Een bijzonder momentje......

Zo Miloutje is ondertussen alweer ruim drie weekjes oud en het gaat prima. Ze slaapt, eet, poept, piest en slaapt. Alles werkt, dus wij hebben geen klagen. Toch valt er genoeg te vertellen alleen zijn dat dingen uit het dagelijkse leven. Wat niet uit het dagelijkse leven is zijn vlinders. Vlinders??? Ja vlinders. Na een klein rondje op internet zijn we erachter gekomen dat het toch wel bijzonders is als je er nu een tegenkomt. Héél erg bijzonder is het nu ook weer niet, maar waar Nicole hem vond was toch wel een kippenvel momentje. Wat is er gebeurd???

Milou was net zeven dagen oud toen Nicole op bed zat te bellen met de begrafenisondernemer. “Gewoon” een gezellig gesprek met een topvrouw. We hebben nog steeds contact en aangezien Ellen hier de buurt was voor haar werk wilde ze gelijk even langs komen. Kindje kijken, theetje doen en even lekker lullen zal ik maar zeggen. Geen probleem en de afspraak was dat ze maar moest zien wanneer ze wilde komen.

Nicole hing de telefoon op en wilde even kijken of Milou zich nog vermaakte met slapen. Tot haar stomme verbazing zag ze dat dit grietje bezoek had van een vlinder. Niets meer en niets minder. “Gewoon” een vlinder met twee vleugeltjes en het beestje zat “gewoon” op het kussen naast Milou. Nicole riep de kraamhulp, maakte vlug een foto met het mobieltje en stuurde die vervolgens weer naar mij. Een bijzondere foto vond ik en mijn eerste reactie was dat ik niet wist dat Nicole kon photoshoppen, want laten we eerlijk zijn schreef ik terug, een vlinder in deze tijd van het jaar is erg vreemd en zeker met een temperatuur van ongeveer min vijf graden. Fhotoshoppen is iets wat Nicole niet kan dus het moest wel echt waar zijn.
 

Een bijzonder momentje dus en het hele gedoe houd me al een paar dagen bezig. Na weer een kort rondje internet was het duidelijk dat het ging om een veel voorkomend vlindertje in Nederland. De dagpauwoogvlinder. Een vlinder die soms overwinterd in huizen. Dat zou kunnen verklaren waarom de vlinder bij ons te vinden was. Probleem was alleen dat Nicole een klein beetje ietsiepietsie erg veel nesteldrang had met gevolg dat werkelijk waar alle kasten van top tot teen zijn leeggehaald. Vuilniszakken vol kleren en andere zooi gingen de deur uit en alles werd meteen gesopt. Mocht er een vlinder in ons huis zijn dan had mijn vrouwtje hem zeker gevonden. Maar ja, jullie raden het al………

Aangezien Fleur dol op vlinders was en dat de vlinder op 12 februari 2013 gezellig bij Milou zat beschouwen wij dus als iets zéér bijzonders. Wat iedereen ervan denkt moeten zij weten, maar voor ons is dit weer een teken dat er meer is tussen hemel en aarde.
 

Laafje Joost

 

 

 

De eerste twee dagen......

Zo nu weer even serieus. Dus geen gelul over kilootjes, baterijen of geboortekaartjes, maar “gewoon” een berichtje over wat hechtingen en de thuiskomst vanuit het ziekenhuis. Niets bijzonders dus, maar het hoort er allemaal wel bij. Zoals ik laatst had geschreven moest de schaar eraan te pas komen om Nicole en Milou een handje te helpen. Voor Roos en mij letterlijk een naar gezicht. De verloskundige deed het met beleid zei ze, maar ik kreeg echt de indruk dat ze haar opleiding had afgerond bij de slager. Maar goed, tijdens het naaien riep Nicole bij een van de hechtingen dat het knap zeer deed. Erg vervelend, maar het was even niet anders werd er dan maar gezegd. Na het sluiten van mijn vrouwtje werd Milou nagekeken en alles was dus, zoals jullie al wisten, ok.

Wel kregen we te horen dat we ervan uit moesten gaan dat Nicole en Milou een nachtje moesten blijven. Toen we dat hoorde was dat wel even een tegenvaller, maar toen ik erover nadacht vond ik het eigenlijk helemaal niet erg. Thuis was het nog een zooitje en nog een nachtje doorslapen was zag ik toch wel zitten. Maar om nu de hele dag in dat ziekenhuis te hangen….nee ook dat zag ik niet zitten. Dus na wat knuffelwerk zijn Roosje en ik vertrokken. We moesten immers nog wat spulletjes voor Nicole halen en Saartje hadden we ook nog. Eenmaal thuis belde het vrouwtje alweer op met de mededeling dat ze wel naar huis mocht. KUT….daar gaat mijn planning. We moesten thuis alle zeilen bijzetten, maar met wat hulp van de buurvrouw was het zo gepiept. De wc rook fris, de slingers en ballonen hingen, het bed stond op klossen en de beschuitjes stonden klaar.

Uiteindelijk konden we het ziekenhuis rond 13.00 uur verlaten. Toen we groen licht kregen waren we ook zo vertrokken. Inpakken en wegwezen heet dat en dat waren we dus nog steeds niet verleerd. Met Fleur in het Sophia deden we niet anders dan haastig vertrekken na het groene licht en het leek wel of de tijd even had stil gestaan. Nicole zat in de rolstoel met Milou op schoot, Roos duwde, mijn ouders waren de pakezels en ik was de portier. Het vertrek liep zo gesmeerd dat zelfs de auto werd tegengehouden. Wat nu weer!!!!!! De verpleging had nog een stapel papierwerk voor de verloskundige. Oh..eh….ja sorry hoor, maar we houden niet van ziekenhuizen hahaha.

Eenmaal thuis was Nicole toch nog verrast. Ze had niet verwacht dat de kamer was versierd en beetje bij beetje druppelden er ook wat mensen binnen. Koffie hier, theetje daar en uiteraard beschuit met muisjes. Na verloop van tijd was de kraamhulp ook gearriveerd en kon het feest echt beginnen. Nicole werd in bed gedeponeerd en de officiele kraamtijd was een feit. De goede “ervaren” vrouw bleef maar liefs 49 uur. Jeetje miena da’s 7 dagen inclusief het weekend. HELP!!!!! Het was erg fijn dat ze er was, dat ontken ik niet, maar wij zijn niet graag afhankelijk van anderen. Ik voelde me echt overbodig in mijn huis. Roos zat op school, Nicole & Milou zaten merendeel van de dag boven en ik zat zielig in mijn eentje op de bank te hangen. Ik had natuurlijk ook op bed kunnen gaan liggen……ja doei…..nee me bolle reet. Na het aangeven van Milou, de beschuit met muisjes uitdeelronde op school en het geregel van het geboorte kaartje was ik er wel klaar mee. Deze laaf verlangde maar naar een ding en dat was werken. Gek he, maar geloof me maar ik was er blij mee.

Oh….en nu komt er weer visite. Veel plezier allemaal en tot zo. Mag dat niet lukken dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Het geboortekaartje......

Zo daar is hij weer en dit keer gaat het blog over het geboortekaartje van Milou. Nou is dat nu zo bijzonder zullen jullie wel denken, een kaartje is toch “gewoon” een kaartje. Je laat even weten wanneer het geboren is, hoe laat is ook wel leuk en voor de liefhebbers staat er soms ook een gewicht of lengte bij. Wij doen dat ook, maar het mooie van deze kaart is dat wij er wel een verhaal bij hebben. Nicole en Roos hebben samen het internet afgestruind en hebben uiteindelijk iets gevonden waar we iets mee konden. Wel moest er nog het een en ander aan verspijkerd worden en dat is gedaan door Ilse Meijroos. De dame woont bij ons in de buurt en is ook een soort van vriendinnetje. Ze heeft een eigen bedrijfje in het maken van unieke en originele geboortekadootjes Klik Hier. We hebben haar gevraagd of zij onze wensen kan verwerken in het kaartje en ik moet zeggen dat het precies is wat we wilde.

Om te beginnen is Milou haar tweede naam Fleur. Iets waar we geen moment over na hebben gedacht. De rest wat er staat is “gewoon” standaard. De voorkant word een ander verhaal. Zoals jullie zien zitten en er twee meisjes en een beer op het strand. De beer heet Bina, de lievelingsbeer van Fleur. Het was de bedoeling dat de beer met Fleur meeging, maar door een “lijntje” kregen wij te horen dat Bina hier bij Roos moest blijven. De twee meisjes zijn uiteraard Roos en Milou. Roos verteld daar alles over hun grote zus Fleur. De vlinder die jullie zien dat is Fleur. Fleur vond vlinders erg mooi, vandaar de vlinder. Alles speelt zich af op het strand in Curacau. De Grote Knip om precies te zijn. Het strandje waar we ooit nog eens naar terug willen. Voor de rest zien jullie ook ons adres. Iets waar ik even over nagedacht heb, want je weet tegenwoordig maar nooit. Toch heb ik besloten om het even neer te zetten. We krijgen via de mail, sms en facebook vragen daarover, vandaar.

