Vorige week hebben wij bezoek gehad van een paar lotgenoten. René en esmee uit Rhenen. Een stel wat hun kindje ook is verloren aan die kut kanker. Hun Isa had hetzelfde als Fleur met het verschil dat zij een paar maanden eerder in de kinderkankerwereld zaten dan ons. Het was lekker om weer te ouwehoeren met mensen die ons echt begrijpen. Een doorsnee gezin kan zich best een voorstelling maken, maar daar blijft het dan ook bij. Zelf de lotgenoten die hebben moeten vechten voor hun kind en waar het gelukkig goed is afgelopen weten niet wat wij voelen. Ik vraag me nog steeds af waarom ons dit is overkomen en het is een vraag die denk ik nooit meer uit me kop verdwijnt.
Het klinkt misschien lullig, maar soms ben ik best wel eens jaloers op gezinnen waar het allemaal voor de wind gaat. Waarom zij wel en wij niet. Een vraag waar ik nooit antwoord op krijg en waar ik ook geen antwoord op wil hebben. Tuurlijk weet ik dat er in elk huis en wel iets aan de hand is. Zo werkt dat nu eenmaal, alleen vind ik het jammer dat sommige met een zwaardere last door leven moeten dan anderen. Nee jammer is niet het juiste woord, maar wat ik wel weet is dat het nu eenmaal zo is maar mijn gevoel is het daar dus niet altijd mee eens.
Waarom zij wel en wij niet. Simpel gezegd, maar keer op keer word ik geconfronteerd met deze vraag. Een ander voorbeeld is het zien opgroeien van Fleur haar leeftijdsgenoten / oude klasgenoten. De een na de ander slaagde toen voor school en dat betekent dat de vlag uit mag. Leuk om te zien en in zo’n periode ploft Facebook uit elkaar van trotse ouders en blije Kids. Wij zien en lezen dit en proberen ons voor te stellen hoe dat bij ons zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, maar dan komt de vraag weer naar boven van waarom zij wel en wij niet.
De kunst is denk ik dat wij moeten leren omgaan met dit nare gevoel. De ene keer zet je jezelf er makkelijker overheen dan de andere keer en dat is ook niet erg. Maar het lullige is dat het klote gevoel op de vreemdste momenten kan opkomen. Verjaardagen, op het werk of gewoon thuis als je in de tuin ligt te zonnen. Beetje bij beetje kan ik er beter mee omgaan, maar verdwijnen doet het nooit. Maar goed dat is ons probleem en niet die van jullie.
Waarom zij wel en wij niet!!! Pfffff..... Ik vraag het me ook wel eens af!
BeantwoordenVerwijderenJe hebt meer dan gelijk wanneer je zegt dat een ander zich geen voorstelling kan maken van wat jullie mee hebben gemaakt en nog steeds meemaken.
BeantwoordenVerwijderenZelfs wanneer ik heel erg mijn best doe, dan kom ik nog niet eens in de buurt van een honderdste deel.
Je weet dat ik jullie altijd gevolgd heb en de vraag waarom jullie wel en een ander niet kan niemand beantwoorden.
Ik kijk sinds een aantal jaren hoe mijn kleine Knabbel opgroeit. In vergelijk bij jullie zijn wij zo'n gezin waar het voor de wind lijkt te gaan.
Maar wanneer ik hem dan 's avonds op bed leg en het schilderij van Fleur op zijn kamer zie hangen, dan schiet mij de vraag door het hoofd: Wat als...?
Een vraag die ik hoop nooit te kunnen beantwoorden en toch voelt het als een angst. Iets waar ik soms stil bij sta.
De volgende dag gaan we dan gewoon weer door want zo simpel is dat dan voor ons. Voor ons wel. En dat te hebben gezegd kan ik alleen maar zeggen wat een ongelooflijk veel respect ik voor jullie heb. Want zo simpel als ik er overheen kan stappen. Zo moeilijk moet dat voor jullie zijn. En dan weet ik nog niet een honderdste van hoe het echt is.
dikke kus!!
BeantwoordenVerwijderen