lieve mensen, via deze weg willen wij iedereen bedanken voor alle steun die wij het afgelopen jaar hebben gekregen. Het was voor ons een lekker pittig jaar met wat fijne momenten, maar ook veel dieptepunten. De kaartjes, telefoontjes, reacties op het blog, e-mail en de rest doet ons nog steeds goed.

Dank jullie wel daarvoor !!!!!

Voor de rest willen wij iedereen veel fijne dagen toewensen met veel eten, drinken, maar vooral met veel gezelligheid. Probeer een beetje te genieten van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in de stront voordat je het weet en uitervaring weten wij dat het erg moeilijk is om daar weer een beetje uit te komen.

Nogmaals dank jullie wel en laten we er met zijn alle een paar mooie dagen van maken.

Oja, en net als voorgaande jaren sturen wij geen kaart omdat we het geld naar een goed doel sturen. Meer daarover lezen jullie in het blog hieronder. Roos heeft even op internet gekeken en vond deze kaart hier onder erg mooi. Print hem uit zou ik zeggen of hang de laptop aan de muur.

Dikke knuffels van Joost, Nicole, Roos en uiteraard Fleur & Catoo

Ons kerstkaartengeld......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, in dit blog probeer ik even uit te leggen waar ons kerstkaartengeld naartoe gaat. Het geld wat er normaal gesproken aan kwijt waren storten we ook dit jaar naar een goed doel. De afgelopen 2  jaar hebben we Villa Pardoes gesteund en dit jaar viel onze keus op de Kanjerketting.

Veel mensen die dit blog of andere blogs lezen weten wel wat ik bedoel met de kanjerketting, maar om ieders geheugen weer even op te frissen volgt hier toch weer even een korte uitleg.

Zodra er bij kind kanker word geconstateerd start ook de kralenketting. Voor elke handeling en behandeling die het zieke kind ondergaat bestaat wel een kraal.

·         Prikken

·         operatie
·         spoedopname
·         bloedtransfusie
·         amputatie
·         goede of slechte dag
·         stamceltransplantatie
·         haarverlies
·         bestraling
·         chemo
·         verjaardag

Dit zijn maar een paar voorbeelden. Elke kraal heeft dus zijn eigen betekenis en ziet er op zijn beurt ook anders uit. De kralen zelf zijn over het algemeen vrolijk van vorm en kleur en de bedoeling is dat de kralen op volgorde aan een touw worden geknoopt. Op die manier krijg je een vrolijk gekleurde ketting met zeer bijzonder maar erg bizar verhaal. Per jaar krijgen ongeveer 400 kinderen kanker. Pffffft…….mensen jullie lezen het goed, 400 kinderen en dan te bedenken dat er van die 400 ongeveer 100 overlijden. Ik krijg er koude rillingen van.

Maar goed, 400 kinderen betekend ook 400 kettingen al die kettingen zien er dus anders uit. Zo ook die van Fleur, het dingetje is maar een meter of 7 lang en bestaat uit een paar honderd kralen. Het enigste is dat Fleur jammer genoeg bij die 100 kindjes thuishoort die het niet winnen van de gorre kut kanker. Zelfs voor het overlijden bestaat een kraal, een hart of een vlinder. Wij hebben uiteraard gekozen voor de vlinder en kregen van de verpleging uit het ziekenhuis het hart.

Fleur haar ketting

Nu kan ik iedereen melden dat de ketting van Fleur nog steeds in kamer hangt en daar ook voorlopig niet zal verdwijnen. We hebben hem ooit een keer in de kast gelegd, maar dat voelde gek genoeg niet goed aan. Die ketting is immers van Fleur en het is fijn dat we het gekleurde ding hebben. Soms pakken we hem en kunnen aan de hand van een kraal precies zien wat er met Fleur gebeurde.

Gisteravond bijvoorbeeld hebben we hem weer even op de tafel  gelegd. We hadden wat vrienden te eten een de ketting kwam ter sprake. Wij kunnen dan uitleggen hoe en wat er met Fleur aan de hand was en wat voor ons dan wel erg fijn is dat we op een hele simpele manier het gevoel van toen naar boven kunnen halen. Dit doen we uiteraard niet elke dag, maar in de pijn van toen zitten is soms, hoe gek het ook klinkt, wel fijn. Komen we aan de hand van de kraal er niet precies uit dan pak ik het blogverhaal op internet erbij. Dat verhaal strookt precies met haar ketting.