Voor de rest wil ik iedereen bedanken voor alle kadootjes, kaarten, bezoekjes en lieve berichtjes. Het doet ons nog steeds erg goed en vinden het erg fijn dat we weten dat we nog steeds niet alleen zijn. Dank jullie wel daarvoor.

Laafje Joost

Afvallen.......

Probleem met zwanger zijn is dat een vrouw aankomt. Niet erg, want op die manier ziet de man dat er inderdaad van binnen iets gebeurt. Probleem bij vrouwen is alleen dat als het kind eruit is ze gelijk weer bevriend zijn met de weegschaal. Nicole is daarbij geen uitzondering. Wat ik wel mooi vond aan haar is dat ze alleen van voren zwanger was. Logisch, dat weet ik want daar zit de baby, maar het was echt zo. Haar buikje groeide alleen maar naar voren en haar linker en rechterflank waren vrijwel onaangetast. Iemand die achter haar liep zou dus niet 1 2 3 kunnen zien dat er in haar buik een wondertje gemaakt werd. Haar navel plopte er gelukkig ook niet uit met het gevolg dat ze met een mooi bolletje over straat heen liep. De laatste twee drie weekjes hield mevrouw ook wel wat vocht vast. Dit zat trouwens verstopt in haar handen en in haar buik.

Tijdens de zwangerschap is ze wel iets aan gekomen, 12 kilo, dus niet extreem veel. Misschien dat het te maken heeft gehad dat ze voor de zwangerschap redelijk wat kilootjes was kwijtgeraakt. Hoe dan ook, ik vond haar mooi zwanger. Maar ja, voordat Milou definitief kwam, vloog en volgens Nicole, na het breken van de vliezen, eerst een litertje of 60 vruchtwater uit. 60 liter leek mij wel wat veel, maar zo voelde het wel zei ze. Daarnaast weet ik uit ervaring dat je een zwangere niet moet tegenspreken dus ze zal wel gelijk hebben. Goed, 60 liter vruchtwater staat ongeveer gelijk aan 60 kilo. Tel daarbij het gewicht van Milou even op en we komen op het mooie gewicht van 63,73 kilo uit.

Dit moet betekenen dat mijn vrouwtje nu rond de 40 kilo moet wegen. Uit nader onderzoek is gebleken dat ze maar 2 kilo is afgevallen. Whoehahahaha 2 kilo maar en dat terwijl Milou ruim 3 kilo weegt. Ergens klopt er iets niet, maar ook een pas bevallen vrouw moet je niet tegenspreken. Ik ga er maar van uit dat de batterijen van de weegschaal vervangen moeten worden en dat die 60 liter berust op een misverstand.

Laafje Joost

De geboorte......

Maandag 4 februari 2013

09.30 uur      Pil 1 gaat erin

13.30 uur      Pil 2 gaat erin
17.30 uur      Pil 3 gaat erin
21.00 uur      De vliezen breken
23.00 uur      De weeën komen om de 5 minuten

Dinsdag 5 februari 2013

03.00 uur      De weeën worden erg heftig

03.01 uur      2 cm ontsluiting
03.30 uur      Nicole krijgt persdrang
03.31 uur      9 cm ontsluiting
03.43 uur      Nicole belt op dat ik moet komen
03.46 uur      Nicole belt op dat Roos mee moet….En wel heel snel
03.48 uur      Roos en ik rijden weg
03.52 uur      Aankomst parkeerplaats LLZ
03.55 uur      We zijn bij Nicole
03.56 uur      We puffen mee
04.00 uur      Nicole moet alles wegpuffen
04.25 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
04.30 uur      Joost gooit Nicole nat
04.40 uur      Roos is niet lekker en moet eten anders valt ze om
05.00 uur      Nicole moet nog steeds alles wegpuffen
05.01 uur      Infuus wordt aangebracht, maar twee keer mis
05.06 uur      Gynaecoloog          
05.08 uur      Infuus wordt aangebracht door EHBO
05.10 uur      Medicijn, een weeopwekker, loopt in
05.15 uur      Slang infuus lekt
05.20 uur      Joost gooit glas kapot
05.28 uur      Nicole schreeuwt dat ze niet meer kan en mee wilt persen
05.29 uur      Verloskundige doet een inwendig onderzoek
05.30 uur      Nicole moet vanaf nu alles geven
05.40 uur      Gynaecoloog doet inwendig onderzoek
05.55 uur      Nicole perst nog steeds
05.57 uur      Hoofdje is zichtbaar, volgens Roos ter grote van een mineola
06.00 uur      Specialisten zien nu dat Milou een “sterrenkijker” is
06.05 uur      Een verdoving i.v.m. inknippen is noodzakelijk
06.07 uur      Nicole perst nog steeds
06.10 uur      Iedereen staat op scherp
06.11 uur     Nicole krijgt een perswee
06.11 uur      Knip ,knip en knip
06.11 uur      Nu gaat het héél snel
06.12 uur      Milou is geboren
06.15 uur      Roos verlost Milou van Nicole

