Komt wel goed schatje.....

Afgelopen zaterdag was het voor ons een vrij bijzondere, maar ook een rare dag. Terwijl iedereen om ons heen  “gewoon” zijn ding deed was het voor Nicole haar laatste werkdag. Is dat zo bijzonder??? Nee eigenlijk niet, want elke zwangere vrouw mag na zoveel weken met zwangerschapsverlof. Nicole dus ook, maar wat maakte die zaterdag dan zo bijzonder en raar voor ons.

Het kindje wat in de maak is is uiteraard het bijzondere deel. Het groeit gestaagd door en volgens alle echo’s en controles doet Catoo het goed. Diegene die het ook goed doet is Nicole, maar deze dame krijgt het steeds zwaarder en zwaarder. De trap op en af wordt een steeds grotere uitdagen, zware dingen mag ze niet meer tillen ivm  de zwangerschaps ischias , ze vreet dagelijks een aantal reglapillen tegen brandend maagzuur wat naar boven komt en over de steken in haar buik zullen we het maar niet hebben. Met andere woorden Catoo is echt aanwezig en Nicole is nu echt begonnen aan de laatste loodjes.

Nicole is iemand die niet snel opgeeft en daar maakte ik mezelf de laatste tijd nog wel eens druk om.

·        Doe je voorzichtig

·         pak wel je rust

·         til niet te zwaar

·         maak je niet te druk

Het is maar een kleine greep uit een lange lijst die ik haar toeriep als ze bijvoorbeeld ging werken. “Jaja, het komt goed schatje” was dan negen van de tien keer het antwoord wat ik terug kreeg.

 Maar goed, zo heel erg bijzonder is het niet wat ik nu vertel, maar wat wel bijzonder en raar was is dat Roos en ik zaterdag, 5 januari 2013, voor het laatst met zijn tweetjes waren. “Gewoon” alleen met zijn tweetjes met niemand en iemand erbij. Niks vreemds aan, maar toen dit me vrijdagavond te binnen schoot kreeg ik wel even een moment van kippenvel. Wat Roos en ik saampjes het afgelopen jaar hebben meegemaakt pakt niemand ons meer af, maar het idee dat het echt de laatste zaterdag zou zijn was een vreemde gedachte.

Nou ja echt de laatste is een beetje overdreven, het zal best wel weer eens voorkomen, maar dan zijn we waarschijnlijk  20 á 25 jaartjes verder. Voorlopig moeten we rekening gaan houden met Nicole en tegen de tijd dat ze weer moet werken is Catoo in levende lijve bij ons aanwezig. Niet erg hoor, nee verreweg van dat. We nemen Catoo straks “gewoon”  overal mee naar toe en we gaan “gewoon”  genieten van alles wat er op ons pas terecht komt.

Het antwoord op de vraag, hoe vul je zo’n laatste dag nu met zijn tweetjes in, is vrij duidelijk. We hebben niets speciaals gedaan, maar van binnen heb ik genoten van elke seconde. Om te beginnen hebben we uitgeslapen en hebben de rest van de morgen lui op de bank gehangen. Tussen de middag hebben we de V&D in Zoetermeer onveilig gemaakt, want Roos wilde dolgraag weer eens een V&D-broodje eten. Vervolgens heeft ze de rest van de middag boven gezeten om een mooi schilderij voor Nicole te maken. Een zwangerschapsverlofschilderij zullen we maar zeggen en uit betrouwbare bronnen kan ik melden dat hij goed is gelukt. Fotootje plaatsen gaat helaas niet i.v.m. de nieuwe naam.

Ik daarin tegen heb weer eens een film gekeken. Vroeger deed ik dat met grote regelmaat, maar sinds dat gedoe met Fleur kan ik me daar niet zo heel goed meer op concentreren. Dat vond ik erg vervelend en was ook erg in mijn nopjes toen ik het 3 uur had volgehouden.

Tsjaa, en uiteindelijk sloeg de klok vijf uur en zou het niet lang meer duren voordat het vrouwtje thuis zou zijn. Het dagje Roos vs Pappa was definitief verleden tijd. Ik heb er in ieder geval van genoten en dat is ook iets wat ik steeds meer wil gaan doen. Genieten, genieten en nog eens genieten. Iedereen welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost