Het te late blog.......

Bij fleur hield ik jullie goed op de hoogte. Was er iets, gebeurde er iets of hoorde we iets dan waren jullie een van de eerste die het wisten. Het bloggen was zo erg dat het wel eens gebeurde dat jullie het eerder wisten dan Nicole. Omdat veel blogs toen in de nacht werden gemaakt wist Nicole vaak niet waar het over ging. Op school werd ze dan aangeschoten en kreeg ze vragen terwijl ze totaal niet wist waar het over ging. Foutje en bedankt schatje, het zal niet meer gebeuren zei ik dan maar.

Nu zijn we een paar maanden verder en ik merk aan mezelf dat alles weer langzaam een nieuw plekje gaat krijgen. Tijd om te bloggen is er ruim, maar de zin verdwijnt. Niet erg, maar ik had van de week wel even de moeite kunnen nemen om te zeggen dat er met Nicole haar bloeddruk niets aan de hand was en we ons geen zorgen hoeven te maken omtrent een ziekenhuis opname.

Maar goed, beter laat dan nooit zou ik dan maar zeggen. Dus mensen hierbij presenteer ik even het blog wat achteraf allang klaar had moeten zijn.

Zoals ik al in het vorige blog schreef was Nicole haar onderdruk te hoog en haar taak was om die dag volledige rust te nemen. Het idee hierachter was om te kijken of rust het medicijn was om alles weer op peil te krijgen. Niet dus, want een dagje later bleek uit controle dat haar onder druk nog hoger was geworden. Dank je wel en een bezoekje aan het ziekenhuis was een feit. Daar aangekomen werd mevrouw een half uur aan de bloeddrukmeterpomp gehangen en het hartje van de baby werd tevens goed in de gaten gehouden.

Uitslag bloeddruk…….niets aan de hand.

Hij is prima, zelfs zo prima dat de onderdruk lager is dan gemiddeld. He????????? Hoe kan dat nou???????? Reden blijkt te zijn dan ze bij de verloskundige moeders meten terwijl ze rechtop zit en in het ziekenhuis liggen ze. Alles ok, maar wat nu. Eerst even in een potje piesen en ook dat was ok. Laatste check was dan en bezoekje bij het lap. Daar hebben ze 4 buisjes bloed afgenomen met de boodschap dat als er iets niet in de haak zou zijn ze Nicole zouden bellen. Zouden ze niet bellen dan was alles ok.

Uitslag…….niets aan de hand, want we zijn niet gebeld. Vreemd allemaal en het zal wel. Toch zit het ons niet helemaal lekker. Nicole doet het nu inderdaad rustig aan, maar we vinden de bloeddrukcijfers van de verloskundige en het ziekenhuis wel erg verschillend. We maken ons niet al te veel zorgen, maar dinsdag tijdens de volgende controle gaan we het hier toch even over hebben

Tot die tijd gaan we hier in huis wat rommelen en zorgen ervoor dat echt alles in kannen en kruiken zit. De babykamer wordt het weekend nog even schoongemaakt, ons bed moeten we op klossen zetten, de was moet nog gedaan worden, de strijk trouwens ook, de wc/badkamer en keuken worden gesopt, de woonkamer word gedweild, de trap gezogen, de ramen gezeemd, de bedden verschoont en als laatste word de afwasmachine ook nog even aangezet.

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Nicole haar bloeddruk.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van daar ben ik weer met een kleine update. De “korte” vakantie van twee weken is weer achter de rug en de eerste twee werkweken van 2013 zitten er inmiddels ook weer op. De bedoeling was dat rond de kerst thuis een flink klap zou uitdelen, maar da’s niet helemaal gelukt. Om precies te zijn heb ik geen ene reet gedaan en weet je……dat was best lekker. Maar goed, niets doen is best leuk, alleen gooit Nicole een beetje roet in het eten. Deze dame is begonnen aan de laatste loodjes van het zwanger zijn en dat is goed te merken. Alle kasten worden leeg getrokken en alles word uitgezocht, de dweil gaat overal door en ik word aan het werk gezet in de toilet/badkamer. Daarnaast staan alle spulletjes die nodig zijn om een baby in huis te hebben klaar er en sinds van de week staat de “vluchtkoffer” ook netjes te wachten om te vertrekken. Met andere woorden, wij zijn er klaar voor.

Nou ja klaar, als we de dingen nog moeten gaan doen die in het koppie van mijn vrouw zitten dan komt het kindje heel wat later dan gepland. En aangezien we pertinent niet over tijd willen lopen moet Nicole alle zeilen bijzetten om sommige dingen los te laten. En dat loslaten is nu net iets waar moeders last van heeft en dat geeft toch een soort van spanning met zich mee. En spanning is net weer iets wat niet goed is voor een hoogzwangere vrouw en zeker niet voor eentje die pas haar dochtertje heeft verloren.

