De geboorte......

Maandag 4 februari 2013

09.30 uur      Pil 1 gaat erin

13.30 uur      Pil 2 gaat erin
17.30 uur      Pil 3 gaat erin
21.00 uur      De vliezen breken
23.00 uur      De weeën komen om de 5 minuten

Dinsdag 5 februari 2013

03.00 uur      De weeën worden erg heftig

03.01 uur      2 cm ontsluiting
03.30 uur      Nicole krijgt persdrang
03.31 uur      9 cm ontsluiting
03.43 uur      Nicole belt op dat ik moet komen
03.46 uur      Nicole belt op dat Roos mee moet….En wel heel snel
03.48 uur      Roos en ik rijden weg
03.52 uur      Aankomst parkeerplaats LLZ
03.55 uur      We zijn bij Nicole
03.56 uur      We puffen mee
04.00 uur      Nicole moet alles wegpuffen
04.25 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
04.30 uur      Joost gooit Nicole nat
04.40 uur      Roos is niet lekker en moet eten anders valt ze om
05.00 uur      Nicole moet nog steeds alles wegpuffen
05.01 uur      Infuus wordt aangebracht, maar twee keer mis
05.06 uur      Gynaecoloog          
05.08 uur      Infuus wordt aangebracht door EHBO
05.10 uur      Medicijn, een weeopwekker, loopt in
05.15 uur      Slang infuus lekt
05.20 uur      Joost gooit glas kapot
05.28 uur      Nicole schreeuwt dat ze niet meer kan en mee wilt persen
05.29 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
05.30 uur      Nicole moet vanaf nu alles geven
05.40 uur      Gynaecoloog doet inwendig onderzoek
05.55 uur      Nicole perst nog steeds
05.57 uur      Hoofdje is zichtbaar, volgens Roos ter grote van een mineola
06.00 uur      Specialisten zien nu dat Milou een “sterrenkijker” is
06.05 uur      Een verdoving i.v.m. inknippen is noodzakelijk
06.07 uur      Nicole perst nog steeds
06.10 uur      Iedereen staat op scherp
06.11 uur     Nicole krijgt een perswee
06.11 uur      Knip ,knip en knip
06.11 uur      Nu gaat het héél snel
06.12 uur      Milou is geboren
06.15 uur      Roos verlost Milou van Nicole

Zo, en op deze manier heeft iedereen een kleine indruk van hoe het is gegaan in het ziekenhuis. Voor de verpleging, verloskundige en gynaecoloog een appeltje eitje. Een “gewone” bevalling zoals hij waarschijnlijk meestal gaat. Het zal best, maar voor ons was hij zeer bijzonder en voor Nicole zeer bijzonder pijnlijk. Om te beginnen moesten Roos en ik hals overkop naar het LLZ. Hopelijk heeft dat geen bekeuring opgeleverd, want eerlijk is eerlijk ik reed ietsiepietsie veel te hard. Dit was maar goed ook, want het zag ernaar uit dat de baby elk moment het geboortekanaal zou verlaten. Op een een of andere manier bleef de baby hangen en schoot steeds na de persweeën weer gezellig terug de baarmoeder in. Voor Nicole was dit slopend, maar voor de baby ook.

Opdracht die Nicole kreeg was voorlopig alle persweeën wegpuffen. Uit ervaring weet ik dat ik niet mee moet gaan puffen, want wie dat bij Nicole doet kan wel eens een grote bek krijgen. In plaats daarvan besloot ik dat het verstandig was om haar te voorzien van water. Kleine slokjes door een rietje moet toch te doen zijn. Dit ging lekker tot mevrouw een vreemde beweging maakte. Wat er gebeurde weet ik nog niet, maar het feit is wel dat ik een half glas leeg kiepte in haar gezicht. Sorry, sorry, sorry en als blikken hadden konden doden was het slecht met me afgelopen. Haar ogen spogen vuur, maar toen de volgende wee kwam was het gevaar weer geweken.

Ondertussen was Roosje ook op van de zenuwen. De spanning, het korte slapen en het niet al te beste eten gingen parten spelen. Ze werd niet lekker en zag er lekker witjes uit. Toen het grietje op een stoeltje ging zitten en een halve banaan op had trok ze gelukkig een beetje bij.

