Iedereen gaar voor gaas

Zaterdag 16 april 2016

Misschien komen er verhalen tevoorschijn met onderwerpen die ik al eens heb geschreven. Das dan pech, maar het verschil is nu wel dat ik 3 jaar verder ben en als ik terugdenk aan die klote tijd merk ik nu wel dat ik anders tegen bepaalde dingen aankijk als toen. Een mooi voorbeeld was mijn toenmalige werkgever.

Een bedrijf waar ik op het moment dat de kanker in mijn leven stapte prima zat. Ik kreeg alle ruimte die ik nodig had en dat scheelde een hoop geregel en stress. Het bedrijf ben ik daar nog steeds dankbaar voor. Toch gaan alle werkgevers denk ik een keer voor gaas. Hoe meegaand ze ook zijn er komt een moment dat ook de beste werkgever uit zijn of haar plaat gaat.

Bij mij gebeurde dat op oudejaarsdag. Wekenlang werd er geroepen dat ik op kantoor moest komen om te praten. Ze wilden duidelijkheid krijgen over onze ziekenhuisagenda. Ze wilden precies weten wanneer Fleur daar moest zijn. Dit ivm met het inplannen van mijn werkzaamheden. In het begin had ik hier totaal geen zin in. Praten over een onstabiele ziekenhuisagenda. Het was voor ons ziekenhuis in ziekenhuis uit er we hadden totaal geen grip meer op ons leven. De kanker bepaalde wat we gingen doen. Afspraken die we hadden werden continu afgezegd en uit eindelijk maakten we helemaal geen dates meer. En precies in die periode moest ik op kantoor komen om te praten over onze ziekenhuisagenda.

Met lood in de schoenen kon ik dus op 31 december komen. Eenmaal binnen lag mijn werkgever op zijn knieën omringd met tientallen papieren om zich heen. Ik heb hem laten zitten en na 2 bakken koffie vroeg ik of hij nog even tijd had. Ik schrok me rot van zijn reactie, want hij had geen tijd, er moesten offertes de deur uit dat was belangrijk. Ja hallo, we hadden een afspraak en nu laat je me voor janlul komen. Dit pakte niet goed ik kreeg een grote bek, een grote bek, nee hij snauwde me gewoon af en liet me staan alsof ik niet bestond. Zonder iets te zeggen ben ik vertrokken.

Thuis aangekomen vloog Nicole ook haar vel en wilde hem bellen met de vraag waar hij mee bezig was. Dit hebben we uiteindelijk maar niet gedaan. Dit leek ons toch maar de beste oplossing, maar met een kut gevoel gingen we wel het nieuwe jaar in.

Nu een paar jaar verder kan ik best begrijpen dat hij op dat moment geen tijd had. De zaak moet draaiend blijven ook als er personeel, ongeacht waarvoor, ziek thuis zit. Ik heb het gelukkig vrij snel los gelaten, alleen denk ik had even gebeld dat het slecht uitkwam. Ik zat immers ook met een probleempje  en heb ook tijd vrij moeten maken om te komen.

Joost

Zij wel en wij niet....

Dinsdag 29 maart 2016

Vorige week hebben wij bezoek gehad van een paar lotgenoten. René en esmee uit Rhenen. Een stel wat hun kindje ook is verloren aan die kut kanker. Hun Isa had hetzelfde als Fleur met het verschil dat zij een paar maanden eerder in de kinderkankerwereld zaten dan ons. Het was lekker om weer te ouwehoeren met mensen die ons echt begrijpen. Een doorsnee gezin kan zich best een voorstelling maken, maar daar blijft het dan ook bij. Zelf de lotgenoten die hebben moeten vechten voor hun kind en waar het gelukkig goed is afgelopen weten niet wat wij voelen. Ik vraag me nog steeds af waarom ons dit is overkomen en het is een vraag die denk ik nooit meer uit me kop verdwijnt.