 

Het begin en het eind van Fleur haar ketting

 

De kralenketting is dus een zeer bijzonder ding en daarom geven wij ons kerstkaartengeld dit jaar aan deze stichting.

informatie ketting klik hier 

Laafje Joost

Weer terug......

Ruim 2 jaar geleden, om precies te zijn 7 december 2010, heb ik een blog geschreven over Roos haar schoolsituatie. lezen klik hier In die twee jaar die volgden hebben we toch wel iets wat erg veel meegemaakt en op een een  of andere manier moet het lot ons altijd hebben. Waar we nu weer over na moesten denken is het volgende.

• De lesstof die Roos toen op haar oude school kreeg paste totaal niet in haar straatje met het gevolg dat ze het niet kon bijbenen en elke dag een beetje achterop raakte.
• Daarnaast kon Roos totaal niet opschieten met haar leraar en wij als ouders konden er ook niets mee. Als wij iets wilde weten of enige opheldering wilde krijgen over bepaalde zaken werden we aangekeken met een blik van……..ik snap jullie niet. Vervolgens werd er niets gedaan en meneer ging netjes verder alsof het gesprek nooit had plaats gevonden.

Voeg de twee punten van hierboven samen en je hebt een kindje dat dagelijks met pijn in haar buik en huilend en wel wordt ingeleverd bij een leraar die ons en haar helemaal niet begreep. Week  in en maand uit is dat zo gegaan met het gevolg dat Roos nog onzekerder werd dan dat ze al was. Het kind zat niet goed in haar vel en een overstap naar een andere school leek ons het beste.

Nou we hebben het geweten en het grietje ging met sprongen vooruit. In het begin moest ze nog wel huilen, maar al snel was dat verleden tijd. In de klas werd ze goed opgenomen en al gauw had ze een vriendinnetje waar ze lief en leed mee kon delen. De twee leraressen gaven Roos alle ruimte die ze nodig had en de manier van les geven beviel Roos goed. We wisten al snel dat we een goede beslissing hadden genomen en wat waren we blij dat het kindje weer alleen uit school durfde te komen.

Op het moment gaat het zo goed dat zelfs opa en oma niet hoeven te komen als Nicole en ik allebei aan het werk zijn. Het grietje komt alleen uit school, laat vervolgens de hond uit en gaat dan gezellig op de bank hangen of ze gaat lekker een bakkie bij buurvrouw Suus doen. geen vuiltje aan de lucht zouden we kunnen zeggen, maar toch zit er weer een kink in de kabel.

De kink die ons wat kopzorgen gaf was school. Toen Roos in haar klas terecht kwam zaten er ongeveer 18 kindjes. Een mooi aantal, maar na twee jaar telde de klas nog maar zes kinderen met twee juffies. School heeft intern overleg gehad en er waren twee opties.

• Alle kinderen konden overgeplaatst worden naar de vrije school in Alphen a/d Rijn. Daar was plek genoeg.
• De kinderen zouden samengevoegd gaan worden met de kids van klas 4. Daar zouden ze dan elke dag gezamenlijk periode onderwijs krijgen en daarna zou de klas in tweeen gesplitst worden.

Optie 1 zou betekenen dat we elke dag minimaal 30 á 45 minuten heen en weer zouden moeten rijden. En dat dan ook nog eens twee keer dag. Nou mensen we hebben geen geldboom in de tuin en de auto rijd nog steeds op benzine, dus optie 1 valt voor ons af.

Optie 2 blijft dan nog over en dat leek ons wel een mooie oplossing. Roos zou dan gewoon op haar schooltje kunnen blijven met de overgebleven kinderen. Gewoon in haar eigen vertrouwde omgeving. Probleem opgelost, maar waar we al bang voor waren gebeurde. De ouders van groep vier waren niet blij en wilde hun klas niet in tweeen splitsen. Iets wat wij ons wel kunnen voorstellen en optie twee valtwaarschijnlijk ook af. ik schrijf waarschijnlijk, omdat het nog niet definitief is.

Tot die tijd zou Roos gewoon les krijgen en van de juf in een iniemienie klasje. We waren met dit bericht niet helemaal blij, maar het was niet anders. Roos kan gelukkig goed opschieten met haar twee juffies en haar schoolbff zat nog steeds bij haar in de klas. Het enigste wat we konden doen is hopen dat er niemand meer vertrekt, want dan ontstaan er echt problemen denken we.

Nou waar we bang voor waren gebeurde en dat is dat Roos haar schoolbff waarschijnlijk ook zou vertrekken en een van de twee juffies een andere baan had gevonden. Deze juf zou vervangen worden door iemand die Roos ook totaal niet leuk vind. Niet leuk vinden wij geen gegronde reden, maar op de vrije school heb je alle jaren diezelfde docent. En om haar nu nog een anderhalf jaar naar iemand te sturen die ze niet leuk vind.....nee dat hoeft voor ons niet.

Wij wisten genoeg en het leek ons het beste om Roos van school te halen. Maar ja, waarheen dan??? De eerste stap was uitzoeken op welk niveau Roos zat. Een gesprek met de juf volgde en daar kreeg Nicole te horen dat ze maar 2 jaar leerachterstand had. Pfffffft….help wat nu??? Stoppen we haar op een school waar veel van haar klasgenootjes nu zitten, is speciaal onderwijs misschien het beste of gaan we een gesprek aan met haar vorige school.

Nu wist Nicole ook dat de lesstof op haar oude school ondertussen op een andere manier wordt gegeven en dat dat wel eens goed voor Roos kan uitpakken. Een gesprek volgde dus snel. Nicole had een prettig gesprek en de juf vond het fijn dat wij weer aanklopten. Uiteraard moest ze dit met de rest bespreken en zeker met de juf die nu les geeft aan groep 7. De juf van groep 7 was ook de juf van Fleur, vandaar…..

Het enigste wat we nu konden doen was afwachten en hopen dat het door zou gaan. Afgelopen donderdag, toen Roos aan de kerstlunch op de vrije school zat, moest Nicole zich melden op ’t schrijverke. Daar kreeg ze te horen dat ze Roos graag weer wilde hebben. Wij blij en Roos sprong een gat in de lucht toen ze het hoorde. Ze mocht diezelfde avond al aanschuiven aan het kerstdiner en omdat ze vandaag al vakantie had mocht ze al een ochtend meedraaien. Die ochtend werd een middag en ze vond het geweldig

Nou het is een heel verhaal geworden, maar het komt erop neer dat Roos weer terug is op haar oude vertrouwde plekje waar ze niet hoeft te wennen. De leraar waar we niet zo fijn mee konden praten is ondertussen vertrokken en wij als ouders zijn weer opgenomen in de groep alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Laafje Joost

Salaris goede doelen.......

Een jaar geleden heb ik samen met Ansjel, het schildermaatje van Fleur, geld ingezameld voor KIKA. We verkochten buttons en binnen een mum van tijd hadden we 2500 euro in de knip. Nu een jaar later durf ik te vertellen dat ik niet helemaal tevreden was over de afhandeling. Daags voordat wij het geld wilde overhandigen gaf KIKA aan dat ze midden in een verbouwing zaten en dat we maar een andere afspraak moesten maken en als dat een probleem opleverde konden we het wel overhandigen in de plaatselijke lunchroom.

Erg jammer allemaal en toen ik vroeg wat ze met het geld gingen en of we daar schriftelijk iets over konden krijgen werd er doodleuk gezegd dat ik dat kon terug vinden op hun jaarverslag. Ik zal KIKA nooit in een kwaad daglicht willen zetten, maar ik kreeg wel een nare smaak in me bek. Waarom ik dat vroeg heeft weer te maken dat er een hoop mensen om ons heen graag wilde weten waar hun geld terecht kwam.

Nou mensen, mijn antwoord is dat ik het eigenlijk niet weet. Gemakshalve ga ik ervan uit dat het inderdaad wordt gebruikt voor onderzoeken. Maar dat de directeur er en nieuwe voordeur van heeft gekocht sluit ik ook niet uit. Waar ik wel blij om ben is dat KIKA niet in het lijstje hieronder voorkomt. De salarissen liegen er niet om en ik hoop ook heel erg dat hier in de toekomst verandering in komt.

Laafje Joost

Genieten, waarom dan.....

Fleur is nu 1 jaar en 4 maanden dood, Nicole is ondertussen 30 weken zwanger en weet je nu wat het kutte is??? Eigenlijk alles. Voor de buitenwereld ziet ons gezinnetje er weer normaal uit en veel mensen hebben respect voor hoe wij alles doen. Nou geloof me maar als ik zeg dat we geen respect willen verdienen. Wij hebben hier ook niet om gevraagd en doen volgens mij niets anders dan anderen. We werken, gaan naar school, moeten koken, laten de hond uit en plukken de dag zoals hij komt. Het enige verschil is dat wij een kindje verloren zijn aan kanker en nu verdienen wij ineens respect. Waarom??? Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp het niet.

