Op een een of andere manier kon ik me er niet meer toe zetten om te bloggen. Hoe dat komt dat zou ik niet weten, maar de fut is was er een beetje uit. Het idee om iets te schrijven kon me al moe maken. Vreemd, want in de periode dat kanker de hoofdrol in mijn leven speelde wist ik soms niet hoe snel ik achter de laptop moest kruipen. Het was in ieder geval een mooi middel om iedereen op de hoogte te houden en achteraf gezien was het voor mij ook niet verkeerd. De onrust in mijn kop kon ik lekker wegtypen en negen van de tien keer was mijn koppie ook aardig leeg. Niet dat ik dan alles op rijtje had staan hoor, nee haha vereweg van dat.
Maar goed ik heb na er overlijden van fleur beloofd dat ik door ga met Bloggen. Dit heb ik even volgehouden, maar na verloop van tijd was ik er wel een beetje klaar mee. Roos ging naar school, Nicole zat op haar werk, we namen een hond in huis, ik werkte en in 2013 werd kleine Milou geboren. Laten we zeggen dat we er voor de buitenwereld weer uitzagen als een doorsnee gezin. Ondertussen dacht ik dat er weinig te melden was en hetgeen wat ik meemaakte vond ik nu niet bijzonder genoeg om op te schrijven.
Toch begint het na vier jaar weer te kriebelen om wat te schrijven. Waarom weet ik niet, maar als ik surf over internet kom je niet zoveel blogverhalen tegen van een gezin die leeft met kanker na het overlijden van hun kind / zus. Klinkt logisch, maar soms vragen er toch nog mensen om me heen hoe het nu met ons gaat. Erg lief maar om nu vier jaar te vertalen in een gesprek van 5 minuten lukt niet helemaal. Naar aanleiding van dat ben ik het blog van de week maar weer eens gaan opzoeken. Tot mijn stomme verbazing wordt het dus nog steeds dagelijks bezocht. Door wie dat staat er niet bij maar ik kan wel zien dat het mensen uit Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Amerika zijn en nog wat landen waarvan ik niet wist dat daar Nederlanders wonen. Redenen genoeg om na vier jaar het Bloggen weer eens op te pakken. De afgelopen vier jaar is er in huize waaienberg weer genoeg gebeurt. In huis, buiten het huis, op het werk enz enz. Genoeg stof denk ik, maar of het wat is das nog maar de vraag. Het kriebelt dus weer en ik ga proberen om de komende tijd weer het een en ander te plaatsen.
Joost
Ik vind het fijn om weer iets te horen van jullie.
BeantwoordenVerwijderenJuist omdat ik ookk moet leren om gaan met groot verlies is voor mij fijn om te lezen dat mensen er uiteindelijk mee omgaan.
Zelf vind ik het verdriet alleen maar groter worden.
Heey Joost, Goed te lezen dat je weer een keer achter de pc gekropen bent. Regelmatig kijk ik nog even op je blog. Je schrijft dat er weinig info te vinden is van gezinnen, na kinderkanker en overlijden van een kind. Ook waar het kind is blijven leven stoppen de blogs meestal snel.... inclusief die van mijzelf.... zal ik dan toch ook weer eens een keer om te bloggen achter de pc kruipen...... wie weet. Maar goed te lezen dat je er nog/weer bent!
BeantwoordenVerwijderenHe Joost ik Ken dat gevoel even niks meer bloggen geen zin, alles laten berusten, aan de buitenkant valt er niks te zien inderdaad als een gewoon gezin maar binnenin speelt er van alles
BeantwoordenVerwijderenGroetjes uit rottjeknor
He Joost ik Ken dat gevoel even niks meer bloggen geen zin, alles laten berusten, aan de buitenkant valt er niks te zien inderdaad als een gewoon gezin maar binnenin speelt er van alles
BeantwoordenVerwijderenGroetjes uit rottjeknor