De eerste twee dagen......

Zo nu weer even serieus. Dus geen gelul over kilootjes, baterijen of geboortekaartjes, maar “gewoon” een berichtje over wat hechtingen en de thuiskomst vanuit het ziekenhuis. Niets bijzonders dus, maar het hoort er allemaal wel bij. Zoals ik laatst had geschreven moest de schaar eraan te pas komen om Nicole en Milou een handje te helpen. Voor Roos en mij letterlijk een naar gezicht. De verloskundige deed het met beleid zei ze, maar ik kreeg echt de indruk dat ze haar opleiding had afgerond bij de slager. Maar goed, tijdens het naaien riep Nicole bij een van de hechtingen dat het knap zeer deed. Erg vervelend, maar het was even niet anders werd er dan maar gezegd. Na het sluiten van mijn vrouwtje werd Milou nagekeken en alles was dus, zoals jullie al wisten, ok.

Wel kregen we te horen dat we ervan uit moesten gaan dat Nicole en Milou een nachtje moesten blijven. Toen we dat hoorde was dat wel even een tegenvaller, maar toen ik erover nadacht vond ik het eigenlijk helemaal niet erg. Thuis was het nog een zooitje en nog een nachtje doorslapen was zag ik toch wel zitten. Maar om nu de hele dag in dat ziekenhuis te hangen….nee ook dat zag ik niet zitten. Dus na wat knuffelwerk zijn Roosje en ik vertrokken. We moesten immers nog wat spulletjes voor Nicole halen en Saartje hadden we ook nog. Eenmaal thuis belde het vrouwtje alweer op met de mededeling dat ze wel naar huis mocht. KUT….daar gaat mijn planning. We moesten thuis alle zeilen bijzetten, maar met wat hulp van de buurvrouw was het zo gepiept. De wc rook fris, de slingers en ballonen hingen, het bed stond op klossen en de beschuitjes stonden klaar.

Uiteindelijk konden we het ziekenhuis rond 13.00 uur verlaten. Toen we groen licht kregen waren we ook zo vertrokken. Inpakken en wegwezen heet dat en dat waren we dus nog steeds niet verleerd. Met Fleur in het Sophia deden we niet anders dan haastig vertrekken na het groene licht en het leek wel of de tijd even had stil gestaan. Nicole zat in de rolstoel met Milou op schoot, Roos duwde, mijn ouders waren de pakezels en ik was de portier. Het vertrek liep zo gesmeerd dat zelfs de auto werd tegengehouden. Wat nu weer!!!!!! De verpleging had nog een stapel papierwerk voor de verloskundige. Oh..eh….ja sorry hoor, maar we houden niet van ziekenhuizen hahaha.

Eenmaal thuis was Nicole toch nog verrast. Ze had niet verwacht dat de kamer was versierd en beetje bij beetje druppelden er ook wat mensen binnen. Koffie hier, theetje daar en uiteraard beschuit met muisjes. Na verloop van tijd was de kraamhulp ook gearriveerd en kon het feest echt beginnen. Nicole werd in bed gedeponeerd en de officiele kraamtijd was een feit. De goede “ervaren” vrouw bleef maar liefs 49 uur. Jeetje miena da’s 7 dagen inclusief het weekend. HELP!!!!! Het was erg fijn dat ze er was, dat ontken ik niet, maar wij zijn niet graag afhankelijk van anderen. Ik voelde me echt overbodig in mijn huis. Roos zat op school, Nicole & Milou zaten merendeel van de dag boven en ik zat zielig in mijn eentje op de bank te hangen. Ik had natuurlijk ook op bed kunnen gaan liggen……ja doei…..nee me bolle reet. Na het aangeven van Milou, de beschuit met muisjes uitdeelronde op school en het geregel van het geboorte kaartje was ik er wel klaar mee. Deze laaf verlangde maar naar een ding en dat was werken. Gek he, maar geloof me maar ik was er blij mee.

Oh….en nu komt er weer visite. Veel plezier allemaal en tot zo. Mag dat niet lukken dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost