"gewoon"

Zo, het is donderavond en volgens onze planning komt er helemaal niemand. Tijd zat om een blogje in elkaar te knutselen. Probleem is alleen dat wat er in het koppie zit niet via de handen eruit wil. Toch waag ik maar weer eens een poging en zet me verstand daarom ook maar eens op nul. “Gewoon” beginnen bij het begin en we zullen wel zien waar het schip strand.

Als eerste kom ik even terug op het woord “gewoon”. Zoals jullie zien staat dat woord altijd tussen aanhalingstekens. In het verleden heb ik hier wel eens iets over geschreven en nog steeds vind ik het woord ”gewoon”, “gewoon” een vreemd woord. “gewoon” wat is nu “gewoon”. Als het gaat zoals het hoort te gaan noemt men dat volgens mij “gewoon”. Huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen. We doen “gewoon” de afwas, doen “gewoon” eten, doen “gewoon” boodschappen en doen “gewoon” het licht uit als we willen slapen.

Toch voelt het woord “gewoon” voor mij niet meer als “gewoon” aan. Tuurlijk vond ik vroeger alles ook “gewoon”. Toen trok ik ook de deur “gewoon” gedachteloos dicht als ik wegging, deed op mijn werk “gewoon” mijn ding en als we bezoek kregen of op bezoek gingen vonden we dat niet meer dan “gewoon”.

Totdat Fleur ziek werd. Eerst diabetes, daarna kanker. Het “gewone” normale leventje werd uit het niets vandaan om zeep geholpen en wat ik toen altijd “gewoon” vond was op slag niet meer “gewoon”. De afwas, de boodschappen, het licht uitdoen, de deur dicht trekken, werken en bezoekjes was ineens niet meer “gewoon”. Nee wat voor ons eerst “gewoon” was, was ineens on”gewoon”. Wat voor ons vanaf 4 januari 2008 opeens wel “gewoon” was is dat we moesten gaan dealen met naalden, spuiten, ziekenhuizen, dokters, specialisten, huilende, schreeuwende en onzekere kinderen en al het leed wat bij diabetes en kinderkanker hoort.

Vanaf de diagnose diabetes tot nu zijn we ongeveer 5 jaar verder. Vijf jaar lijkt weinig en dat is het ook. Volgens een eenvoudige app blijkt het maar te gaan om 1889 dagen, oftewel 45344 uur. Tering zeg….45344 uur pfffft……stiekem toch eigenlijk wel heel veel. Volgens diezelfde app is Milou alweer 30 dagen oud en is Fleur pas 576 dagen dood. Een snelle rekensom geeft aan dat het maar een verschil van 546 dagen is. klink erg hard, dat klopt, maar het zijn “gewoon” keiharde feiten waar we niets meer aan kunnen veranderen.

Maar, pas, alweer, veel, weinig, hard of niet hard het maakt mij allemaal geen ene reet meer uit. 1899 dagen geleden zou ik zeggen dat het allemaal heel “gewoon” was, maar nu…..nee voor mij is het “gewoon” van toen niet meer “gewoon”, van daar die aanhalingstekens bij het woordje “gewoon”.

Zo en nu kap ik er maar mee, want het dit blog slaat ”gewoon” helemaal nergens op. Veel plezier allemaal met slapen en geniet morgen maar een beetje van alles en iedereen om je heen. Mag dit niet lukken denk dan maar eens aan de papa’s en mama’s in het ziekenhuis die “gewoon” kei en keihard knokken voor hun kindje.

Laafje Joost