5 seconden compleet en KIKA......

De hele vorige week was ik met twee dingen in mijn hoofd bezig. Beide dingen zijn voor mij bijzonder dus ik begin maar “gewoon” bij het begin.

Zoals altijd proberen wij hier in huize de Jong op zondag gezamenlijk te ontbijten. Gezellig aan de tafel met een uitgeperst sinasappeltje, een gekookt of geklutst eitje en warme broodjes. Afgelopen zondag, 17 maart 2013, werden wij wakker en het zondagochtendritueel ging van start. Nicole voedde Milou, Roos lag lekker lui bed naar de tv te kijken en ik liet het hondje uit. Vervolgens pers ik de sinasappels, zet een bak koffie / thee en dek de tafel. Toen na verloop van tijd iedereen uiteindelijk beneden was werd Milou gedeponeerd in de box en ging de rest lekker aan tafel het ontbijtje oppeuzelen. Milou was het niet eens met deze actie dus werd mevrouw met wipper en al op de tafel neergezet. Gevolg……..we zaten voor de eerste keer weer eens met zijn viertjes aan tafel.  Ondanks het feit dat Milou nog niet veel kan, liet ze goed blijken dat ze het prima naar haar zin had. Daarnaast was Roos goedgemutst en Nicole…tsjaa die zal wel hetzelfde als mij gedacht hebben. Als de meiden het naar hun zin hebben, heb ik het ook naar me zin. Iets wat volgens mij niet meer is dan normaal, maar toen Adele ook nog eens op de radio te horen was voelde het extra “normaal” aan.

Hoe ik dit nu moet uitleggen weet ik niet, maar zoals jullie weten spelen de nummers van Adele voor ons een zeer grote rol. Zo erg zelfs dat we tijdens het ontbijt dus het gevoel hadden dat Fleur er echt was. Het klinkt stom en tuurlijk weet ik dat zoiets niet kan, maar in mijn hoofd was het plaatje wel compleet. Het gevoel wat daarbij loskwam kan ik niet omschrijven, maar geloof me maar als ik zeg  “het was heerlijk”. Na een paar seconden was dat heerlijke gevoel weer helemaal weg. Sinds het overlijden van Fleur voelde ik me voor het eerst weer echt eens compleet. Weliswaar maar 5 seconden, maar dat gevoel gaf me energie voor tien. Mijn dag en week konden niet meer kapot en…en….weet je, het was “gewoon” even fijn gevoel.

Het tweede dingetje wat in mijn koppie vastzit is het volgende.

We gaan even terug naar het jaar 2009 / 2010. De tijd dat we nog volop onder behandeling zaten in het ziekenhuis. We hadden toen nog hoop dat alles goed zou komen en zagen het ziekenhuis ook als een soort van tweede huis. De sfeer op de afdeling werd voor een groot deel bepaald door de verpleging, artsen en pedagogischmedewerkers. Tussen neus en lippen door hoorde we soms het verhaal over de toekomstige bouw van het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie voorbij komen. Een ziekenhuis wat gebouwd zou worden waar alles draait om kinderkanker. Het idee was dat alle specialisten bij elkaar zaten en de contacten met het buitenland nog beter zou worden. Zou er bij een kindje kanker geconstateerd worden dan word het daar onderzocht en behandeld. Het was toen nog niet bekend of het in Amsterdam of Utrecht gebouwd moest worden.

Aangezien het een kinderziekenhuis werd, hadden ze ook besloten dat het belangrijk was om naar de wensen van de kinderen te luisteren. Er werd aan Fleur gevraagd of ze wilde meewerken en haar wensen op papier wilde zetten in de vorm van een tekeningd. Fleur was Fleur en het antwoord was vrij simpel. Het moest er gezellig uitzien en er moest geknutseld kunnen worden. Voor de rest maakte het haar niet zoveel uit en ze had sterk het gevoel dat er toch  weinig met haar informatie gedaan zou worden. Het gesprek was dus ook met twee minuten voorbij. Ze hebben haar nog wel geprobeerd over te halen, maar ja als Fleur iets niet wilde, dan wilde ze het niet. Nicole en ik werden ook onder de loep genomen en een van de vragen die wij kregen was welke locatie ons het beste leek. Voor ons maakte het weinig uit of het Amsterdam of Utrecht zou worden. In beide gevallen was de reistijd even lang. Om toch onze stem niet verloren te laten gaan kozen we maar voor Utrecht. Het ligt meer centraal in Nederland en iemand uit Limburg zou niet meer kilometers maken dan nodig was. Voor de rest moest het gebouw van binnen niet zo kil en koud aanvoelen.

Nu zijn we ondertussen een jaar of drie verder en de plannen rondom het ziekenhuis neemt vaste vormen aan. KIKA heeft een actie op touw gezet en heeft een filmpje gemaakt om mensen op te roepen om een steentje te kopen. Dit filmpje is opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis. Veel mensen die “meezingen” kennen wij persoonlijk. Fleur haar lievelings zuster Carina, haar oncoloog Inge van der Sluis, de twee prikzusters die Fleur alleen maar mochten “aanlijnen” en haar lievelings knutseljufvrouw Coradine staan er toevallig ook op.

Niet dat jullie er iets mee kunnen, maar de dames zijn te vinden oop

• Carina op 18 seconden rechts in beeld
• Inge op 25 seconden rechts in beeld
• De twee prikzuster op 1.30 links in beeld
• Coradine op 2.15 links in beeld

Daarnaast heb ik het filmpje goed bekeken en een brok in mijn keel komt tevoorschijn op 2.06. Hier zie je kindje schilderen. Niets meer en niets minder, maar in mijn gedachten zie ik Fleur dan weer zitten. Ook met een kwast en ze schildert precies net zo als dit kindje…….gedachteloos

Maar goed, dit zijn dus de twee dingen die me vorige week redelijk bezighouden. De actie Die KIKA doet vind ik super en daarom wil ik aan iedereen vragen of ze de moeite willen nemen om het filmpje te bekijken en na afloop misschien een steentje willen kopen. Wij kopen er in ieder geval 10 voor Fleur.