Maar goed, wat er wel inhakte was de ziekenhuisopname van
Miloutje. Milou is Fleur niet dat weet ik, maar het heeft twee dagen geduurd
voordat ik besefte dat Milou beter zou worden en het ziekenhuis in een betere
staat zou verlaten. Onbewust dacht ik wat anders. Als fleur naar het ziekenhuis
ging kwam ze er zieker uit en het eindresultaat hoef ik jullie niet te
vertellen. Niet aan denken Joost, maar op een en of andere manier kon ik dat
niet. Gelukkig kon Nicole dat wel met het gevolg dat zij zonder problemen de
hele dag in het ziekenhuis kon blijven.
Het ziekenhuisbezoekje heeft ook wel wat frustratie opgeleverd en de verpleging even op hun flikker geven was jammer genoeg nodig. Ik loste Nicole na mijn werk af en terwijl ik daar zat kreeg me kleine wurm een paracetamolletje in haar bil. Toen Nicole weer terug was zei ik dat en nu bleek dat dat de tweede was binnen twee uur. Kutzooi dat mag niet, maar waarom gebeurde het dan toch. Op hoge poten schoot ik de verpleging aan en na een kijkje in de status bleek inderdaad dat zij een foutje hadden gemaakt. Oh..ehh…sorry meneer, maar zoals u ziet staat het erg klein en onduidelijk op papier. We konden er dus niet veel aan doen.
Hoho mevrouwtje, nu maak je een foutje. Ik heb haar
duidelijk gemaakt dat ze, of groter en duidelijker moeten schrijven of beter
moeten gaan lezen. Het kon mij niet schelen wat ze deden als ze het maar goed
deden. Mijn kind ligt hier en hun taak is om haar goed te verzorgen.
De verpleegster die het foutje had gemaakt kwam naar Nicole
toe om de kink in de kabel glad te strijken. Ze waren geschrokken van onze
reactie, maar toen Nicole vertelde over Fleur begrepen ze het. Het vreemde is alleen
dat het twee dagen later bijna weer gebeurde. Het was zaterdag, de dag dat ik
eens een dagje naast Milou mocht zitten. De verpleging werd gewisseld en de nieuwe
kwam even binnen kijken. Schortje voor, handschoenen aan en tot mijn stomme
verbazing stond ze klaar met een pil. Een PIL….een PIL….waarvoor dan???? Het was
weer tijd voor een pil in haar bil werd er gezegd, maar ome Joost schoot uit
zijn slof en vroeg of vriendelijk of ze eerst even de status na wilde kijken. Met
de staart tussen haar benen vertrok ze weer en we hebben er niets meer over
gehoord.
Een mooi verhaal en dit is een van de redenen waarom wij
onze kinderen nooit alleen achterlaten in het ziekenhuis. Ik moet zeggen dat de
verpleging, ondanks het pillenfoutje, erg lief was, maar wij zitten daar om hun
in de gaten te houden. Ze mogen alles met me kinderen doen, maar als ze er iets
mee gaan doen of ze stoppen er iets in staan wij er boven op. Daarnaast hebben we ook wel gelachen. Milou had extra zuurstof nodig, maar als ze werd verneveld deden we haar “brilletje” even af. Vervolgens ben ik op mijn gemakkie het flaconnetje met water, dat men gebruikt voor de zuurstof, gaan bekijken. Even lezen, even draaien, ruiken en klaar. Na het vernevelen werd het brilletje weer in de neus gepropt en de zuurstof kon weer aan. Tot onze grote schrik ging het met Milou toen helemaal niet goed. Het kind kreeg geen lucht en uit haar mondje en neus stroomde alleen maar water. De verpleging stond voor een raadsel en hadden dit nog nooit eerder meegemaakt. Water uit het brilletje….dat kan en mag niet. Nu bleek ik de schuldige te zijn. Tijdens mijn flaconinspectie heb ik tijdens het draaien gezellig het slangetje vol laten lopen. Gevolg is dat Milou voorzichtig aan het verzuipen was.
Zo en na een paar dagen ziekenhuis en gewapend met een puffer mochten we van kinderarts Stam het pand eerder verlaten dan gepland. Ondertussen zijn we een aantal weken verder en kunnen we zeggen dat het goed gaat. Milou zit volledig op de fles en piest, poept, brabbelt en slaapt veel.
Joost
