Weer terug......

Ruim 2 jaar geleden, om precies te zijn 7 december 2010, heb ik een blog geschreven over Roos haar schoolsituatie. lezen klik hier In die twee jaar die volgden hebben we toch wel iets wat erg veel meegemaakt en op een een  of andere manier moet het lot ons altijd hebben. Waar we nu weer over na moesten denken is het volgende.

• De lesstof die Roos toen op haar oude school kreeg paste totaal niet in haar straatje met het gevolg dat ze het niet kon bijbenen en elke dag een beetje achterop raakte.
• Daarnaast kon Roos totaal niet opschieten met haar leraar en wij als ouders konden er ook niets mee. Als wij iets wilde weten of enige opheldering wilde krijgen over bepaalde zaken werden we aangekeken met een blik van……..ik snap jullie niet. Vervolgens werd er niets gedaan en meneer ging netjes verder alsof het gesprek nooit had plaats gevonden.

Voeg de twee punten van hierboven samen en je hebt een kindje dat dagelijks met pijn in haar buik en huilend en wel wordt ingeleverd bij een leraar die ons en haar helemaal niet begreep. Week  in en maand uit is dat zo gegaan met het gevolg dat Roos nog onzekerder werd dan dat ze al was. Het kind zat niet goed in haar vel en een overstap naar een andere school leek ons het beste.

Nou we hebben het geweten en het grietje ging met sprongen vooruit. In het begin moest ze nog wel huilen, maar al snel was dat verleden tijd. In de klas werd ze goed opgenomen en al gauw had ze een vriendinnetje waar ze lief en leed mee kon delen. De twee leraressen gaven Roos alle ruimte die ze nodig had en de manier van les geven beviel Roos goed. We wisten al snel dat we een goede beslissing hadden genomen en wat waren we blij dat het kindje weer alleen uit school durfde te komen.

Op het moment gaat het zo goed dat zelfs opa en oma niet hoeven te komen als Nicole en ik allebei aan het werk zijn. Het grietje komt alleen uit school, laat vervolgens de hond uit en gaat dan gezellig op de bank hangen of ze gaat lekker een bakkie bij buurvrouw Suus doen. geen vuiltje aan de lucht zouden we kunnen zeggen, maar toch zit er weer een kink in de kabel.

De kink die ons wat kopzorgen gaf was school. Toen Roos in haar klas terecht kwam zaten er ongeveer 18 kindjes. Een mooi aantal, maar na twee jaar telde de klas nog maar zes kinderen met twee juffies. School heeft intern overleg gehad en er waren twee opties.

• Alle kinderen konden overgeplaatst worden naar de vrije school in Alphen a/d Rijn. Daar was plek genoeg.
• De kinderen zouden samengevoegd gaan worden met de kids van klas 4. Daar zouden ze dan elke dag gezamenlijk periode onderwijs krijgen en daarna zou de klas in tweeen gesplitst worden.

Optie 1 zou betekenen dat we elke dag minimaal 30 á 45 minuten heen en weer zouden moeten rijden. En dat dan ook nog eens twee keer dag. Nou mensen we hebben geen geldboom in de tuin en de auto rijd nog steeds op benzine, dus optie 1 valt voor ons af.

Optie 2 blijft dan nog over en dat leek ons wel een mooie oplossing. Roos zou dan gewoon op haar schooltje kunnen blijven met de overgebleven kinderen. Gewoon in haar eigen vertrouwde omgeving. Probleem opgelost, maar waar we al bang voor waren gebeurde. De ouders van groep vier waren niet blij en wilde hun klas niet in tweeen splitsen. Iets wat wij ons wel kunnen voorstellen en optie twee valtwaarschijnlijk ook af. ik schrijf waarschijnlijk, omdat het nog niet definitief is.

Tot die tijd zou Roos gewoon les krijgen en van de juf in een iniemienie klasje. We waren met dit bericht niet helemaal blij, maar het was niet anders. Roos kan gelukkig goed opschieten met haar twee juffies en haar schoolbff zat nog steeds bij haar in de klas. Het enigste wat we konden doen is hopen dat er niemand meer vertrekt, want dan ontstaan er echt problemen denken we.

Nou waar we bang voor waren gebeurde en dat is dat Roos haar schoolbff waarschijnlijk ook zou vertrekken en een van de twee juffies een andere baan had gevonden. Deze juf zou vervangen worden door iemand die Roos ook totaal niet leuk vind. Niet leuk vinden wij geen gegronde reden, maar op de vrije school heb je alle jaren diezelfde docent. En om haar nu nog een anderhalf jaar naar iemand te sturen die ze niet leuk vind.....nee dat hoeft voor ons niet.

Wij wisten genoeg en het leek ons het beste om Roos van school te halen. Maar ja, waarheen dan??? De eerste stap was uitzoeken op welk niveau Roos zat. Een gesprek met de juf volgde en daar kreeg Nicole te horen dat ze maar 2 jaar leerachterstand had. Pfffffft….help wat nu??? Stoppen we haar op een school waar veel van haar klasgenootjes nu zitten, is speciaal onderwijs misschien het beste of gaan we een gesprek aan met haar vorige school.

Nu wist Nicole ook dat de lesstof op haar oude school ondertussen op een andere manier wordt gegeven en dat dat wel eens goed voor Roos kan uitpakken. Een gesprek volgde dus snel. Nicole had een prettig gesprek en de juf vond het fijn dat wij weer aanklopten. Uiteraard moest ze dit met de rest bespreken en zeker met de juf die nu les geeft aan groep 7. De juf van groep 7 was ook de juf van Fleur, vandaar…..

Het enigste wat we nu konden doen was afwachten en hopen dat het door zou gaan. Afgelopen donderdag, toen Roos aan de kerstlunch op de vrije school zat, moest Nicole zich melden op ’t schrijverke. Daar kreeg ze te horen dat ze Roos graag weer wilde hebben. Wij blij en Roos sprong een gat in de lucht toen ze het hoorde. Ze mocht diezelfde avond al aanschuiven aan het kerstdiner en omdat ze vandaag al vakantie had mocht ze al een ochtend meedraaien. Die ochtend werd een middag en ze vond het geweldig

Nou het is een heel verhaal geworden, maar het komt erop neer dat Roos weer terug is op haar oude vertrouwde plekje waar ze niet hoeft te wennen. De leraar waar we niet zo fijn mee konden praten is ondertussen vertrokken en wij als ouders zijn weer opgenomen in de groep alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Laafje Joost