Zo, en op deze manier heeft iedereen een kleine indruk van hoe het is gegaan in het ziekenhuis. Voor de verpleging, verloskundige en gynaecoloog een appeltje eitje. Een “gewone” bevalling zoals hij waarschijnlijk meestal gaat. Het zal best, maar voor ons was hij zeer bijzonder en voor Nicole zeer bijzonder pijnlijk. Om te beginnen moesten Roos en ik hals overkop naar het LLZ. Hopelijk heeft dat geen bekeuring opgeleverd, want eerlijk is eerlijk ik reed ietsiepietsie veel te hard. Dit was maar goed ook, want het zag ernaar uit dat de baby elk moment het geboortekanaal zou verlaten. Op een een of andere manier bleef de baby hangen en schoot steeds na de persweeën weer gezellig terug de baarmoeder in. Voor Nicole was dit slopend, maar voor de baby ook.

Opdracht die Nicole kreeg was voorlopig alle persweeën wegpuffen. Uit ervaring weet ik dat ik niet mee moet gaan puffen, want wie dat bij Nicole doet kan wel eens een grote bek krijgen. In plaats daarvan besloot ik dat het verstandig was om haar te voorzien van water. Kleine slokjes door een rietje moet toch te doen zijn. Dit ging lekker tot mevrouw een vreemde beweging maakte. Wat er gebeurde weet ik nog niet, maar het feit is wel dat ik een half glas leeg kiepte in haar gezicht. Sorry, sorry, sorry en als blikken hadden konden doden was het slecht met me afgelopen. Haar ogen spogen vuur, maar toen de volgende wee kwam was het gevaar weer geweken.

Ondertussen was Roosje ook op van de zenuwen. De spanning, het korte slapen en het niet al te beste eten gingen parten spelen. Ze werd niet lekker en zag er lekker witjes uit. Toen het grietje op een stoeltje ging zitten en een halve banaan op had trok ze gelukkig een beetje bij.

Ondertussen had de verloskundige besloten om Nicole een handje te helpen doormiddel van een infuus. Dit infuus zou er voor zorgen dat de weeën krachtiger zouden komen. “nog krachtiger” riep ze nog, maar dit was volgens hun de beste oplossing. Ok ok prik dan maar. Voor een ervaren arts lijkt mij dit een simpele ingreep, maar Nicole haar bloedvaten liggen waarschijnlijk te diep en springen telkens weg of zo, want na twee keer prikken was de verpleging er mee klaar. Het lukt me niet, werd er gezegd en iemand van de spoedeisend hulp moest het maar in haar andere hand proberen. Niet erg, maar dit betekende wel dat Nicole nog steeds de weeën moest weg puffen. Toen het infuus zat was het een kwestie van aansluiten. Ook dit ging niet lekker met het gevolg dat de helft van het medicijn ernaast liep. Na wat ruk, draai en plakwerk leek het goed te gaan en was het weer tijd voor een slokje water.

Joost, dacht ik nog, let op en kieper het niet over haar bekkie. Vol geconcentreerd liet ik me lieverd drinken, alleen ging het nu mis bij het terugzetten van het glas. Ik was in de veronderstelling dat het glas al boven de tafel hing, maar dat was achteraf een inschattingsfoutje. Toen ik het los liet hoorde we een soort van plof en toen we keken wat dat was riep ik maar weer sorry. Het glas lag in tienduizend stukjes door de verloskamer heen.

Na een kleine schoonmaak was het duidelijk dat Nicole het nu echt zat werd. Ze riep dat ze het niet meer kon wegpuffen en mocht toen ook alles geven wat er in zat. Maar nog steeds ging het niet voorspoedig. Toen het koppie half uit Nicole hing, volgens Roos ter grote van een mineola, was het duidelijk waarom dat laatste stuk zo moeilijk ging. De baby die “vastzat” was een sterrenkijker. Een wat??? Ja, een sterrenkijker, dit zijn kinderen die andersom liggen. Normaliter kijken de baby’s naar het bed met het gevolg dat ze er makkelijker uitfloepen. Nee, die van ons lag weer andersom met het gevolg dat er een knipje gegeven moest worden. Ook niet erg, maar dit was toch iets minder fraai om te zien. Ze begonnen met een verdoving, vervolgens werd de schaar op zijn plek gezet en nu was het wachten tot de volgende perswee.

Nou lieve mensen, ik heb het gezien en wil hier niet te lang bij stilstaan. In die perswee heeft Nicole weer laten zien hoe sterk ze was en daar ben ik bijzonder trots op, maar in diezelfde wee was het ook knipperdeknip. Er vloog een vreemd soort vies iets door de lucht en direct was het flubberdeflubberfloepfloep en jawel daar was de baby. Vlug even kijken of het wel echt een meisje en vervolgens werd Milou op de buik van Nicole neergelegd. Een zeer, zeer bijzonder moment kan ik zeggen. Aangezien de artsen handschoenen aanhadden en geen foto’s konden maken van de navelstreng doorknipping heb ik deze bijzondere daad aan Roos gegeven. We zouden het met zijn tweetjes doen, maar door overmacht mocht ze het helemaal alleen doen. En hoe…..wat een kanjer is het toch.

Tijdens de geboorte worden er gelijk wat testjes met een baby gedaan. Milou kwam niet hoger dan een zeven en dat betekend dat ze al aan het inleveren was. Na vijf minuten had ze een 9 en na tien minuten en 10. Het volgende gevecht was de placenta. Deze zat lelijk vast. Zelf zo vast dat ze bang waren dat de navelstreng zou breken. Oplossing……het infuus niet uitzetten en laat die weeën nog maar even zijn gang gaan. Nicole blij, maar toch moest er flink aan getrokken worden. De rillingen lopen nog over mijn rug als ik terugdenk aan dat moment. Mooier dan mooi kan ik het niet maken, maar het zag er vies, smerig en niet fraai uit. Tijdens het knippen hebben ze ook een adertje doorgeknipt en dat zorgde er weer voor dat Nicole bijna een liter bloed heeft verloren. En die liter……die zorgde ervoor dat het eruit zag als een waar slagveld. Ik vroeg aan Nicole of ik even moest uitleggen wat ik zag en haar antwoord was dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. En of het ooit nog goed komt, ik betwijfel het inderdaad. Na een ruim half uur naaien en vlechten zat mijn vrouwtje weer dicht en kon ze volop genieten van miloutje.

De kinderarts heeft haar ook nog even gecheckt en die wist te vertellen dat tot nu toe alles in orde was. Milou reageerde overal goed op en deed wat ze moest doen en gelukkig waren alle bloeduitslagen ook perfect. Dat was fijn om te horen en vanaf nu was het alleen nog genieten. Genieten van Milou, maar ook geniet ik van Nicole en Roosje. Nicole heeft weer laten zien dat ze goed is in kindjes afleveren en Roosje…op Roos zijn we trots en zijn erg blij dat ze alles van voor tot achter heeft meegemaakt.

Een bijzondere knip

Duimen.....

De grotekleine zus met kleine zus

Half uurtje oud

 Trotse lavenvader Joost

MILOU is geboren !!!!!!!

Zo luitjes, daar zijn we weer en dit keer kan ik melden dat we weer papa en mama zijn geworden van een wel héél erg mooi meisje met de naam Milou.

Het grietje is op 5 februari 2013 om 6.12 uur geboren. Ze weegt 3730 gram en is 53 cm lang. Het was voor Nicole & Milou een ware veldslag. Ze zijn allebei tot het uiterste gegaan en het had echt niet veel langer moeten duren.

Aangezien we erg weinig hebben geslapen heb ik besloten om het bevallingsverslag uit te stellen tot morgen, overmorgen of overovermorgen. Voor nu wens ik iedereen een fijne nachtrust en tot laterzzzzzz

Laafje Joost

De eerste pillen zitten erin.......

Zo lieve mensen, daar is de aanstaande vaderlaaf weer met een kleine update. Vanmorgen hadden we dus meldingsplicht in LLZ en uit de gesprekken bleek dat Nicole het allemaal goed had begrepen. Het gedoe van afgelopen zaterdag lag dus echt aan dat stomme wijf. Erg jammer, maar we hebben het even losgelaten en concentreren ons nu volledig op de buik van Nicole.

Vanmorgen dus meldingsplicht en na de standaard controles en het inwendige onderzoek heeft de gynaecoloog dus besloten om de baarmoedermond van Nicole een handje te helpen. Dit wordt gedaan doormiddel van een pilletje. Ze heeft er in totaal drie gehad en nu is het afwachten. Het zou zomaar kunnen dat er vannacht iets gebeurt, maar dat Catoo nog twee dagen blijft zitten sluiten we ook niet. Prima en we zien het wel.

Feit is wel dat moeders een nacht in het ziekenhuis moet blijven en om eerlijk te zijn vind ik dat helemaal niet erg. De sfeer is weer zoals hij moet wezen en dat betekend dat de zustertjes, verloskundigen en gynaecologen allemaal erg lief en aardig zijn. Er word duidelijk verteld wat ze willen en zo nu en dan kan Nicole haar ei even kwijt. Precies zoals het hoort en met die gedachten vlieg ik even me bed in. Nogmaals, het wordt spannend, maar dat het gaat gebeuren is zeker. De vraag is alleen…….wanneer.

Welterusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost 

Hey pokkesnol.....bedankt he.....

Zo daar is hij weer en wat we nu weer hebben meegemaakt in het ziekenhuis is nog nooit gebeurd. Nu hebben we de afgelopen jaren met Fleur echt wel heel wat hospitals van binnen gezien en het was ook niet altijd rozengeur en maneschijn kan ik melden. Maar na vandaag zit ik er voor het eerst hard over na te denken om een officiële klacht in te dienen, niet tegen het ziekenhuis hoor, maar eerder tegen iemand die daar werkt. Wat er is gebeurt, lezen jullie hieronder en ik bied bij voorbaat al mijn excuses aan voor mijn eventuele taalgebruik.

Zaterdag 2 februari 2013

Vandaag een bijzondere dag, want Nicole werd deze week voor de derde keer aan de monitor gelegd. Voor Nicole ondertussen niet zo spannend meer, maar dit keer ging Roos mee. Ze hoefde niet van ons, maar het ging om haar aanstaande zusje en daar doet ze nu al alles voor. Begrijpelijk en het was ook een mooi gezicht toen ze het hartje hoorde kloppen. De telefoon werd direct gepakt en het gebonk van Catoo werd officieel vastgelegd. Uiteraard werd er ook nog een fotootje gemaakt en de missie Roosmeenemennaarhetziekenhuis was geslaagd. Het grietje was blij en wij dus ook.

Ondertussen lag Nicole ook aan de bloeddrukmeter en gelukkig was haar druk lager dan voorheen. Dit kon wel kloppen, want we deden het rustig aan en het idee dat ze maandag, als het meezit, gaan starten met inleiden is een fijn vooruitzicht. Toen het half uurtje voorbij was kwam de verloskundige binnen en koppelde Nicole af. Terwijl ze dit kregen we te horen dat alle uitslagen ok waren. Prima, maar toen Nicole vroeg hoe laat ze maandag moest komen brak de pleuris uit.

De vriendelijke verloskundige sloeg als een blad van een boom om en snauwde tegen Nicole dat we dus geen afspraak hadden gemaakt. Nicole zei dat er wel een afspraak was, maar dat we vandaag te horen zouden krijgen hoe laat. Dat stomme wijf wist nergens vanaf, maar ze zou de gynaecoloog bellen en met de agenda terug komen. Weer terug bleek dat er helemaal niemand iets wist, in het dossier was niets bekend en de agenda  was leeg. Uiteindelijk hadden ze toch nog een gaatje op maandag, maar inleiden, neee dat kon niet. Nicole zei een beetje geïrriteerd dat ze dit dus bedoelde en dat ze dat getouwtrek er niet bij kon hebben. Nicole was niet kwaad maar liet wel duidelijk blijken dat ze ontevreden met de situatie was.

Dit was voor mevrouw de verloskundige de druppel. Ze draaide haar rot kop om en liet mijn vrouwtje als een stuk vuil op bed liggen. Ik stond even raar te kijken naar deze vreemde uitspatting. Nicole staat echt haar mannetje wel, maar je kop omdraaien en haar links laten liggen had ze niet moeten doen. Ze heeft het wel tegen mijn vrouw en in mijn vrouw zit wel ons kind/zusje. Dus nu was het tijd om in te grijpen. Wij begrijpen heel goed dat de verloskundige er niets aan kon doen dat er niets bekend was en dat zij ook niet blij was met deze informatie begrijpen wij ook nog wel. Maar hoe ik dat ook wend of keert, dat zij het niet weten was en is niet ons probleem. Ons is iets anders verteld en dat ze in ziekenhuizen slecht met elkaar communiceren wisten wij allang, maar daar kunnen wij niets aan doen.

Dit wilde ik haar wel even zeggen maar mevrouw had geen zin in discussies. Discussie, discussie ik wil alleen maar iets zeggen en iets zeggen is toch echt geen discussie. We begrepen er geen snars van en na poging drie kreeg ik te horen dat ze hier dus totaal geen zin in had. Nou achtelijke trut, dacht ik nog, ik ook niet. Mevrouw de verloskundige draaide zich vervolgens om en liep zonder iets te zeggen “gewoon” weg. We hebben uiteindelijk onze jas aangetrokken en zijn ook maar vertrokken.

Onderweg naar beneden begon Nicole langzaam te koken en floepte het ene na het andere lelijke woord eruit en we begrepen niet dat zo’n stom wijf, want dat was ze, zo met een hoogzwangere vrouw kon omgaan. Eenmaal bij de auto kon ze alleen maar huilen en toen dacht ik de mazzel allemaal en ben terug gegaan om verhaal te halen. Dit was naar mijn idee toch niet helemaal de bedoeling.

Eenmaal terug op de afdeling probeerde ik duidelijk te maken dat mevrouw de verloskundige nu een klein foutje had gemaakt. Ze wist overal van af, ook van Fleur, maar ze had haar zegje wel drie keer gedaan en dat was volgens haar wel voldoende. Ik zei nogmaals dat ik dat wel begreep en dat communiceren erg moeilijk is begreep ik ook wel, maar wat ik niet begreep was haar gedrag en begreep niet dat ze even naar ons wilde luisteren. Ze was er klaar mee en kon er niets mee zei ze nogmaals.

Daarnaast vroeg ik wat ik nu moest doen met Nicole en de baby als het echt fout zou gaan. Zij heeft immers ervoor gezorgd dat Nicole over de rooie is en waarschijnlijk een veel te hoge bloeddruk heeft. Antwoord….ach meneer dat zien we dan wel weer. Sorry, weer een foute opmerking. Ik heb het maar niet gezegd maar kon alleen maar denken, acht pokkesnol ik heb al een kind verloren dus wat het nou uit als er nog een achteraan gaat.

Ondertussen zijn we een aantal uurtjes verder en hebben alles even laten zakken. Kwaad zijn we nog steeds en we begrijpen werkelijk waar nog steeds niets van dat wijf. Daarnaast is het naar mijn weten de bedoeling dat mensen met een goed gevoel het ziekenhuis moeten verlaten. Niet dat dat altijd lukt dat weten wij als de beste, maar een hoogzwangere vrouw laten gaan die over de rooie is mag zeker niet. Deze geweldige verloskundige heeft vandaag de plank volledig mis geslagen. Dat is een ding wat zeker is. Misschien heeft ze een hekel om in het weekend te werken, misschien heeft ze thuis wel problemen of misschien is ze een eeuwige vrijgezel. Allemaal heel erg, maar reageer dat niet af op patiënten, daar heb je anderen voor.

Zo en het enige wat we nu nog kunnen doen, is proberen rustig te blijven. Nicole moet haar gedachten zien te verzetten en over die harde buiken zullen we het maar niet hebben. Laten we hopen dat ze vannacht een beetje slaapt en dat het maar gauw maandag is. maandag gaan we weer met, hopelijk, vernieuwde krachten naar het ziekenhuis en gaan er maar vanuit dat dat gedoe van vandaag een missertje was.

Welterusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Controle Nicole deel 2.....

Donderdag 31 januari 2013

Vandaag was er weer een controle gepland in het LLZ. Weer piesen, meten, voelen en wachten. De verpleging was prima, het liep lekker en er waren duidelijke afspraken gemaakt. Gevolg….Nicole verliet het ziekenhuis met een blij, zeker en goed gevoel.

Wat is er nu afgesproken. Niets bijzonders, maar het komt erop neer dat Nicole zelf bepaald wanneer we gaan starten met inleiden. Ja lieve mensen jullie lezen het goed, Nicole word ingeleid en dat is iets wat wij erg fijn vinden, want mevrouw is er klaar mee. De gynaecoloog heeft vandaag groen licht gegeven en als moeders het wil kunnen we vrijdag al starten. Dit hebben we in overleg met de verloskundige niet gedaan, omdat het voor de baby toch net iets beter is om even drie dagen langer te blijven zitten. Daarnaast is Nicole er lichamelijk nog net niet klaar voor en die drie dagen kan zij dus ook nog even goed gebruiken.

De afspraak is nu dat we zaterdagochtend nog even terugkomen voor controles en alles dan nog steeds hetzelfde is mag ze weer naar huis. Is er toch iets mis dan houden ze haar en kunnen ze haar en de baby 24 uur per dag “bewaken”. Maandag wordt en dan weer bekeken hoe Nicole er lichamelijk voor staat en met een beetje geluk word de inleiding dan gestart.

Het groene licht wat we kregen van de gynaecoloog doet Nicole goed en dat is nu precies waar het om draait, want stress kan een zwangere vrouw niet gebruiken en de mijne met haar achtergrond zeker niet.

Een ding is zeker……..het word spannend.

Word vervolgd……

Laafje Joost

Controle Nicole deel 1.......

Dinsdag 29 januari 2013

Zo vandaag had Nicole weer meldingsplicht bij de verloskundige. Aangezien haar bloeddruk vorige week een beetje verwarring bij ons schepte waren we dus erg benieuwd wat er vandaag zou gebeuren. Om te beginnen hebben we een antwoord gekregen waarom de verloskundigepraktijk en Het Lange Land Ziekenhuis zoveel verschillen omtrent Nicole haar bloeddruk. Het komt erop neer dat de verloskundige maar beperkt zijn in hun middelen. Ze doen wat ze kunnen doen en bij twijfel wordt het ziekenhuis ingeschakeld, omdat die wel alle apparaten hebben.

Vandaag dus nieuwe kansen en na een meting was het weer mis. Haar bloeddruk was nog steeds hoog en dit keer waren er ook sporen van eiwit in haar urine gevonden.  Een hoge bloeddruk en eiwit in de urine kan een begin zijn van zwangerschapsvergiftiging. Toen Nicole trouwens zwanger was van Fleur was dit ook aan de orde en heeft toen ook ruim twee weken in het ziekenhuis gelegen. 

Daarnaast heeft ze nogmaals gezegd dat ze niet overtijd wil lopen en dat het in haar hoofd ook erg rommelig is. Rust nemen is nu erg belangrijk, maar rust betekend ook tijd hebben om na te denken en aangezien we de afgelopen jaren toch wel het een en ander hebben meegemaakt vloeit het nadenken vaak over in malen. En malen geeft stress en stress is nu net iets wat Nicole niet moet hebben. Dit is voor moeders niet goed, maar ook niet voor de baby. Niet gaan malen zullen de meeste wel denken, maar uit eigen ervaring weet ik dat dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Bloeddruk, eiwit en malen waren genoeg redenen om Nicole definitief over te dragen aan de gynaecoloog van het LLZ. Hier hadden we niet echt op gerekend, maar het was even niet anders. Daar aangekomen werd het riedeltje weer van vooraf aan uitgevoerd. Piesen in een potje, ½ uurtje aan de bloeddrukmeter, bloed afgeven voor het lab, inwendig onderzoek en uiteraard wachten.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, alles was ok. Nou ja ok, haar bloeddruk was nog steeds hoog en er zaten inderdaad eiwitten in haar urine, maar reden tot paniek….wel nee. Hé,wat,nou zeg,maar……..daar stonden we dan!!!!! De verloskundige praktijk had ons toch doorgestuurd en het LLZ zegt dat het allemaal wel meevalt. Dag mevrouw, het was gezellig en kom donderdag nog maar eens langs voor nog een controle, maar is alles dan nog steeds zo dan sturen we u weer terug naar de verloskundige praktijk.

Veel tijd om na te denken was er niet en voordat we het wisten zaten we alweer thuis. Tijdens de lunch bespraken we wat er was gebeurd en de conclusie was eigenlijk dat we totaal er totaal geen fijn gevoel bij hadden. Gevolg…..Nicole huilen, Nicole in de stress en Nicole met harde buiken. Tjongejongejonge, dit was niet de bedoeling en heb ook direct de 24-uurs spoedlijn gebeld en heb daar even haarfijn uitgelegd wat ik voelde. Nu weet ik dat ik niet altijd de vriendelijkste ben op dat soort momenten, maar duidelijk ben ik dan wel. Na tien minuten was de lucht geklaard en hadden we alle antwoorden op onze vragen.

word vervolgd....

Laafje Joost