Ondertussen had de verloskundige besloten om Nicole een handje te helpen doormiddel van een infuus. Dit infuus zou er voor zorgen dat de weeën krachtiger zouden komen. “nog krachtiger” riep ze nog, maar dit was volgens hun de beste oplossing. Ok ok prik dan maar. Voor een ervaren arts lijkt mij dit een simpele ingreep, maar Nicole haar bloedvaten liggen waarschijnlijk te diep en springen telkens weg of zo, want na twee keer prikken was de verpleging er mee klaar. Het lukt me niet, werd er gezegd en iemand van de spoedeisend hulp moest het maar in haar andere hand proberen. Niet erg, maar dit betekende wel dat Nicole nog steeds de weeën moest weg puffen. Toen het infuus zat was het een kwestie van aansluiten. Ook dit ging niet lekker met het gevolg dat de helft van het medicijn ernaast liep. Na wat ruk, draai en plakwerk leek het goed te gaan en was het weer tijd voor een slokje water.

Joost, dacht ik nog, let op en kieper het niet over haar bekkie. Vol geconcentreerd liet ik me lieverd drinken, alleen ging het nu mis bij het terugzetten van het glas. Ik was in de veronderstelling dat het glas al boven de tafel hing, maar dat was achteraf een inschattingsfoutje. Toen ik het los liet hoorde we een soort van plof en toen we keken wat dat was riep ik maar weer sorry. Het glas lag in tienduizend stukjes door de verloskamer heen.

Na een kleine schoonmaak was het duidelijk dat Nicole het nu echt zat werd. Ze riep dat ze het niet meer kon wegpuffen en mocht toen ook alles geven wat er in zat. Maar nog steeds ging het niet voorspoedig. Toen het koppie half uit Nicole hing, volgens Roos ter grote van een mineola, was het duidelijk waarom dat laatste stuk zo moeilijk ging. De baby die “vastzat” was een sterrenkijker. Een wat??? Ja, een sterrenkijker, dit zijn kinderen die andersom liggen. Normaliter kijken de baby’s naar het bed met het gevolg dat ze er makkelijker uitfloepen. Nee, die van ons lag weer andersom met het gevolg dat er een knipje gegeven moest worden. Ook niet erg, maar dit was toch iets minder fraai om te zien. Ze begonnen met een verdoving, vervolgens werd de schaar op zijn plek gezet en nu was het wachten tot de volgende perswee.

Nou lieve mensen, ik heb het gezien en wil hier niet te lang bij stilstaan. In die perswee heeft Nicole weer laten zien hoe sterk ze was en daar ben ik bijzonder trots op, maar in diezelfde wee was het ook knipperdeknip. Er vloog een vreemd soort vies iets door de lucht en direct was het flubberdeflubberfloepfloep en jawel daar was de baby. Vlug even kijken of het wel echt een meisje en vervolgens werd Milou op de buik van Nicole neergelegd. Een zeer, zeer bijzonder moment kan ik zeggen. Aangezien de artsen handschoenen aanhadden en geen foto’s konden maken van de navelstreng doorknipping heb ik deze bijzondere daad aan Roos gegeven. We zouden het met zijn tweetjes doen, maar door overmacht mocht ze het helemaal alleen doen. En hoe…..wat een kanjer is het toch.

Tijdens de geboorte worden er gelijk wat testjes met een baby gedaan. Milou kwam niet hoger dan een zeven en dat betekend dat ze al aan het inleveren was. Na vijf minuten had ze een 9 en na tien minuten en 10. Het volgende gevecht was de placenta. Deze zat lelijk vast. Zelf zo vast dat ze bang waren dat de navelstreng zou breken. Oplossing……het infuus niet uitzetten en laat die weeën nog maar even zijn gang gaan. Nicole blij, maar toch moest er flink aan getrokken worden. De rillingen lopen nog over mijn rug als ik terugdenk aan dat moment. Mooier dan mooi kan ik het niet maken, maar het zag er vies, smerig en niet fraai uit. Tijdens het knippen hebben ze ook een adertje doorgeknipt en dat zorgde er weer voor dat Nicole bijna een liter bloed heeft verloren. En die liter……die zorgde ervoor dat het eruit zag als een waar slagveld. Ik vroeg aan Nicole of ik even moest uitleggen wat ik zag en haar antwoord was dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. En of het ooit nog goed komt, ik betwijfel het inderdaad. Na een ruim half uur naaien en vlechten zat mijn vrouwtje weer dicht en kon ze volop genieten van miloutje.

De kinderarts heeft haar ook nog even gecheckt en die wist te vertellen dat tot nu toe alles in orde was. Milou reageerde overal goed op en deed wat ze moest doen en gelukkig waren alle bloeduitslagen ook perfect. Dat was fijn om te horen en vanaf nu was het alleen nog genieten. Genieten van Milou, maar ook geniet ik van Nicole en Roosje. Nicole heeft weer laten zien dat ze goed is in kindjes afleveren en Roosje…op Roos zijn we trots en zijn erg blij dat ze alles van voor tot achter heeft meegemaakt.

Een bijzondere knip

Duimen.....

De grotekleine zus met kleine zus

Half uurtje oud

 Trotse lavenvader Joost