Het klinkt misschien lullig, maar soms ben ik best wel eens jaloers op gezinnen waar het allemaal voor de wind gaat. Waarom zij wel en wij niet. Een vraag waar ik nooit antwoord op krijg en waar ik ook geen antwoord op wil hebben. Tuurlijk weet ik dat er in elk huis en wel iets aan de hand is. Zo werkt dat nu eenmaal, alleen vind ik het jammer dat sommige met een zwaardere last door leven moeten dan anderen. Nee jammer is niet het juiste woord, maar wat ik wel weet is dat het nu eenmaal zo is maar mijn gevoel is het daar dus niet altijd mee eens.

Waarom zij wel en wij niet. Simpel gezegd, maar keer op keer word ik  geconfronteerd met deze vraag. Een ander voorbeeld is het zien opgroeien van Fleur haar leeftijdsgenoten / oude klasgenoten. De een na de ander slaagde toen voor school en dat betekent dat de vlag uit mag. Leuk om te zien en in zo’n periode ploft Facebook uit elkaar van trotse ouders en blije Kids. Wij zien en lezen dit en proberen ons voor te stellen hoe dat bij ons zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, maar dan komt de vraag weer naar boven van waarom zij wel en wij niet.

De kunst is denk ik dat wij moeten leren omgaan met dit nare gevoel. De ene keer zet je jezelf er makkelijker overheen dan de andere keer en dat is ook niet erg. Maar het lullige is dat het klote gevoel op de vreemdste momenten kan opkomen. Verjaardagen, op het werk of gewoon thuis als je in de tuin ligt te zonnen. Beetje bij beetje kan ik er beter mee omgaan, maar verdwijnen doet het nooit. Maar goed dat is ons probleem en niet die van jullie.

Daar zijn we weer...

Dinsdag 15 maart 2016

Op een een of andere manier kon ik me er niet meer toe zetten om te bloggen. Hoe dat komt dat zou ik niet weten, maar de fut is was er een beetje uit. Het idee om iets te schrijven kon me al moe maken. Vreemd, want in de periode dat kanker de hoofdrol in mijn leven speelde wist ik soms niet hoe snel ik achter de laptop moest kruipen. Het was in ieder geval een mooi middel om iedereen op de hoogte te houden en achteraf gezien was het voor mij ook niet verkeerd. De onrust in mijn kop kon ik lekker wegtypen en negen van de tien keer was mijn koppie ook aardig leeg. Niet dat ik dan alles op rijtje had staan hoor, nee haha vereweg van dat.

Maar goed ik heb na er overlijden van fleur beloofd dat ik door ga met Bloggen. Dit heb ik even volgehouden, maar na verloop van tijd was ik er wel een beetje klaar mee. Roos ging naar school, Nicole zat op haar werk, we namen een hond in huis, ik werkte en in 2013 werd kleine Milou geboren. Laten we zeggen dat we er voor de buitenwereld weer uitzagen als een doorsnee gezin. Ondertussen dacht ik dat er weinig te melden was en hetgeen wat ik meemaakte vond ik nu niet bijzonder genoeg om op te schrijven.

Toch begint het na vier jaar weer te kriebelen om wat te schrijven. Waarom weet ik niet, maar als ik surf over internet kom je niet zoveel  blogverhalen tegen van een gezin die leeft met kanker na het overlijden van hun kind / zus. Klinkt logisch, maar soms vragen er toch nog mensen om me heen hoe het nu met ons gaat. Erg lief maar om nu vier jaar te vertalen in een gesprek van 5 minuten lukt niet helemaal. Naar aanleiding van dat ben ik het blog van de week maar weer eens gaan opzoeken. Tot mijn stomme verbazing wordt het dus nog steeds dagelijks bezocht. Door wie dat staat er niet bij maar ik kan wel zien dat het mensen uit Nederland, België, Duitsland, Frankrijk,  Amerika zijn en nog wat landen waarvan ik niet wist dat daar Nederlanders wonen.  Redenen genoeg om na vier jaar het Bloggen weer eens op te pakken. De afgelopen vier jaar is er in huize waaienberg weer genoeg gebeurt. In huis, buiten het huis, op het werk enz  enz. Genoeg stof denk ik, maar of het wat is das nog maar de vraag. Het kriebelt dus weer en ik ga proberen om de komende tijd weer het een en ander te plaatsen.

Joost