Om ons heen krijgt de een na de ander bekende kanker. Prostaatkanker en longkanker zijn maar wat voorbeelden. De een is te oud voor een behandeling en de ander moet afwachten wat en hoe de behandeling eruit zal gaan zien. Het maakt mij geen ene reet uit hoe oud iemand is en wat iedereen denkt moet hij weten, maar ik heb respect voor de mensen die kanker hebben en voor de mensen die weten dat ze dood gaan. Dat soort mensen laten en gaan ons laten zien wat vechten is en de berichten dat er weer bij iemand kanker is geconstateerd moet ons “gezonde” mensen aan het denken zetten.

Mensen hoe vaak heb ik het niet geschreven” geniet van het leven, want voordat je het weet ligt je leven in puin en beheerst de kanker de indeling van je dag en de rest van je leven” vaak genoeg volgens mij. Genieten is oh zo belangrijk en eerlijk is eerlijk ook ik vindt het soms verrekte moeilijk en als ik dan aan het eind van de dag in bed lig dan denk ik regelmatig dat ik bepaalde dingen anders had moeten doen of anders had moeten aanpakken. De tijd kunnen we niet meer terugdraaien, maar wat we wel kunnen doen is om te proberen te genieten van ons leven. Wie dat niet doet is echt meer dan stom en daar kunnen de personen van hierboven en uiteraard de mensen om hun heen jullie alles over vertellen. Zo is er heb je niets en zo heb je kanker.

Dus lieve mensen, pluk dag zoals die komt en geniet van alles en iedereen om je heen, want voordat je het weet zit je in de wereld die kanker heet en geloof me maar dat het daar niet bepaald gezellig is. Hoe ik dat weet??? Ach……ervaring zal ik maar zeggen.

Laafje Joost

 

Wereldlichtjesdag 2012.....

 

lieve mensen,

Ook dit jaar wil ik aan iedereen vragen of ze willen meewerken aan wereldlichtjesdag. Veel bloglezertjes weten al wat ik hiermee bedoel, maar voor diegene die het zijn vergeten of nog niet weten volgt hier nu een kleine beschrijving.

Elke 2^de zondag in december worden alle kinderen die zijn overleden herdacht. Het maakt niet uit waaraan ze zijn overleden en hoe oud ze waren. Een kind blijft immers een kind en zal voor altijd een speciaal plekje in ieders hart houden. Om te laten zien dat we ze niet vergeten zijn zal er over de hele wereld om 19.00 uur ’s-Avonds een kaars aangestoken worden. Op deze manier zal er een golf van licht over de wereld trekken. De kinderen die een ster zijn geworden zullen dit zien en weten dan ook dat we hun niet vergeten zijn.

Laafje Joost

De vloer.....

Weken geleden is Nicole begonnen aan de mega klus babykamer. Waarom megaklus??? Nou toen Fleur nog bij ons was hebben Fleur en Roos die kamer ooit eens omgedoopt tot atelier. Schilderen was Fleur haar grote passie en Roos voer netjes in haar zeilen mee. Gevolg is dat we van beide dames erg mooie stukken hebben liggen. Het idee om daar ooit iets mee te doen borrelt al een poosje en wie weet wat we daar nog eens mee gaan doen.

Maar goed, de dames hebben in 3 jaar tijd zoveel geknutseld dat de kamer bijna uit zijn voegen barste. Alles goed en wel en na een toch wet iets wat heftige momenten is het mijn vrouwtje gelukt en heeft ze de kamer helemaal leeg kunnen maken. Aan mij de taak om de oude meubels in elkaar te trappen, de vloer te verwijderen, de muren behangvrij te maken om vervolgens de muren weer te voorzien van glasvlies, de gehele kamer opnieuw in de verf te zetten, de nieuwe vloer neerleggen, vloertje een kleurtje geven en als laatste konden de nieuwe meubeltjes erin.

Op papier klinkt het simpel en dat is het ook. Ben immers timmerman dus het opknappen van zo’n hokje stelt niet zoveel voor. Toch ging het bij de vloer even lelijk mis. Na uren schuren was het zover en konden we hem in de white wash zette. Om het niet te verkloten leek het mij verstandig informatie in te winnen bij de plaatselijke vloerenwinkel. Daar uitgelegd wat de bedoeling was en het laafje kon thuis aan de slag. Gezien de droogtijd en de indringende stank was de zaterdag een uitgelezen dag.

Ik had er zin, maar na 6 delen begon ik al te twijfelen. De kleur die Nicole graag wilde was totaal niet te zien en zoals ik het inschatte zou dat ook het geval zijn na de droogtijd. KUTZOOI heb ik weer, de lul was direct begonnen op de vloer en had niet de moeite genomen om een proefstukje te maken. Er was nog maar een uitweg en dat was doorgaan. Eenmaal klaar uiteraard het vloerenbedrijf gebeld en ze bleven volhouden dat als de vloer droog was de witte strepen zichtbaar zouden zijn. En hoe vaker in de olie werd gezet hoe witter hij zou worden. Pffffft ……….en het idee dat alles toch nog goed zou komen was een geruststellende gedachte.

Aan het eind van de dag was hij aardig droog en jullie raden het al, geen witte streep te zien. Godveromme, hoe moet ik dit nu aan Nicole verkopen. Die rotte klote olie doet niet wat wij willen, wat nu? De olie trekt lekker de vloer in met het gevolg dat we eigenlijk geen kant meer op kunnen. Verf op water en terpetinebasis kunnen we wel vergeten, want volgens iedereen hecht dat nu niet meer. Olie was nog maar de enige oplossing, maar het resultaat was shit. Fijn hoor, zo’n bedrijf wat gespecialiseerd is in vloeren……NIET DUS!!!!!!

Toen Nicole thuis kwam ging ze kijken en kwam met een niet echt stralend gezicht beneden. Het was niet wat ze wilde en dat was de druppel. We hebben werkelijk waar 3 uur met elkaar in de clinch gelegen over die achterlijke vloer. Uiteindelijk hebben we de schilderlaaf in Weert gebeld en na de nodige informatie hebben we de knoop doorgehakt en zouden we toch iets gaan doen wat iedereen ons sterk afraden en dat is verven op terpinebasis.

Het zou een gok worden en in het ergste geval zou die vloer weer opgeschuurd moeten worden. Zondag was de grote dag. Bij de gamma een potje witte grondverf en terpetine gekocht en het experiment kon beginnen. De grondverf en terpetine werden 1:1 verdund en poetsen maar. Het gewenste resultaat werd behaald en nu maar hopen dat het blijft zitten. Nicole blij dus ik ook.

Ondertussen zijn we een aantal weken verder en alle verf zit er nog op. Nicole nog steeds blij en ik uiteraard ook. Het is achteraf gelukkig met een sisser afgelopen en wil bij deze het vloerenbedrijf ook enorm bedanken voor hun zeer en zeer slechte informatie.

Laafje Joost

Fleur haar verjaardag.....

Als er een van de meiden hier jarig was werd het huis beneden altijd versierd met een slinger of zes, tientallen ballonen, raamdecoraties en twee of drie zelfgebakken taarten. Hoeveel mensen er dan uiteindelijk waren geweest weet ik niet, maar de taarten waren op het eind altijd op en de afwasmachine draaide overuren.

Dit jaar zou Fleur 13 jaar geworden, maar we weten ook goed dat dat niet ging gebeuren. Maar ja, hoe vul je nu zo’n dag in. Een vraag die we weken voor haar verjaardag al aan elkaar hadden gesteld. We waren het met elkaar eens dat we er wel iets aan moesten doen, maar wat dat was nog niet duidelijk.

Begin november hadden we besloten dat we op de 12^de  zouden gaan uiteten en wie met ons mee wilde mocht mee. Na het eten zouden we nog wat thuis gaan drinken om vervolgens de vuurpijlen en wensballonen wegsturen. Na een sms, whatsup en belronde was iedereen op de hoogte en nu was het afwachten wie er zou zijn.

Dit was dus begin november en dit was ook besloten op het moment dat alles hier redelijk rustig was. Roos ging “gewoon” naar school en Nicole en ikke deden ons ding. Op een bepaald moment merkte ik dat ik steeds meer aan Fleur ging denken. Niet erg, verre weg van dat, maar in eerste instantie begreep ik niet zo goed hoe dat nou kwam. Totdat het kwartje viel…….haar verjaardag. De rest van de dagen waren niet veel anders dan anders, maar de 11^de was wel een vervelende.

