Turkije 2012.....

Dit blog gekopieerd vanaf het oude blog, de reacties zijn helaas verloren.....

Nou daar gaan we dan maar. Hoe wat en waar ik moet beginnen is mij een raadsel, maar nu ik erover nadenk maakt een mens in twee maanden tijd genoeg mee. Genoeg stof om een blog in elkaar te knutselen, maar dacht altijd dat jullie daar niet echt op zaten te wachten. Het blog was immers bedoeld om iedereen op de hoogte te houden rondom Fleur haar ziekte, maar nu deze dame ons alweer ruim een jaar geleden heeft verlaten en wij “tussen haakjes” weer gezellig meedraaien in de dagelijkse sleur van het leven, dacht ik eerlijk gezegd dat er niemand meer zat te wachten op dat stomme gelul. Maar ja, uit de reacties op het blog, om ons heen en de mail blijkt dat er nog genoeg mensen zijn die graag willen weten hoe het nu met ons gaat. De daadwerkelijke reden dat ik hier nu zit heeft te maken met een mailtje wat van de week binnenkwam. De regel met "Het blog sleurt me er soms doorheen" deed me goed om te lezen en het gevoel dat ik het niet voor niets doe verdween als sneeuw voor de zon.

Maar goed, de grote vraag is nu……waar moet ik beginnen. Moet ik de agenda aflopen, zal ik het per onderwerp aanpakken, moet ik “gewoon” maar wat aanrommelen of moet ik mijn gevoel volgen. Nou, het aanrommelen is iets wat ik altijd al doe en ik ben niet echt een Laafje van de agenda. Dus dan blijven optie 3 en 4 nog over.

Twee maanden, wat zijn nu twee maanden zou je zeggen, maar als ik terugkijk zijn er wel een paar dingen die ik wil aansnijden. De verjaardag van Fleur, de vliegvakantie naar Turkije, de zwangerschap van Nicole, de Katovoorbereidingen in huis, de rotte dingen die hier tussen de vier muren worden besproken en het wereldje wat we kinderkanker noemen.

Klaar voor vertrek

 

In overleg met het thuisfront is besloten dat ik maar moet beginnen met de vliegvakantie. Deze vond plaats ergens in oktober. Me schoonpappie en mammie waren 40 jaar getrouwd en als verrassing namen ze ons en de rest van de familie mee naar Turkije. Erg gezellig en we zouden vertrekken vanaf zestienhoven, het vliegveld van Rotterdam. Uiteraard moest er wel iets mis gaan en bij de incheckbalie bleek ons kleine nichtje van net een jaar niet op de lijst te staan. Erg knap, maar om dit grietje nu alleen achter te laten was niet helemaal de bedoeling. Na een hoop gedoe was het geregeld en konden we richting de metaalpoortjes.

Ja niet dus, want meneer of mevrouw Parlevliet werd omgeroepen i.v.m. met een verdacht voorwerp in de koffer. Hebben wij weer, maar gelukkig waren we maar met 14 personen, dus wie bedoelde ze nou. We maakten nog een geintje, maar de douane dacht hier toch iets wat anders over. Schoonpappie was de gelukkige en uiteindelijk bleek de koffer van me andere nichtje de boosdoener te zijn. Er zat een elektrische pomp in. Bij de metaalpoortjes werden we zowat uitgekleed en na een hoop gedoe en tijd waren we ook daar doorheen. De vakantie kon nu echt beginnen.

Roos, Anna & Lotte

Turkije, Side en de precieze locatie was http://kumkoybeachresort.sunishotel.com/ ongeveer een 2647 kilometer vliegen plus een uurtje met de bus. Het was een meer dan mooi hotel met alles erop en eraan. Barretje hier, barretje daar, eten zus en eten zo. Van ’s-Ochtend vroeg tot ’s-Avonds laat konden we eten en drinken. Het enige wat wel erg vervelend was is dat de zon ons in de steek liet. De temperatuur was ok, maar we hadden elke nacht onweer en regen en wel geteld maar twee dagen zon. De rest van de week was het bewolkt en hadden we regen. Blehhhhh…..hebben wij weer. Gaan we een keer luxe op vakantie zit het weer verdomme niet mee. Of we nu naar Curaçao gaan of Turkije, wij hebben wat dat betreft altijd pech.

In gedachten

 

Maar goed, een beetje klote weer mocht de pret niet drukken en hebben dus erg genoten van het weekje. De dolmus busjes brachten ons, voor een prikkie, overal naar toe. Alleen was je je leven niet zeker, want ze rijden daar als een stel malloten. De markt in Manavgat was een hele belevenis en het bezoekje aan de oude antieke havenstad Pamphyliè was meer dan de moeite waard. We hebben een beetje door de straten geslenterd en genoten van al die oude troep om ons heen. Hoogtepunt was toch wel de tempel van Apollo. Het verbaasde ons hoe mooi sommige dingen, na 2000 jaar, nog waren.



De tempel van Apollo

 

Wat wel moeilijk was is dat onze Fleur er niet was. Bijna bij alles moesten we aan ons grietje denken. Fleur zou dit doen en Fleur zou dat doen. Het moeilijkste was nog het verdriet wat we zagen en voelden bij Roos. Ze miste haar zwemmaatje, haar lolmaatje, haar praatmaatje, haar slaapmaatje…..Ze miste “gewoon” haar grote zus.

Roos in het badpak van Fleur

 

Ondanks alles hebben we een topweek gehad die we graag nog eens over willen doen. De terugreis verliep gelukkig zonder problemen en we waren ook wel weer blij dat we Saartje zagen. Thuis zijn we direct weer in huis gaan klussen en eenmaal weer op het werk was het alsof er niets was gebeurd.

Voor nu even welterusten en tot morgen, overmorgen overovermorgen

Laafje Joost