Misschien komen er verhalen tevoorschijn met onderwerpen die ik al eens heb geschreven. Das dan pech, maar het verschil is nu wel dat ik 3 jaar verder ben en als ik terugdenk aan die klote tijd merk ik nu wel dat ik anders tegen bepaalde dingen aankijk als toen. Een mooi voorbeeld was mijn toenmalige werkgever.
Een bedrijf waar ik op het moment dat de kanker in mijn leven stapte prima zat. Ik kreeg alle ruimte die ik nodig had en dat scheelde een hoop geregel en stress. Het bedrijf ben ik daar nog steeds dankbaar voor. Toch gaan alle werkgevers denk ik een keer voor gaas. Hoe meegaand ze ook zijn er komt een moment dat ook de beste werkgever uit zijn of haar plaat gaat.
Bij mij gebeurde dat op oudejaarsdag. Wekenlang werd er geroepen dat ik op kantoor moest komen om te praten. Ze wilden duidelijkheid krijgen over onze ziekenhuisagenda. Ze wilden precies weten wanneer Fleur daar moest zijn. Dit ivm met het inplannen van mijn werkzaamheden. In het begin had ik hier totaal geen zin in. Praten over een onstabiele ziekenhuisagenda. Het was voor ons ziekenhuis in ziekenhuis uit er we hadden totaal geen grip meer op ons leven. De kanker bepaalde wat we gingen doen. Afspraken die we hadden werden continu afgezegd en uit eindelijk maakten we helemaal geen dates meer. En precies in die periode moest ik op kantoor komen om te praten over onze ziekenhuisagenda.
Met lood in de schoenen kon ik dus op 31 december komen. Eenmaal binnen lag mijn werkgever op zijn knieën omringd met tientallen papieren om zich heen. Ik heb hem laten zitten en na 2 bakken koffie vroeg ik of hij nog even tijd had. Ik schrok me rot van zijn reactie, want hij had geen tijd, er moesten offertes de deur uit dat was belangrijk. Ja hallo, we hadden een afspraak en nu laat je me voor janlul komen. Dit pakte niet goed ik kreeg een grote bek, een grote bek, nee hij snauwde me gewoon af en liet me staan alsof ik niet bestond. Zonder iets te zeggen ben ik vertrokken.
Thuis aangekomen vloog Nicole ook haar vel en wilde hem bellen met de vraag waar hij mee bezig was. Dit hebben we uiteindelijk maar niet gedaan. Dit leek ons toch maar de beste oplossing, maar met een kut gevoel gingen we wel het nieuwe jaar in.
Nu een paar jaar verder kan ik best begrijpen dat hij op dat moment geen tijd had. De zaak moet draaiend blijven ook als er personeel, ongeacht waarvoor, ziek thuis zit. Ik heb het gelukkig vrij snel los gelaten, alleen denk ik had even gebeld dat het slecht uitkwam. Ik zat immers ook met een probleempje en heb ook tijd vrij moeten maken om te komen.
Joost
Geen opmerkingen:
Een reactie posten