De taarten werden niet meer gebakken en in plaats van versieren hebben we op de bank gehangen. Ons gevoel op dat moment, nou “gewoon” Klote en ja Klote met de hoofdletter “K”. In bed was het niet veel beter en de tv heeft heel wat uurtjes aan gestaan. Na een lange nacht mocht ik er eindelijk uit en ben stilletjes vertrokken naar mijn werk. Daar heb ik een prima dag gehad en zat ondanks alles lekker in mijn vel. Eenmaal weer thuis lekker wezen douchen en braaf op de bank gezeten totdat Nicole weer thuis was. Deze dame moest ook werken alleen was het voor haar wel vreemd. Waarom vreemd??? Nou het was voor mijn vrouwtje de eerste keer sinds 13 jaar dat ze op 12 november moest werken. Kan me héél goed voorstellen dat dit niet mee viel.

Maar goed, de dag waren we doorgekomen nu de avond nog. Om half acht was het verzamelen bij Shabu Shabu, een shushirestaureant in Zoetermeer. Niets bijzonders, maar wel erg lekker. We waren daar met een mannetje of 15 en het was super gezellig. Na het eten hebben we thuis direct de pijlen afgestoken en dat was fijn om te doen. De pijlen hadden we dit jaar met oud en nieuw al gekocht en ze waren goed. Nou ja goed, als we het gaan vergeleken met het illegale pijpje uit Belgie wat we hadden afgestoken op haar sterfdag was het dus prut.

Naast de pijlen waren er ook een stel wensballonen. Het was weer leuk om te zien hoe iedereen druk bezig was om hem aan te krijgen. Alleen jammer dat het waaide. Wensballonen en wind gaan dus niet samen, want het ding scheurde aan alle kanten en uiteindelijk vloog hij in de brand. Wel jammer, maar Fleur vond fikkie stoken ook altijd leuk dus dat maakte het voor mij dan wel weer goed.

Ondetussen was Saartje, de hond, gevlucht naar boven. Waarschijnlijk vind ze het vuurwerk toch niet zo leuk als we dachten en dat betekend dat ze met komende oud en nieuw waarschijnlijk drie dagen boven zit. Ahhhhh …zielig he, nou nee hoor had het maar geen hond moeten worden.

Na het geklungel buiten hebben we binnen nog wat gedronken en om 23.00 uur was iedereen weer pleite. Die nacht hebben we gelukkig lekker geslapen en dat is iets wat ik nu ook ga doen.

Dus welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Catootje.....

Een oplettende lezer zal het waarschijnlijk al gezien hebben en dat is dat de naam Catoo helemaal bovenaan de pagina is toegevoegd. Denk zelf dat de meeste wel zullen begrijpen wie dat is. Maar ja, voor alle duidelijkheid, Catoo is het mensje wat nu groeit in de buik van Nicole. Wij en iedereen om ons heen noemen het Catoo, ten eerste heeft ze nu even een naam en ten tweede we vinden de naam Catoo ook erg leuk. Dit betekend niet dat ze zo gaat heten als het geboren is. Nee dan krijgt het een hele andere naam. Welke???? Dat word ergens in februari bekend gemaakt.

Namen…..ja iedereen die nu pappie en mammie zijn of worden kennen het wel. Hoe gaan we het noemen en vind de een de naam net zo leuk als de ander. Bij onze kinderen moesten we de namen opzoeken in babytijdschriften, boeken of in mappen die thuis werden bezorgd met 8000 geboortekaartjes.

 

Tegenwoordig gaat alles via de digitale wereld. Ok, de boekjes met namen liggen hier nu ook, maar de sites zijn ook regelmatig bezocht. Zo zat Nicole een poosje geleden te snuffelen in een boekje en las ik een een of ander vaag verhaal op internet. Na verloop van tijd riep het vrouwtje ineens “kijk dit vind ik een leuke naam” en per toeval las ik op dat moment ook die naam. Discussie gesloten, net zoals het namenboek en namensite. De naam is bekend nu het kaartje nog.

Het kaartje.....een dingetje waar ik me nu niet echt mee bemoei. Nicole en Roos struinen het geboortenetwerk zorgvuldig af en merk goed dat ze weten wat ze willen. Probleem is echter dat ze het juiste kaartje nog niet hebben gevonden. Veel plezier met zoeken zou ik zeggen en tegen de tijd dat ze iets hebben is het mijn beurt om te zeggen of ik het wat vind of niet.

Iedereen welterusten en tot over 1,2 of 3 dagen.

Laafje Joost

Beloofd.....