Om heel eerlijk te zijn ben ik best wel een beetje bang voor wat komen gaat. Catoo gaat geboren worden dat is een ding wat zeker is. En of dat nu via de normale weg gaat of via een keizersnee dat zien we dan wel weer. Daar maak ik me eerlijk gezegd nu ook totaal niet druk om. Waar ik me wel druk om maak en wat me meer bezighoud dan me lief is, is dat ik erg bang ben dat er iets mis gaat met Nicole en/of met de baby. Nicole kent teveel bekenden waarbij het kindje is overleden in de laatste week van de zwangerschap en dat gedoe met Fleur is ons ook niet echt in de koude kleren gaan zitten. Niet aan denken zullen de meeste zeggen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ook heeft mijn vrouwtje vandaag een bezoekje gebracht bij de verloskundige. “gewoon” een controle, maar dit keer kregen we te horen dat haar onderdruk te hoog was. Wat dit nu precies betekent zou ik niet weten, maar ze is wel naar huis gestuurd met de mededeling dat ze het nu echt even haar zelf moet denken en vandaag ook niets mag doen. Morgenochtend moet ze zich daar weer melden en dan hopen we dat haar bloeddruk beter is. Is dit het geval dan weet ze dat ze de komende weken veel tijd zal doorbrengen op de bank. Is haar onderdruk morgen niet veranderd dan is een bezoekje aan het ziekenhuis noodzakelijk. Daar zullen ze dan gaan uitzoeken wat er precies aan de hand is.

Zo en op deze manier zijn we weer een blogje rijker. Iedereen welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Komt wel goed schatje.....

Afgelopen zaterdag was het voor ons een vrij bijzondere, maar ook een rare dag. Terwijl iedereen om ons heen  “gewoon” zijn ding deed was het voor Nicole haar laatste werkdag. Is dat zo bijzonder??? Nee eigenlijk niet, want elke zwangere vrouw mag na zoveel weken met zwangerschapsverlof. Nicole dus ook, maar wat maakte die zaterdag dan zo bijzonder en raar voor ons.

Het kindje wat in de maak is is uiteraard het bijzondere deel. Het groeit gestaagd door en volgens alle echo’s en controles doet Catoo het goed. Diegene die het ook goed doet is Nicole, maar deze dame krijgt het steeds zwaarder en zwaarder. De trap op en af wordt een steeds grotere uitdagen, zware dingen mag ze niet meer tillen ivm  de zwangerschaps ischias , ze vreet dagelijks een aantal reglapillen tegen brandend maagzuur wat naar boven komt en over de steken in haar buik zullen we het maar niet hebben. Met andere woorden Catoo is echt aanwezig en Nicole is nu echt begonnen aan de laatste loodjes.

Nicole is iemand die niet snel opgeeft en daar maakte ik mezelf de laatste tijd nog wel eens druk om.

·        Doe je voorzichtig

·         pak wel je rust

·         til niet te zwaar

·         maak je niet te druk

Het is maar een kleine greep uit een lange lijst die ik haar toeriep als ze bijvoorbeeld ging werken. “Jaja, het komt goed schatje” was dan negen van de tien keer het antwoord wat ik terug kreeg.

 Maar goed, zo heel erg bijzonder is het niet wat ik nu vertel, maar wat wel bijzonder en raar was is dat Roos en ik zaterdag, 5 januari 2013, voor het laatst met zijn tweetjes waren. “Gewoon” alleen met zijn tweetjes met niemand en iemand erbij. Niks vreemds aan, maar toen dit me vrijdagavond te binnen schoot kreeg ik wel even een moment van kippenvel. Wat Roos en ik saampjes het afgelopen jaar hebben meegemaakt pakt niemand ons meer af, maar het idee dat het echt de laatste zaterdag zou zijn was een vreemde gedachte.

Nou ja echt de laatste is een beetje overdreven, het zal best wel weer eens voorkomen, maar dan zijn we waarschijnlijk  20 á 25 jaartjes verder. Voorlopig moeten we rekening gaan houden met Nicole en tegen de tijd dat ze weer moet werken is Catoo in levende lijve bij ons aanwezig. Niet erg hoor, nee verreweg van dat. We nemen Catoo straks “gewoon”  overal mee naar toe en we gaan “gewoon”  genieten van alles wat er op ons pas terecht komt.

Het antwoord op de vraag, hoe vul je zo’n laatste dag nu met zijn tweetjes in, is vrij duidelijk. We hebben niets speciaals gedaan, maar van binnen heb ik genoten van elke seconde. Om te beginnen hebben we uitgeslapen en hebben de rest van de morgen lui op de bank gehangen. Tussen de middag hebben we de V&D in Zoetermeer onveilig gemaakt, want Roos wilde dolgraag weer eens een V&D-broodje eten. Vervolgens heeft ze de rest van de middag boven gezeten om een mooi schilderij voor Nicole te maken. Een zwangerschapsverlofschilderij zullen we maar zeggen en uit betrouwbare bronnen kan ik melden dat hij goed is gelukt. Fotootje plaatsen gaat helaas niet i.v.m. de nieuwe naam.

