Het gaat eindelijk een beetje lekker......

Om te beginnen zal ik maar eens iets vertellen over Milou. Deze spetter is vandaag precies 8 maanden oud en ze doet het meer dan geweldig. Ze eet, slaapt, piest en poept als de beste. Daarnaast groeit het dametje als kool en zijn de eerste tandjes ook door. Zitten is ondertussen geen probleem meer en sinds van de week gaat mevrouw ook staan. Ze moet er wel even goed voor zitten, maar als haar voetjes goed staan dan trek ze zich ineens op en staat ze in de box of haar bedje. Leuk dat ze dat nu kan en alle bodems hebben we uit veiligheid maar laten zakken tot het laagste niveau.

Ook weet dat ze geluid kan maken en het vastpakken van dingen is ook geen probleem meer. Nee, als ze eenmaal iets beet heeft laat ze het snel niet meer los. Onze ogen, oren en haren zijn een mooi doelwit. Wie ook last heeft van haar grijpgrageknijphandjes is Saartje, de hond. Dit beestje is volledig bedekt met haar en dat weet Milou ook. Waar Milou is is Saartje meestal ook dus het gebeurt met regelmaat dat we Saartje moet bevrijden.

Haar eten geven is ook geen vervelende klus. We laten haar van alles proeven. Zoet, zuur, pittig, fruit, groente, brood enz enz. Op dit moment vreet ze werkelijk alles op. Het maakt niet uit wat het is het mondje gaat wel open. Slapen gaat over het algemeen wel goed. Soms, heel soms spookt ze een beetje, maar als we haar vergelijken met haar zusters is ze echt rete makelijk. Met andere woorden, Milou is een heerlijk kind en we zijn blij dat zij in ons leventje is beland.

In het vorige blog gaf ik aan dat ik soms wel eens terug verlang naar de tijd voor de kanker en diabetes. Het heerlijke leventje zonder zorgen zal ik maar zeggen. Gewoon wakker worden, ieder doet die dag gewoon wat hij moet doen en zonder kopzorgen kruipen weer in bed. Huisje boompje beestje zal ik maar zeggen. Maar goed dat geluk was ons kennelijk niet gegund. Nee wij mochten gaan dealen met diabetes, kanker en de dood tot gevolg. Weken nee maanden lang verlangde ik naar ons onbezorgde leven, maar sinds kort is er een soort van knop in mijn kop om.

Die knop is omgezet toen ik mezelf de vraag stelde waar ik wilde leven. Wil ik naar de onbezorgde tijd van toen, met de wetenschap dat we Milou moeten achterlaten of blijven we hier in het heden met Fleur in onze gedachten. In eerste instantie wilde ik terug, maar het idee dat we Milou achter moeten laten.......oh nee..... geen haar op mijn hoofd die daar aan moet denken. Het komt er dus op neer dat ik niet kan kiezen. Fleur......Milou pffffft.

Nu loopt het leven zoals het loopt en op sommige dingen heb je simpelweg geen invloed. Dat je daar geen invloed op heb daar ben ik achteraf wel blij om, want dat betekend dat ik niet hoef te kiezen. Fleur werd ziek en Milou werd geboren. Twee uitersten en twee bijzondere gebeurtenissen. We hebben er in beide gevallen niet om gevraagd, maar het gebeurde wel. Tuurlijk hebben we besloten om nog een kindje te nemen, maar dat dat niet vanzelfsprekend is wisten wij ook wel. Wij hadden drie keer de mazzel dat we zonder problemen zwanger konden worden.

Ondertussen begin ik heel langzaam aan het idee te wennen dat ik verder moet zonder Fleur en dat ik oud ga worden met Nicole, Roos en Milou. Tuurlijk mis ik mijn kindje. Elke dag denk ik aan haar. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Het gemis wordt alsmaar groter en de pijn die verdwijnt ook niet, maar de kunst is denk ik om de juiste balans te vinden en het leren te genieten van het nu. Ik heb er met regelmaat moeite mee, dat durf ik wel te zeggen, maar beetje bij beetje kom ik er wel.

Gevoelsmatig gaat het dus eindelijk een keer de goede kant op. Ik heb daar wel een dag 788 voor nodig gehad, maar ben eindelijk weer eens happy me mezelf. Op het werk gaat het steeds beter, ik geniet meer van me gezinnetje en Nicole en ik komen stapje voor stapje dichter bij elkaar. Zo en nu is het wel weer even genoeg. Ik wens iedereen een mooi weekend toe met mooie momenten. Ik zou zeggen tot morgen, overmorgen overovermorgen

Joost