Dit blog gekopieerd vanaf het oude blog, de reacties zijn helaas verloren.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar is hij alweer. Nog effe en ik zit weer op het niveau van een jaar geleden. Lekker iedere dag een stuk of stukje typen over mijn overhoop gehaalde dagelijkse saaie leven. Voorlopig zijn er problemen met het plaatsen van foto´s op het blog. Niet erg en ik ga echt niet betalen om het geheugen uit te breiden en foto´s verwijderen voor nieuwe doe ik ook niet. De meest voor de hand liggende oplossing is helemaal geen foto´s meer plaatsen, maar dat maakt alles weer zo kaal. Een andere mogelijkheid is om een geheel nieuw blog aan te maken met een heel nieuw webadres. Hoe we het nu precies gaan oplossen mag Joost weten en weet je………ik weet het nu even niet, maar het komt goed……dat beloof ik.

Het komt goed……dat beloof ik

·         Een uitspraak waarvan ik een nare smaak in me bek krijg
·         Een uitspraak die me die me wakker schud en aangeeft dat het leven erg kwetsbaar is
·         Een uitspraak die we niet konden waarmaken
·         Een uitspraak die men veel te snel zegt, vind ik althans
·         Een uitspraak die mijn kinderkankerwereldwond weer doet open scheurt
·         Een uitspraak die ik sinds 13 april 2011 bijna niet meer gebruik

Waarom ik het bijna niet meer zegt heeft alles te maken met die verdomde kanker die mijn gezin heeft verwoest. We houden hier niet van liegen en dat is ook de reden dat wij recht door zee zijn. Wees open en eerlijk naar elkaar en belazer de boel niet. Dat is ook de reden dat ik onze oncoloog na het eerste gesprek even apart wilde spreken. Heb haar netjes verteld dat wij niet op de pap heen draaien en dat ze `gewoon` eerlijk moest blijven. Nou we hebben het geweten, van alle bezoekjes die we hadden kregen we negen van de tien keer slecht nieuws en vanaf dag een in het Sophia wisten we al dat het er erg beroerd uitzag voor onze lieverd.

De oncoloog zei op onze eerste date letterlijk….Fleur je voelt je nu goed, maar om je beter te maken moeten we je eerst ziek maken. En daar zaten Nicole en ik dan, lam geslagen en te kijken hoe Inge van der Sluis deze woorden over haar lippen liet glijden terwijl ze Fleur haar handen vast hield en haar diep in de ogen aankeek.  Wij als ouders zaten daar en konden meer doen dan aanwezig te zijn en zeiden dat het even niet anders was, maar dat alles goed zou komen……beloofd. Beloofd???……ja Fleur beloofd.

Gelukkig is het grietje na 13 april 2011 nooit meer teruggekomen op die belofte en ik kan me soms wel voor mijn kop slaan om deze uitspraak, maar als je te horen krijgt dat je kindje kanker heeft ga je per direct leven in een soort van hoopmodus. En wie leeft in die hoopmodus zegt wel eens dingen om de ander gerust te stellen. Meerdere keren hebben we gezegd dat alles weer goed komt met het resultaat dat ze er niet meer is……..

Nou nou, Het is een heel ander verhaal geworden dan ik wilde, maar waarschijnlijk moest dit er even uit. Iedereen veel plezier met genieten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

 Laafje Joost.

 

Turkije 2012.....

Dit blog gekopieerd vanaf het oude blog, de reacties zijn helaas verloren.....

Nou daar gaan we dan maar. Hoe wat en waar ik moet beginnen is mij een raadsel, maar nu ik erover nadenk maakt een mens in twee maanden tijd genoeg mee. Genoeg stof om een blog in elkaar te knutselen, maar dacht altijd dat jullie daar niet echt op zaten te wachten. Het blog was immers bedoeld om iedereen op de hoogte te houden rondom Fleur haar ziekte, maar nu deze dame ons alweer ruim een jaar geleden heeft verlaten en wij “tussen haakjes” weer gezellig meedraaien in de dagelijkse sleur van het leven, dacht ik eerlijk gezegd dat er niemand meer zat te wachten op dat stomme gelul. Maar ja, uit de reacties op het blog, om ons heen en de mail blijkt dat er nog genoeg mensen zijn die graag willen weten hoe het nu met ons gaat. De daadwerkelijke reden dat ik hier nu zit heeft te maken met een mailtje wat van de week binnenkwam. De regel met "Het blog sleurt me er soms doorheen" deed me goed om te lezen en het gevoel dat ik het niet voor niets doe verdween als sneeuw voor de zon.

Maar goed, de grote vraag is nu……waar moet ik beginnen. Moet ik de agenda aflopen, zal ik het per onderwerp aanpakken, moet ik “gewoon” maar wat aanrommelen of moet ik mijn gevoel volgen. Nou, het aanrommelen is iets wat ik altijd al doe en ik ben niet echt een Laafje van de agenda. Dus dan blijven optie 3 en 4 nog over.

Twee maanden, wat zijn nu twee maanden zou je zeggen, maar als ik terugkijk zijn er wel een paar dingen die ik wil aansnijden. De verjaardag van Fleur, de vliegvakantie naar Turkije, de zwangerschap van Nicole, de Katovoorbereidingen in huis, de rotte dingen die hier tussen de vier muren worden besproken en het wereldje wat we kinderkanker noemen.

Klaar voor vertrek

 

In overleg met het thuisfront is besloten dat ik maar moet beginnen met de vliegvakantie. Deze vond plaats ergens in oktober. Me schoonpappie en mammie waren 40 jaar getrouwd en als verrassing namen ze ons en de rest van de familie mee naar Turkije. Erg gezellig en we zouden vertrekken vanaf zestienhoven, het vliegveld van Rotterdam. Uiteraard moest er wel iets mis gaan en bij de incheckbalie bleek ons kleine nichtje van net een jaar niet op de lijst te staan. Erg knap, maar om dit grietje nu alleen achter te laten was niet helemaal de bedoeling. Na een hoop gedoe was het geregeld en konden we richting de metaalpoortjes.

Ja niet dus, want meneer of mevrouw Parlevliet werd omgeroepen i.v.m. met een verdacht voorwerp in de koffer. Hebben wij weer, maar gelukkig waren we maar met 14 personen, dus wie bedoelde ze nou. We maakten nog een geintje, maar de douane dacht hier toch iets wat anders over. Schoonpappie was de gelukkige en uiteindelijk bleek de koffer van me andere nichtje de boosdoener te zijn. Er zat een elektrische pomp in. Bij de metaalpoortjes werden we zowat uitgekleed en na een hoop gedoe en tijd waren we ook daar doorheen. De vakantie kon nu echt beginnen.

Roos, Anna & Lotte

Turkije, Side en de precieze locatie was http://kumkoybeachresort.sunishotel.com/ ongeveer een 2647 kilometer vliegen plus een uurtje met de bus. Het was een meer dan mooi hotel met alles erop en eraan. Barretje hier, barretje daar, eten zus en eten zo. Van ’s-Ochtend vroeg tot ’s-Avonds laat konden we eten en drinken. Het enige wat wel erg vervelend was is dat de zon ons in de steek liet. De temperatuur was ok, maar we hadden elke nacht onweer en regen en wel geteld maar twee dagen zon. De rest van de week was het bewolkt en hadden we regen. Blehhhhh…..hebben wij weer. Gaan we een keer luxe op vakantie zit het weer verdomme niet mee. Of we nu naar Curaçao gaan of Turkije, wij hebben wat dat betreft altijd pech.

In gedachten

 

Maar goed, een beetje klote weer mocht de pret niet drukken en hebben dus erg genoten van het weekje. De dolmus busjes brachten ons, voor een prikkie, overal naar toe. Alleen was je je leven niet zeker, want ze rijden daar als een stel malloten. De markt in Manavgat was een hele belevenis en het bezoekje aan de oude antieke havenstad Pamphyliè was meer dan de moeite waard. We hebben een beetje door de straten geslenterd en genoten van al die oude troep om ons heen. Hoogtepunt was toch wel de tempel van Apollo. Het verbaasde ons hoe mooi sommige dingen, na 2000 jaar, nog waren.



De tempel van Apollo

 

Wat wel moeilijk was is dat onze Fleur er niet was. Bijna bij alles moesten we aan ons grietje denken. Fleur zou dit doen en Fleur zou dat doen. Het moeilijkste was nog het verdriet wat we zagen en voelden bij Roos. Ze miste haar zwemmaatje, haar lolmaatje, haar praatmaatje, haar slaapmaatje…..Ze miste “gewoon” haar grote zus.

Roos in het badpak van Fleur

 

Ondanks alles hebben we een topweek gehad die we graag nog eens over willen doen. De terugreis verliep gelukkig zonder problemen en we waren ook wel weer blij dat we Saartje zagen. Thuis zijn we direct weer in huis gaan klussen en eenmaal weer op het werk was het alsof er niets was gebeurd.

Voor nu even welterusten en tot morgen, overmorgen overovermorgen

Laafje Joost