Ik daarin tegen heb weer eens een film gekeken. Vroeger deed ik dat met grote regelmaat, maar sinds dat gedoe met Fleur kan ik me daar niet zo heel goed meer op concentreren. Dat vond ik erg vervelend en was ook erg in mijn nopjes toen ik het 3 uur had volgehouden.

Tsjaa, en uiteindelijk sloeg de klok vijf uur en zou het niet lang meer duren voordat het vrouwtje thuis zou zijn. Het dagje Roos vs Pappa was definitief verleden tijd. Ik heb er in ieder geval van genoten en dat is ook iets wat ik steeds meer wil gaan doen. Genieten, genieten en nog eens genieten. Iedereen welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Nieuwjaarsduik 2013.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes, we alweer een paar dagen in 2013. 2013 een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen en een nieuw jaar dat hopelijk beter wordt dan 2102. We zijn positief en gaan er ook vanuit dat het geluk ons vanaf dit jaar hard gaat toelachen. Om te beginnen heb ik mijn eerste geluk al achter de rug. Niet bijzonders hoor, maar toen we om 00.00 uur een toost uitbrachten en een lekker slok van de kinderchampagne namen klokte ik zowat een glasscherf naar binnen. Het was niet groot hoor, maar groot genoeg om inwendige schade aan te brengen. Gelukkig merkte ik het op tijd en dat was achteraf wel prettig.

De nacht zelf hebben we doorgebracht met een beetje vuurwerk en uiteindelijk lagen we toch nog redelijk op tijd in het bedje. En dat was maar goed ook want de volgende ochtend moesten we het pand alweer op tijd verlaten in verband met de nieuwjaarsduik die we in Wassenaar zouden gaan doen. Rond 11.45 uur stroomde het strand lekker vol en samen met nog 200 idioten hebben we om klokslag 12.00 uur een paar baantjes getrokken in de Noordzee.

Nou ja, een paar baantjes is iets wat overdreven. Het was meer een zielig plonsje, want lieve mensen wat is die achterlijke zee toch koud. Om te beginnen moest ik me omkleden op het strand. De eerste tegenvaller was toch wel het zand. In de zomer kan je er niet op lopen vanwege de hitte, maar in januari kan dat niet vanwege de kou. Hier waren we al voor gewaarschuwd en die een extra handdoek die als tapijt diende was meer dan welkom. Uiteindelijk sta je netjes te wachten tot het sein “zwemmer maar” word gegeven. Vervolgens ren je richting die zee en dan is het met twee minuten weer voorbij. Twee minuten, pfffft….zo voelde het niet in ieder geval.

Jeffrey, Joost, Roos, Opa, Jeroen

Om te beginnen liep in met me vader achteraan en vingen al het water van die idioten voor ons op. De spetters vlogen in me bek en het viel me op dat die zee in de winter net zo gor en smerig smaakte als in de zomer, blehhhhhsputterproestproest. Vervolgens rende ik op me gemakkie door en voelde gek genoeg totaal geen kou. Het zag er dus veel belovend uit, maar nog geen twee stappen verder kreeg ik het idee dat mijn borstkast tussen de bankschroef zat en me hartslag sloeg denk ik een paar slagen over. Tering zeg wat koud, maar nu ik zover was zou ik het afmaken ook. Ik koos een golf uit en met een elegante duik verdween ik erin.
Onderwater viel het honderd procent mee. Het was niet koud en toen ik weer boven kwam dacht ik echt van ,ik duik nog een keer, maar na een aantal meter dacht ik krijg allemaal maar lekker de zenuwen ik ga terug. Het zeewater water was 5.7 graden, de buitenlucht 7.7 graden en de wind die overduidelijk aanwezig was maakt de terugweg bijzonder ongemakkelijk. Die 7,7 voelde echt als -10 aan ohohohhhh, wat was het koud. Mijn knieën waren pimpelpaars en het zand leek wel een ijsplaat, maar we hebben het gedaan.

Al met al was het lekker koud en het was een hele belevenis. Het meest trots ben ik uiteindelijk nog op Roos. Dit grietje zag 10 minuten voor tijd het echt niet meer zitten, maar uiteindelijk heeft ze het wel gedaan. Ook zij vond het frisjes en ze had het gevoel dat haar benen er niet meer zaten. Het antwoord wat ze uiteindelijk gaf op de vraag of ze het volgend jaar weer ging doen was “jaja, maar dan wel in Curaçao”. Dat begrijpen we volkomen, maar ze moet toch maar alvast aan het idee gaan wennen dat dat niet gaat lukken. Locatie nieuwjaarsduik 2014………ik dacht meer aan Scheveningen.

Laafje Joost