Hey pokkesnol.....bedankt he.....

Zo daar is hij weer en wat we nu weer hebben meegemaakt in het ziekenhuis is nog nooit gebeurd. Nu hebben we de afgelopen jaren met Fleur echt wel heel wat hospitals van binnen gezien en het was ook niet altijd rozengeur en maneschijn kan ik melden. Maar na vandaag zit ik er voor het eerst hard over na te denken om een officiële klacht in te dienen, niet tegen het ziekenhuis hoor, maar eerder tegen iemand die daar werkt. Wat er is gebeurt, lezen jullie hieronder en ik bied bij voorbaat al mijn excuses aan voor mijn eventuele taalgebruik.

Zaterdag 2 februari 2013

Vandaag een bijzondere dag, want Nicole werd deze week voor de derde keer aan de monitor gelegd. Voor Nicole ondertussen niet zo spannend meer, maar dit keer ging Roos mee. Ze hoefde niet van ons, maar het ging om haar aanstaande zusje en daar doet ze nu al alles voor. Begrijpelijk en het was ook een mooi gezicht toen ze het hartje hoorde kloppen. De telefoon werd direct gepakt en het gebonk van Catoo werd officieel vastgelegd. Uiteraard werd er ook nog een fotootje gemaakt en de missie Roosmeenemennaarhetziekenhuis was geslaagd. Het grietje was blij en wij dus ook.

Ondertussen lag Nicole ook aan de bloeddrukmeter en gelukkig was haar druk lager dan voorheen. Dit kon wel kloppen, want we deden het rustig aan en het idee dat ze maandag, als het meezit, gaan starten met inleiden is een fijn vooruitzicht. Toen het half uurtje voorbij was kwam de verloskundige binnen en koppelde Nicole af. Terwijl ze dit kregen we te horen dat alle uitslagen ok waren. Prima, maar toen Nicole vroeg hoe laat ze maandag moest komen brak de pleuris uit.

De vriendelijke verloskundige sloeg als een blad van een boom om en snauwde tegen Nicole dat we dus geen afspraak hadden gemaakt. Nicole zei dat er wel een afspraak was, maar dat we vandaag te horen zouden krijgen hoe laat. Dat stomme wijf wist nergens vanaf, maar ze zou de gynaecoloog bellen en met de agenda terug komen. Weer terug bleek dat er helemaal niemand iets wist, in het dossier was niets bekend en de agenda  was leeg. Uiteindelijk hadden ze toch nog een gaatje op maandag, maar inleiden, neee dat kon niet. Nicole zei een beetje geïrriteerd dat ze dit dus bedoelde en dat ze dat getouwtrek er niet bij kon hebben. Nicole was niet kwaad maar liet wel duidelijk blijken dat ze ontevreden met de situatie was.

Dit was voor mevrouw de verloskundige de druppel. Ze draaide haar rot kop om en liet mijn vrouwtje als een stuk vuil op bed liggen. Ik stond even raar te kijken naar deze vreemde uitspatting. Nicole staat echt haar mannetje wel, maar je kop omdraaien en haar links laten liggen had ze niet moeten doen. Ze heeft het wel tegen mijn vrouw en in mijn vrouw zit wel ons kind/zusje. Dus nu was het tijd om in te grijpen. Wij begrijpen heel goed dat de verloskundige er niets aan kon doen dat er niets bekend was en dat zij ook niet blij was met deze informatie begrijpen wij ook nog wel. Maar hoe ik dat ook wend of keert, dat zij het niet weten was en is niet ons probleem. Ons is iets anders verteld en dat ze in ziekenhuizen slecht met elkaar communiceren wisten wij allang, maar daar kunnen wij niets aan doen.

Dit wilde ik haar wel even zeggen maar mevrouw had geen zin in discussies. Discussie, discussie ik wil alleen maar iets zeggen en iets zeggen is toch echt geen discussie. We begrepen er geen snars van en na poging drie kreeg ik te horen dat ze hier dus totaal geen zin in had. Nou achtelijke trut, dacht ik nog, ik ook niet. Mevrouw de verloskundige draaide zich vervolgens om en liep zonder iets te zeggen “gewoon” weg. We hebben uiteindelijk onze jas aangetrokken en zijn ook maar vertrokken.

Onderweg naar beneden begon Nicole langzaam te koken en floepte het ene na het andere lelijke woord eruit en we begrepen niet dat zo’n stom wijf, want dat was ze, zo met een hoogzwangere vrouw kon omgaan. Eenmaal bij de auto kon ze alleen maar huilen en toen dacht ik de mazzel allemaal en ben terug gegaan om verhaal te halen. Dit was naar mijn idee toch niet helemaal de bedoeling.

Eenmaal terug op de afdeling probeerde ik duidelijk te maken dat mevrouw de verloskundige nu een klein foutje had gemaakt. Ze wist overal van af, ook van Fleur, maar ze had haar zegje wel drie keer gedaan en dat was volgens haar wel voldoende. Ik zei nogmaals dat ik dat wel begreep en dat communiceren erg moeilijk is begreep ik ook wel, maar wat ik niet begreep was haar gedrag en begreep niet dat ze even naar ons wilde luisteren. Ze was er klaar mee en kon er niets mee zei ze nogmaals.

Daarnaast vroeg ik wat ik nu moest doen met Nicole en de baby als het echt fout zou gaan. Zij heeft immers ervoor gezorgd dat Nicole over de rooie is en waarschijnlijk een veel te hoge bloeddruk heeft. Antwoord….ach meneer dat zien we dan wel weer. Sorry, weer een foute opmerking. Ik heb het maar niet gezegd maar kon alleen maar denken, acht pokkesnol ik heb al een kind verloren dus wat het nou uit als er nog een achteraan gaat.

Ondertussen zijn we een aantal uurtjes verder en hebben alles even laten zakken. Kwaad zijn we nog steeds en we begrijpen werkelijk waar nog steeds niets van dat wijf. Daarnaast is het naar mijn weten de bedoeling dat mensen met een goed gevoel het ziekenhuis moeten verlaten. Niet dat dat altijd lukt dat weten wij als de beste, maar een hoogzwangere vrouw laten gaan die over de rooie is mag zeker niet. Deze geweldige verloskundige heeft vandaag de plank volledig mis geslagen. Dat is een ding wat zeker is. Misschien heeft ze een hekel om in het weekend te werken, misschien heeft ze thuis wel problemen of misschien is ze een eeuwige vrijgezel. Allemaal heel erg, maar reageer dat niet af op patiënten, daar heb je anderen voor.

Zo en het enige wat we nu nog kunnen doen, is proberen rustig te blijven. Nicole moet haar gedachten zien te verzetten en over die harde buiken zullen we het maar niet hebben. Laten we hopen dat ze vannacht een beetje slaapt en dat het maar gauw maandag is. maandag gaan we weer met, hopelijk, vernieuwde krachten naar het ziekenhuis en gaan er maar vanuit dat dat gedoe van vandaag een missertje was.

Welterusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost